Fic: (AU) ถิงออล : นายพลหื่น #3
Fic: (AU) ถิงหยวน : นายพลหื่น
FIC: คนคุก Chapter 3
Paring: William
Chan Wai-Ting X --------
Rate: 18+ ตรวจบัตร
William Chan Wai-Ting นายพลเฉิน เหว่ยถิง
Wang Yuan พลทหารหวังหยวน
Yang Yang
รอง ผบ.
หยางหยาง
Qianxi
ผู้กองเชียนซี
หวังหยวนเดินออกจากห้องพยาบาลอย่างอ่อนแรง ความรู้สึกวูบไหวยังคงไม่ลดลงหลังจากได้นอนพักไปชั่วครู่ ก่อนหน้านี้ที่ผู้กองเชียนซีมาปลุก เขาตื่นขึ้นมาแทบจะทำหน้าไม่ถูก ติดที่ว่าแค่ตัวเองก็ยังกระดาก เลยไม่ได้ทักผู้กองที่ไม่ได้ใส่เสื้อ และโชคดีที่ผู้กองเองก็ไม่ได้ถามถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมานอนซมอยู่แบบนี้
เขาเดินเข้าไปเคาะประตูห้องของคนที่เรียกตัวให้เข้ามาพบ
ทันทีที่ได้ยินเสียงอนุญาต เขาก็เปิดประตูเข้าไป
ภาพที่เห็นต่างจากตอนที่เข้ามาในช่วงบ่าย พอสมควร ตั้งแต่ห้องที่เลอะเทอะ เอกสารกระจัดกระจายเต็มห้อง
และยิ่งไปกว่านั้นที่เจ้าของห้องไม่ได้ใส่เสื้อ นั่งอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ที่เดิม
หวังหยวนเดินเข้าไปทำความเคารพเจ้าของห้อง ก่อนยืนตัวตรงเพื่อรับคำสั่ง
ทั้ง ๆ ที่ห้องออกจะเย็น แต่เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ก็ยังซึมอยู่ที่กรอบใบหน้าหวาน
ร่างเล็กยืนตัวสั่น ข่มอารมณ์หวามที่ปะทุขึ้นมาตามแรงสั่นสะเทือนทียังมีอยู่ในร่างกาย
“ถอดสิ” เสียงของนายพลเจ้าของห้องดังขึ้นออกคำสั่ง
“ครับ?” พลทหารตัวเล็กทวนคำสั่งอย่างไม่เข้าใจ
ถอดอะไรล่ะ ถอดเฉพาะกางเกง หรืออนุญาตให้ถอดเครื่องนั่นออกจากตัว
“ถอด กางเกง” เฉินเหว่ยถิงเน้นคำสั่งเจาะจงด้วยเสียงดุดันจนคนตัวเล็กที่ได้รับคำสั่งรีบก้มหน้าหลบสายตา
ก่อนที่มือเล็ก ๆ จะเริ่มปลดเข็มขัดออกจากตัวแล้วก้มลงถอดกางเกงขายาวออกจากร่างกาย
ร่างขาวโพลนที่มีเพียงเสื้อทหารตัวยาวปกปิดเนื้อตัวยังคงยืนหน้าแดงรับคำสั่งอยู่แบบนั้น
ในขณะที่ท่านนายพลกลับลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กอย่างช้า ๆ
อ้อมไปด้านหลัง ทรุดตัวนั่งลงบนปลายเท้าของตัวเอง
“แยกขา” เสียงคำสั่งดังขึ้นอีกครั้ง
ซึ่งคนตัวเล็กกว่าก็ได้แต่ทำตามเพราะไม่อยากถูกลงโทษเพิ่มเติม เฉินเหว่ยถิงจับแก้มก้นแยกออก
ใช้นิ้วโป้งถูไถเบา ๆ ไปที่ช่องทางแดงก่ำและชื้นแฉะไปด้วยน้ำรักของหยางหยาง
ก่อนจะกระตุกสายไวเบรเตอร์ออกมาอย่างรวดเร็วจนหวังหยวนสะดุ้งสุดตัว น้ำกามสีขาวขุ่นไหลย้อนออกมาจากช่องทางที่ขมิบถี่จนเปรอะเปื้อนทั้งเรียวขาขาว
และพื้นห้อง
“อ๊า
เสียงหวานร้องครางอย่างเสียวซ่านเกือบจะทรุดตัวลงกับพื้นถ้าไม่ติดมือใหญ่ที่ยังประคองอยู่
เฉินเหว่ยถิงลุกขึ้นโดยไม่สนใจร่างขาว ๆ อีก ร่างใหญ่เดินไปนั่งที่โซฟา หวังหยวนที่คิดว่าทุกอย่างจบจึงก้มลงไปหยิบกางเกงเพื่อเตรียมใส่กลับคืน
แต่กลับได้ยินเสียงจากท่านนายพลตวาดเสียงดัง
“ใครบอกให้ใส่!!”
