Shot Fic Series [OUR] #8 : Our Plan [ถิงหยวน]

Shot Fic Series [OUR] #8 : Our Plan [ถิงหยวน]

Paring : William Chan waiting X Roy

#1      #2        #3      #4     #5      #6       #7 

          

                ผมควรจะเป็นลมตายวันละร้อยรอบเพราะการจู่โจมของคนที่อยู่ไกลถึงอิตาลี นี่ผมต้องทำยังไงหรอถึงจะชนะคนคนนั้นได้เนี่ย

                วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพราะต้องไปโรงเรียนแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวในอินสตาแกรมของเขาคนนั้น อาจเป็นเพราะว่า ตอนนี้ที่นั่นคงเป็นเวลากลางคืนละมั้ง

                ผมปั่นจักรยานไปโรงเรียนทุกวัน เพราะโรงเรียนไม่ได้ไกลจากบ้านผมมากนัก การตื่นแต่เช้า สูดอากาศบริสุทธิ์ทำให้ผมผ่อนคลาย เมื่อก่อน ผมจะปั่นจักรยานมากับจุนไค เพราะเป็นทางผ่าน แต่ตั้งแต่ไอ้เพื่อนบ้าสองคนของผมตกลงกินกันเอง เชียนซีก็มารับแฟนของมันที่บ้านทุกวัน ทำให้ผมต้องปั่นจักรยานไปโรงเรียนคนเดียวนี่ไง ชิ เลยมาอีกหน่อยก็มารับผมไปด้วยได้แล้ว ไม่ยอมมา งกนัก เชอะ พูดแล้วยังเคืองเรื่องเมื่อวานไม่หายเลย

                ผมออกแรงไม่นานก็มาถึงโรงเรียน อีกเกือบชั่วโมงกว่าคาบแรกจะเริ่ม ผมจึงนั่งทบทวนบทเรียนอยู่เงียบ ๆ ไม่นานก็มีใครบางคนเอามือมาวางบนไหล่ผมอย่างสนิทสนม

                “ว่าไงเด็กดี สวัสดีปีใหม่นะ” จุนไคนั่นเอง

                “สวัสดีปีใหม่ แล้วเชียนซีล่ะ” ผมเอ่ยทักจุนไคแล้วถามหาอีกคนที่น่าจะมาด้วยกันแต่ก็ยังไม่เห็น

                “หมอนั่นไปซื้อแซนด์วิชให้ฉัน เดี๋ยวก็มาน่า ทำไม คิดถึงมันหรือไง”

                “เปล่าเสียหน่อย ไม่ได้คิดถึงใครทั้งนั้นแหล่ะ ไม่ต้องมาหึงหรอกน่า”

                “วะ ใครจะบ้าไปหึงนาย งี่เง่าไปหน่อยละมั้งถ้างั้นน่ะ ว่าแต่ วันก่อนอัพไอจีว่าอยากเจออีกนี่นา อยากเจอใครกันหรอจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย”

                “บะ บ้าแล้ว ก็แค่อยากไปเดินเล่นที่อ่าวอีก ก็เลยแคปชั่นไปงั้นเอง ไม่ได้หมายถึงใครเสียหน่อย อย่ามาเมาดิจุนไค” ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ใจนี่เต้นตุบ ๆ รู้สึกเลยว่าหน้าร้อนผ่าว ตายละ มีพิรุธไหมเนี่ย

                “จุนไค อย่าแกล้งหวังหยวนสิ” เสียงทุ้ม ๆ ของคนที่เดินมาแต่ไกลดังขึ้น ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเชียนซีเดินอมยิ้มถือทั้งนมและแซนด์วิชเข้ามาใกล้

