Shot Fic Series [OUR] #6 : Our Voice [ถิงหยวน]

Shot Fic Series [OUR] #6 : Our Voice [ถิงหยวน]

Paring : William Chan waiting X Roy               

ตอนที่ 1 : Our Shot : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/special-shot-fic-our-shot.html
ตอนที่ 2 : Our Post : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/special-shot-fic-our-post.html
ตอนที่ 3 : Our Notifications : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/shot-fic-series-our-3-our-notifications.html
ตอนที่ 4 : Our  Conment : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/shot-fic-series-our-4-our-comment.html
ตอนที่ 5 : Our Follow : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/shot-fic-series-our-5-our-follow.html

Our Voice

                วันนี้เป็นวันหยุด ผมไม่ต้องไปโรงเรียน ผมเลยไม่ได้ไปเฉ่งจุนไคอย่างที่อยากทำ ไอ้เพื่อนตัวร้าย นี่ถ้าเขาคิดว่าจุนไคเป็นแฟนผมจะทำยังไงล่ะ เข้าใจผิดพอดี จังหวะนรกจริง ๆ เลยนะ บล็อกเลยดีไหมเนี่ย แง่งงงง อยากพุ่งไปข่วนเจ้าบ้านั่นจัง ต้องฟ้องเชียน แบบนี้ต้องฟ้อง!

                ตื๊ดดดดดด   ตื๊ดดดดดดดดดด รอไม่นานทางปลายสายก็รับโทรศัพท์

                “ฮัลโหล”

                “เชียนซี นี่ฉันเองนะ”

                “รู้แล้วน่าว่าเป็นนาย มีอะไร”

                “จุนไคแกล้งฉัน”

                “แกล้งนายแล้วมาบอกฉันทำไมล่ะ”

                “ก็ ก็ ก็นาย ฮึ๋ย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว ไปไหนก็ไปเลย!” ผมร้องออกมาอย่างโมโหก่อนตัดสายทิ้ง ไอ้เพื่อนบ้า ขอให้ทะเลาะกันให้ตาย งอนกันไปเลย แล้วอย่ามาง้อนะ

                ผมขึ้นไปที่ห้องแล้วก็หยิบหนังสือ ไม่ใช่หนังสือเรียนหรอกไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้ขยันขนาดนั้น แล้วลงมาอ่านข้างล่าง ชาร์จแบตโทรศัพท์ไว้ แล้วก็เข้าสู่โลกนิยายของผม

                ตึ้ง!

                เสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นโปรดดังขึ้นจนผมต้องละสายตาจากหนังสือไปหยิบมือถือขึ้นมาดู

                William chan Waiting is following you

                ตุ๊บ

                มือถือผมร่วงหลุดจากมือหล่นไปบนโซฟา มือยังคงแข็งค้างอยู่ที่เดิม ไม่อยากจะเชื่อ นี่เขาจะดาเมจผมด้วย M79 จนผมตายคาที่หรอ แค่นี้หัวใจผมก็รับไม่ไหวแล้วนะ

                ผมกดเข้าไปหาโปรไฟล์ของเขาก็เห็นรูปที่อัพเดตใหม่พอดี อ้อ เขาบินกลับแล้วสินะ ผมเห็นแคปชั่นแล้วอดหน้าแดงไม่ได้ เขาจะหมายถึงผม เหมือนที่ผมเพ้อถึงเขาหรือเปล่านะ ถ้าใช่นี่ผมจะไปวิ่งรอบบ้านเลย เรียกที่รักด้วย งื้ออออ ทำไมเขินจัง จากนั้นผมก็กดไลค์ แล้วก็แคปเจอร์หน้าจอเก็บด้วยความเคยชิน

                ผมเข้าไปที่ข้อความที่เราสนทนากันก่อนจะส่งข้อความไปหาเขาไปสั้น ๆ

                “bon voyage” (เดินทางปลอดภัย)

                หลังจากที่ส่งข้อความไปแล้วก็ไม่ได้มีการตอบรับอะไรกลับมา เพราะว่ายังไง ตอนนี้เขาอาจจะอยู่บนเครื่องบินแล้วก็ไม่ได้ใช้โทรศัพท์ ก็ได้แต่หวังว่าเขาจะเห็นข้อความของผมนะ

                เย็นนั้น ผมลากตัวเองไปที่อ่าววิคตอเรียอีกครั้งพร้อมกับกล้องคู่ใจ กล้องที่เคยได้ถ่ายภาพเขาเอาไว้ เพียงแต่วันนี้ คงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว

                ผมเดินไปที่มุมเดิมที่ได้เจอกับเขา แล้วก็กดชัตเตอร์ลง รูปภาพค่อย ๆ ไหลออกมาจากกล้อง ผมหยิบปากกาออกมา เขียนบางอย่างลงไปที่รูปใบนั้น

                “Same place but different thing.”

                ผมกดลงที่อินสตาแกรม เข้าไปที่โหมดถ่ายวีดีโอ ก่อนจะชูรูปใบนั้นขึ้นมาตรงหน้า แล้วกดถ่ายวีดีโอรูปใบนั้นโดยมีพื้นหลังเป็นแสงสีของอ่าววิคตอเรีย ผมกระซิบกับกล้อง

                “I Miss you, Baby”

                หลังจากที่ผมพูดจบ ผมก็หยุดการบันทึกวีดีโอ แล้วกดอัพโหลดขึ้นบนโซเชียลทันที

                “Please listen to me….and tell me what do you feel”

                ผมได้แต่หวังว่าเขาจะรู้สึกเหมือนกับผม ผมหวังได้ไหมนะ

                ตึ๊ง!

                William chan waiting send message to you.

                “I want to listen your voice, again and again”

                บึ๊มมมม สมองผมระเบิดไปเลย อื้อหือ พิมพ์มาแบบนี้ขอเบอร์เลยเถอะ โทรข้ามประเทศก็ยอมแล้ว ผมยอมเขาแล้วครับ

                แต่ก็ เยส! สำเร็จ!!! ^___________________^

โอ้ลั้นลาาาาาาา มาต่ออีกนิดหน่อยกับน้องรอยของเรา น้องจะรู้ตัวไหมคะเนี่ยว่าใกล้โดนลักพาตัวเต็มทีแล้ว ทำไมน่ารักจังเลยยยยย

ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ชอบไม่ชอบยังไงบอกได้ที่ #Ourถิงหยวน ค่ะ พุ่งกอด

สัญญาว่าจะมาบ่อย ๆ นะคะ แฮ่