“ฮึก เปล่าครับ”
หวังหยวนสะดุ้งสุดตัวปล่อยกางเกงที่อยู่ในมือร่วงลงไปกองกับพื้นเหมือนเดิม
“ทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย”
คำสั่งต่อมาทำให้พลทหารตัวเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ได้รับคำสั่งที่ทำให้เจ็บตัวอีก
ร่างเล็ก ๆ ขยับเดินอย่างขัดเขินเมื่อทั้งเนื้อทั้งตัวยังคงมีเสื้อทหารตัวเดียวที่ปกคลุมร่างกาย
ก่อนจะเริ่มต้นไปหาอุปกรณ์ทำความสะอาดคราบน้ำสีขาวขุ่นบนโต๊ะที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าคราบอะไร
มีแต่เพียงความสงสัยว่าใครเป็นเจ้าของ แต่ไม่กล้าที่จะปริปากถาม
หลังจากที่หาอุปกรณ์ทำความสะอาดที่ซุกไว้มุมห้องได้แล้ว
หวังหยวนก็เริ่มต้นที่การเช็ดโต๊ะจนสะอาด
แล้วก้มลงเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้องขึ้นมาจัดเรียง เสื้อทหารที่ไม่ยาวนักเลิกขึ้นทุกครั้งที่พลทหารตัวเล็กก้มลงก็จะเห็นเนินเนื้อขาว
ๆ วับแวม จนคนที่นั่งมองอยู่ที่โซฟารู้สึกร้อนรุ่มขึ้นอีกครากับการยั่วเย้าแบบที่เจ้าตัวไม่รู้เสียด้วยซ้ำ
เฉินเหว่ยถิงลุกขึ้นจากโซฟาเข้าไปหาร่างเล็กที่ยังก้ม ๆ เงย ๆ
อยู่กับกองเอกสาร ก้มลงเอามือเชยคางร่างเล็กแล้วก้มลงจูบอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อน ๆ
สอดเข้าไปในโพรงปาก หวังหยวนตกใจจนเอกสารที่อยู่ในมือร่วงหล่นกระจายลงบนพื้นมากกว่าเดิม
มือเล็ก ๆ เผลอวางแปะอยู่บนแผงอกกว้างของท่านนายพล
ร่างแกร่งรั้งร่างเล็ก ๆ
เบียดเขากับตนเองจนหวังหยวนต้องเขย่งตัวตามแรงรั้งของคนตัวสูง
ริมฝีปากยังคงบดเบียดดูดชิมความหวานจากริมฝีปากบางอย่างร้อนแรงจนน้ำลายพัวพันกันจนไม่รู้ของใครเป็นของใคร
เฉินเหว่ยถิงกระชากร่างเล็กออกจากกองกระดาษที่กระจัดกระจาย มือใหญ่ ๆ
ปลดกระดุมกางเกงของตัวเองลงอย่างรวดเร็ว ปลดปล่อยแก่นกายใหญ่ที่แข็งขืนร้อนผ่าวออกมาด้านนอก
ขอบกางเกงยังคาหมิ่นเหม่อยู่ที่สะโพกสอบ ร่างแกร่งไม่ได้ใส่ใจ
เพียงแต่รั้งเรียวขาขาว ๆ ทั้งสองข้างขึ้นให้เกี่ยวเอวของตัวเอง อุ้มร่างเล็ก ๆ
ขึ้นแล้วจ่อแท่งร้อนเข้าบดเบียดถูไถช่องทางสีแดงก่ำบวมเป่งจากการร่วมรักครั้งก่อน ริมฝีปากยังไม่ผละจากกัน
เสียงครางในลำคอยังดังก้อง
จวบจนความอดทนของนายพลสิ้นสุดลง
ร่างแกร่งสอดแทรกแก่นกายเข้าไปในช่องทางที่เปียกชุ่มจนสุด ผนังด้านในตอดรัดถี่กระชั้นจนหายใจแทบไม่ทัน