               "ใช่มั้ย ๆ อย่ามาแกล้งสิ นิสัยไม่ดีเลย" ผมรีบเสริมเมื่อเห็นว่ามีคนเข้าข้าง

              "จะคิดถึงใครได้ถ้าไม่ใช่พ่อหนุ่มรูปหล่อที่ชื่อวิลเลียมอะไรซักอย่างนั่น" เชียนซียังพูดต่อพลางทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ กับแฟนตัวเองพลางยื่นของในมือให้อีกคน

              "แค่ก ๆ จะ จะบ้าหรอ เอาที่ไหนมาพูด" ผมขึ้นเสียงสูงปรี๊ด พลางเอียงหน้าหลบไปเพราะรู้สึกว่าหน้าร้อน ๆ ชอบกล

             "เฮ้ ไหน ๆ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องล่ะ" จุนไคร้องขึ้นมาบ้างหลังจากดูดนมในมือไปอึกใหญ่

             "เอ้า ก็คนที่มาคอมเม้นต์ต่อจากนายไง ไม่ได้ดูหรอ" เชียนซีหันมาเฉลยพลางเอื้อมมือไปปาดคราบนมบนริมฝีปากอีกฝ่ายออกให้

            "โอ้โห จริงหรอ ไหน ๆ ต้องส่องแล้ว ๆ" ว่าแล้วเจ้าเพื่อนตัวดีก็หยิบโทรศัพท์เปิดไอจีขึ้นมาดูทันที
              
            "อ๊ะ นี่เองคนนี้ใช่ไหม อื้อหืออออ แซ่บอยู่นะหยวนน้อย" จุนไคพูดออกมาทันทีที่เห็นรูปในไอจีของเฉินเหว่ยถิง

            โอโหเพื่อนพวกนี้ อะไรจะทีมเผือกขนาดนี้เนี่ยห๊ะ โอ๊ยตายแล้ว แย่แล้ว ๆ ผมต้องโดนล้อแหง ๆ 

           "ดูพอแล้ว จะดูอะไรนักหนา แซนด์วิชในมืออ่ะ กินให้หมด จะเข้าเรียนแล้ว" เชียนซีรีบดึงมือถือออกจากมือจุนไคเมื่อเห็นว่าแฟนสุดท่ีรักกำลังส่องรูปเขาคนนั้นของผมอยู่ไม่ยอมหยุดเสียที

           "งั้นยืมมือถือนายหน่อยนะหยวนน้อย" จุนไคไม่ฟังผม แต่หยิบโทรศัพท์ผมไปปลดล็อกหน้าจออย่างรวดเร็วแล้วเอามือโอบไหล่ผมพลางกดกล้องถ่ายรูปถ่ายอย่างรวดเร็วจนผมเกือบเก็กหน้าไม่ทัน

             จากนั้นมือเรียว ๆ ก็กดอะไรยุกยิกอีกพักนึง แล้วก็คืนโทรศัพท์มาให้ผมดู

             ผมหยิบมือถือมาเช็ค ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ จนกระทั่ง... เปิดเข้าไปในไอจี

           อะ อะ ไอ้บ้าจุนไคคคคคคคคคค ผมร้องตะโกนอยู่ในใจ นี่แกทำอะไรลงไปวะะะะะะะ
         
           ก็ดูสิครับ มันอัพไอจีผม ด้วยรูปคู่ผมกับมัน แล้วแคปชั่นหวานเลี่ยนอะไรแบบนี้ ไม่กลัวโดนแฟนโกรธหรือไงฟะะะะ แล้วนี้ถ้าเขาคนนั้นเห็นล่ะ ฮือออออ ตายแล้ว ต้องรีบลบ แต่ยังไม่ทันได้ลบรูปก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น



            ตึ๊ง!



         Williamchanwaiting like your photo.




        ว้อทเดอะผักกกกกกกกก เวรเอ๊ยยยยยยยย................








--------------------------------------------------------------------------------------------



โอ๊ยยยยย ขำน้องมากเลย โดนเพื่อนแกล้งทั้งวัน อิอิ

ฝากด้วยนะคะ #Ourถิงหยวน ค่ะ จุฟ