ESSORHINO FICTION

OS หยางเฟิง #คุณเชฟ “ ผมต้องการเมนูแนะนำของทางร้าน และผมขอพบเชฟด้วย ” ก็ไม่ใช่ทุกวันที่มีลูกค้าพิเศษเข้ามาในร้านอาหารอิตาเลียนเล็กๆ แห่งนี้ และก็ไม่บ่อย ที่ลูกค้าจะอยากพบเชฟที่ทำอาหารให้ตัวเอง “ เชฟหยางหยาง ผมได้ยินมาว่าลูกค้าคนนี้เป็นบล็อกเกอร์นะ รีวิวอาหารโดยเฉพาะเลย ดังมากด้วยนะ ” “ แล้วยังไง ” “ ไม่ยังไงหรอกครับ แต่ปลายปากกาเค้ากำหนดชีวิตร้านเลย แค่เจ้านายฝากบอกมาว่าอย่าไปขัดใจเขา ถ้าร้านเราเจ๊ง บอสจะโทษเชฟนะครับ ” “……..” “ รีบไปเถอะครับ ในครัวนี้ผมดูแลได้ ดีที่ลูกค้าไม่เยอะ ” “ อืม ” หยางหยางถอดผ้ากันเปื้อนออกจากเอวก่อนเดินออกจากครัวไปหน้าร้าน เขาพบกับลูกค้าที่นั่งอยู่ที่โต๊ะซึ่งตั้งอยู่ติดผนังของร้าน เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ผมสีน้ำตาลเข้ม แววตาดูท่าทางเอาแต่ใจกับจมูกรั้น ๆ นั่นทำให้ยิ่งดูเหมือนคุณหนูเข้าไปใหญ่ เขาเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะ ก่อนทักทายอย่างสุภาพ “ ต้องการพบผมหรอครับ คุณลูกค้า ” “ คุณเป็นเชฟของร้านนี้ใช่ไหม

CAT Cafe The Series (Essorhino part) Main Paring : ถิงหยวน  Feat. หยางเฟิง (Naofiction part) & หลินหรัน (PaANWHAn part) Chapter 00 Welcome to CAT Cafe' เฉินเหว่ยถิงไม่เคยชอบแมว เขาคิดว่ามันหยิ่งเกินไป เพราะฉะนั้นการที่เขาจะมานั่งกลางดงสิ่งมีชีวิตประเภทนี้ที่มีการเปิดให้บริการเป็นคาเฟ่ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ ซึ่งนอกจากเหตุผลที่ว่าเขาไม่ได้ชอบแมวแล้ว ภาพลักษณ์บุคลิคอย่างเขาก็ไม่ควรมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อที่แบบนั้นอย่างแน่นอน แต่ว่ามันก็เกิดขึ้นแล้ว   ถ้าไม่นับเจ้าลูกพี่ลูกน้องตัวดีอย่างเฉินป๋อหลินที่กึ่งขู่แกมบังคับให้เขามานั่งแหม่ะอยู่ที่นี่ พร้อม ๆ กับรุ่นน้องคนสนิทที่เป็นเจ้าของร้านแล้วละก็ เขาคงไม่มีวันมาอยู่ตรงนี้ หยางหยางแค่อยากอวดร้านใหม่ที่เพิ่งตกแต่งเสร็จกับรุ่นพี่ เจ้าหมานั่นทำหูกางหางกระดิก บอกว่าร้านนี้ออกแบบเองอย่างโน้นอย่างนี้ ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะเจ้านั่นก็เก่งไปเสียทุกอย่าง   เฉินเหว่ยถิงนั่งกับพื้นอยู่เงียบ ๆ ฟังบทสนทนาฝ่ายเดียวของหยางหยางกับป๋อหริน

BLACK OR WHITE  #ถิงหยางแฝด Rate 20+ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดถ้าจะต้องพูดว่าคนสองคนตรงหน้าไม่มีเสน่ห์ และยิ่งมันเป็นอะไรที่มากกว่าคำว่าร้อนแรงเป็นสองเท่าแล้ว เฉินเหว่ยถิงก็ไม่รู้จะบรรยายสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไร แม้ตัวเองจะถูกพันธนาการไว้ แต่หลับตาหนีเสียก็ย่อมได้ แต่ภาพตรงหน้า อีโรติกเกินกว่าจะยอมพลาดมันไป และเขาคิดว่าเขายอมตายเสียดีกว่าที่จะต้องเมินหน้าหนี ทั้งที่ตัวเองยิ่งเห็นยิ่งทรมาน เขาพลาดที่โดนสองพี่น้องนี่ปั่นหัวเสียยกใหญ่ เกินกว่าคำว่ากลั่นแกล้งเมื่อภาพตรงหน้าคือคนสองคนที่เหมือนกระจกสะท้อนกันและกัน ต่างกอดก่ายเกี่ยวพันราวเถาวัลย์พันต้นไม้ ริมฝีปากไม่แม้แต่จะผละออกจากกัน เสียงอื้ออึงในลำคอดังก้องห้องกว้างเมื่อไม่มีเสียงอื่นใดดังแทรกยกเว้นเสียงเสียดสีของผิวเนื้อและสาบเสื้อที่ปกปิดร่างกายอย่างหมิ่นเหม่ของทั้งคู่ “ถิงเกอ สรุปเลือกได้ไหมครับ ว่าชอบใครกันแน่ หยางเกอ หรือว่าผม” เสียงหนึ่งในคนตรงหน้าดังขึ้นพร้อมการกระทำที่หยุดลง คนด้านบนผละออกจากร่างกายอีกฝ่าย ปล่อยทิ้งให้ร่างในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่บางจนแทบปิดบังผิวเนื้อไม