ร่างเล็กสั่นระริกจากความเสียวซ่าน
แก่นกายเล็กเบียดสีกับเสื้อของตัวเองจนเสื้อเปื้อนน้ำใสใสจนเป็นดวง
ลำแขนแกร่งของเฉินเหว่ยถิงโอบอุ้มหวังหยวนแล้วยกขึ้นขยับตัวกระแทกเข้าไปอย่างรวดเร็ว
สวบ สวบ
“อ๊า ฮ๊า ฮึก”
หวังหยวนอ้าปากหอบหายใจฮุบอากาศเข้าไปอย่างเสียวซ่าน
ทั้งการกระแทกถี่รัวบ่งบอกอารมณ์เจ้าของร่างแกร่ง อีกทั้งลมหายใจร้อน ๆ
ที่เป่ารดข้างใบหูกับเสียงครางต่ำ ๆ ยิ่งทวีความร้อนแรงจนแทบมอดไหม้
“ฮื้อ แฮ่ก แฮ่ก อะ อ๊า อีกนิด อ๊า”
เสียงครางของคนตัวเล็กยังดังก้องห้องกว้างจนคนตัวโตกว่าจูบปิดปากอย่างร้อนแรง
ยิ่งได้ฟังเสียงก็ยิ่งต้องการ
ยิ่งขยับก็ยิ่งอยากทำให้คนตรงหน้าร้องขอให้มากกว่านี้ อยากทำให้พลทหารตัวจ้อยติดใจจนทนไม่ได้
ความรู้สึกอยากครอบครองยิ่งมากขึ้นจนหงุดหงิดตัวเอง
ร่างสูงระบายความรู้สึกด้วยการกระแทกร่างกายสวนขึ้นไปหนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม
น้ำรักหยดลงพื้นตามจังหวะการสอดแทรก
แรงโน้มถ่วงของโลกทำให้แก่นกายสอดเข้าไปมากขึ้น ยิ่งเข้าไปล้ำลึกเพียงใดก็ยิ่งพอใจจนต้องจับขาขาว
ๆ ให้แยกกันมากขึ้น
“อ๊า ท่านนายพล ละ ลึกไป อ๊า ครับ”
ร่างแกร่งยังคงสอดแทรกแท่งร้อนอย่างหนักหน่วงตามอารมณ์ของตัวเอง
จนร่างเล็ก ๆ ทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องของตัวเอง บางส่วนเลอะไปถึงแผงอกและกล้ามท้องสวย
ๆ ของท่านนายพล เฉินเหว่ยถิงขยับตัวหนัก ๆ
อีกไม่กี่ครั้งก็กระตุกตัวฉีดพุ่งน้ำสีขาวขุ่นจนล้นช่องทางแดงก่ำ
ท่านนายพลปล่อยหวังหยวนลงจากตัว ร่างเล็ก ๆ
ที่ยืนอยู่ได้เพียงครู่ก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน
เฉินเหว่ยถิงเพียงแค่ก้มลงมอง ก่อนจะดึงกางเกงขึ้นมาใส่ แล้วเดินไปหยิบเสื้อมาใส่ให้ตัวเอง
“ทำความสะอาดให้เรียบร้อยล่ะ แล้วก็ไปได้ จำไว้ว่าถ้าฉันเรียก
ต้องมาหาทันที”
พูดจบก็ไม่ได้อยู่ฟัง ร่างแกร่งหมุนตัวแล้วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
----------------------------------------------
50%
-------------------------------------------
ต่อค่ะ
“อื้อ อื้อ แฮ่ก แฮ่ก อย่า ฮึก
หยุดเถอะ อ๊า พอ”
เสียงหวานยังครางก้องห้องกว้างไปพร้อมกับเสียงของการร่วมรักที่โหมกระพือจนอุณหภูมิห้องแทบมอดไหม้
