Shot Fic Series [OUR] #7 : Our Secret [ถิงหยวน]

Shot Fic Series [OUR] #7 : Our Secret [ถิงหยวน]

Paring : William Chan waiting X Roy               

ตอนที่ 1 : Our Shot : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/special-shot-fic-our-shot.html
ตอนที่ 2 : Our Post : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/special-shot-fic-our-post.html
ตอนที่ 3 : Our Notifications : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/shot-fic-series-our-3-our-notifications.html
ตอนที่ 4 : Our  Conment : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/shot-fic-series-our-4-our-comment.html
ตอนที่ 5 : Our Follow : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/shot-fic-series-our-5-our-follow.html

ตอนที่ 6 : Our Voice : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/shot-fic-series-our-6-our-voice.html

Our Secret

“I want to listen your voice, again and again”

                Fuck นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ไก่ตื่นหมดแล้วมั้ง

                ผมกลับมาถึงอิตาลีแล้ว หลังจากลงเครื่อง เลขาก็จัดรถมารับถึงสนามบิน แล้วแทนที่ผมจะได้บึ่งกลับบ้าน แต่กลับต้องมาที่ออฟฟิศเพราะคริสเลขาเฮงซวยของผมบอกว่ามีงานด่วน

                ระหว่างทางที่อยู่บนรถ ผมก็เปิดโปรแกรมที่ตอนนี้น่าจะกลายเป็นอีกหนึ่งแอฟที่ผมต้องเข้าไปทุกครั้งที่ว่างหรือมีการแจ้งเตือน ซึ่งหลังจากได้เห็น และได้ฟังเสียงน้องรอย ผมก็อดใจให้ส่งข้อความกลับไปหาไม่ได้นี่นา

                ผมมาถึงที่ทำงานในเวลาไม่นานเพราะรถไม่ติด ผมเดินเข้าห้องทำงานไปก็พบกับสิ่งที่คิดว่าจะต้องมีวางอยู่บนโต๊ะ...ประวัติของรอย แล้วก็แฟ้มงานที่วางอยู่กลางโต๊ะ ผมหันหน้าไปหาเลขาของผมที่เดินถือแก้วกาแฟเข้ามาให้

                “บอส แฟ้มงานด่วนบนโต๊ะนะครับ แล้วก็ตารางงานพรุ่งนี้ต้องไปพบคุณเซบาสเตียนตอนสิบโมงเช้า ส่วนช่วงบ่ายต้องไปออกรอบกับคุณแพทริก ส่วนตอนค่ำไปเดทกับคุณเฮเลนครับ”

                “คริส ยกเลิกนัดตอนค่ำ แล้วก็ยกเลิกเดทกับสาว ๆ ทั้งหลายให้ด้วย”

                “เอ่อ... ครับบอส”

                ยังดีที่คริสไม่ใช่คนเซ้าซี้ แต่รู้ใจผมเป็นที่สุด เพราะถ้าเขารู้ว่าถ้าตัวเองสงสัยอะไรไม่ต้องมาถามผม แต่เขาต้องไปสืบมันมาด้วยตัวเอง ซึ่งที่ผ่านมา เขาทำได้ดี และเป็นเลขาส่วนตัวที่ยอดเยี่ยมมาตลอดหลายปี

                “ปีใหม่นี้ไปไหนมา”

                “ผมบินไปเกาหลีครับบอส พอดีได้โบนัสก้อนใหญ่”

                ผมกรอกตาเจ้าลูกน้องตัวดีที่เย้าแหย่ออกมาอย่างสนิทชิดเชื้อ ก่อนจะอ่านเอกสารรายงานที่กองอยู่ยนโต๊ะและหยิบปากกามาตวัดลายเซ็นลงไปอย่างรวดเร็วก่อนส่งให้คริสที่ยืนรออยู่

                หลังจากที่เลขาส่วนตัวออกไปจากห้อง ผมก็หยิบแฟ้มอีกแฟ้มที่วางอยู่ด้านข้าง เปิดไปหน้าแรกก็เห็นรูปของรอยหราอยู่เต็มหน้าในทุก ๆ อิริยาบถ พอเปิดไปหน้าถัดไปก็มีประวัติเต็มพรืดมาให้ผมไล่สายตาดูจนแทบจะรู้จักทั้งครอบครัวของเด็กผม

                ผมปิดงานแล้วกลับบ้าน พอถึงบ้านก็มีแม่บ้านมารอรับและเตรียมทำอาหารเย็นให้ ผมขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมเสื้อคลุมอาบน้ำ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ลงรูปเลย ไม่ได้ เดี๋ยวเด็กจะลืมหน้าผมเสียก่อน

                ผมหยิบโทรศัพท์ออกมากดเข้าไปที่กล้องถ่ายรูป แล้วกดกล้องถ่ายรูปตัวเองทั้งที่ยังใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่... ก่อนจะนำรูปอิมพอร์มเข้าแอพ แล้วก็ใส่แคปชั่น พร้อมลงโซเชียลเน็ตเวิร์คทันที

                “See you later”

                หลังจากที่ผมโพสไปก็มีคอมเม้นท์มามากมายเหลือเกินว่าผมหมายถึงใครกันอีก มาบางคนที่น่าจะไปตามสืบมาแล้วว่าสุดผมมือลั่นไปกดติดตามใครไว้ก็มาถามด้วยว่าผมหมายถึงคนนั้นหรือเปล่า ผมได้แต่ยิ้มกริ่มกับมือถือเมื่อเห็นชื่อใครบางคนมากดให้หัวใจผม ผมจึงเข้าไปตอบกลับด้วยข้อความสั้น ๆ เช่นเคย

                “The Secret…” 

-------------------------------------------------------------------------------------------

แฮ่ มาต่อแล้วนะคะ ให้รอซะหลายวัน หลังจากอู้ไปเขียนนายพล คราวนี้ถึงตาพ่ี่ถิงเราอ่อยน้องบ้างแล้วนะคะ รอตอนหน้า เรามาหวีดตามน้องกันดีกว่าค่ะ ว่าน้องจะตอบกลับพี่ถิงยังไงเนาะ

ชอบไม่ชอบยังไง พูดคุยกับเราได้ที่เมนชั่น หรือที่ #Ourถิงหยวน นะคะ จุ๊บ