จวบจนพออกพอใจแล้ว ร่างสูงจึงถอนกายออกมาแล้วลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกไปอย่างไม่แยแสคนที่นอนอยู่บนเตียง
ร่างบางที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อนจากสมรภูมิรักร้อนแรงทำได้เพียงแค่มองตามร่างสูงไป
อีกครั้งที่ชายคนนั้นเข้ามาแค่ระบายสิ่งที่อัดอั้นกับร่างกายของตัวเองกับเขา
พอเสร็จสมก็จากไป ไม่มีคำพูดบอกรัก ไม่มีคำโอ้โลม
แม้กระทั่งการเตรียมการให้เขาเจ็บน้อยที่สุดยังแทบไม่มี
คนคนนั้นไม่เคยรักเขา
เขาเพียงแค่เป็นคนที่ยอมเขาได้ทุกอย่าง ไขว่คว้าตะเกียกตะกายให้ได้ยืนเคียงข้าง
แม้ว่าจะต้องกลายเป็นตัวอะไรในสายตาของใครก็ตาม
หลังจากที่นอนหลับตาได้ไม่นาน
ก็ต้องข่มตัวลุกขึ้นเพื่อไปทำความสะอาดร่างกาย อีกไม่นานก็ต้องออกไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากเขาคนนั้น
ยังไงก็ต้องทำให้สำเร็จ ทำให้เขาพอใจ อย่างน้อยแค่ได้รับคำชมก็ยอม
ขาเรียวก้าวลงจากเตียงช้า
ๆ ทุกย่างก้าวที่เดินผ่านทำให้คราบขุ่นขาวของคนนั้นหยดลงบนพื้น
ขาสั่นจนแทบจะทรุดลงกับพื้นอย่างสิ้นเรี่ยวแรง แต่เขายังต้องเดินต่อไป
ตุ๊บ!!!
ก๊อก ก๊อก
“ท่านรอง ท่านรองครับ”
เฮือก!
เสียงทุ้มที่เรียกอยู่หน้าห้องทำให้คนที่กำลังจมอยู่กับห้วงนิทราตื่นจากความฝันที่โหดร้าย
เรื่องราวในอดีตยังคงตามหลอกหลอนแม้กระทั่งในยามหลับไหล หยางหยางลุกขึ้นนั่งเอามือลูบใบหน้าที่ชื้นเหงื่อ
ก่อนขานรับคนสนิทของตัวเองที่เข้ามาเรียกอยู่หน้าห้อง
“มีอะไรผู้กอง”
“ท่านนายพลเรียกตัวด่วนครับ”
เสียงคนด้านนอกรายงานเข้ามาเสียงดังฟังชัด รองผู้บัญชาการขมวดคิ้ว
ก่อนเหลือบมองไปที่นาฬิกาที่หัวเตียง
“ตีหนึ่งครึ่ง” คนบนเตียงพึมพำออกมาก่อนจะรีบลุกจากเตียงไปเพียงเพื่อล้างหน้าแปรงฟันแล้วหยิบเสื้อคลุมเดินก้าวออกจากห้อง
เขาเพิ่งจะหลับไปได้ไม่นานเท่านั้น แถมยังฝันร้าย ทำให้รู้สึกปวดหัว
ผู้กองเชียนซียังยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง
สภาพของผู้กองหนุ่มไม่ได้ต่างจากผู้บังคับบัญชาของตัวเอง
เพียงแต่ดูตื่นตัวกว่าเท่านั้น
“ท่านนายพลเรียกฉันคนเดียวหรอผู้กอง”
“เปล่าครับ เรียกผมด้วย”
ทั้งสองคนเริ่มต้นก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน
ในยามค่ำคืนของกองทัพมีเพียงเสียงเนื้อผ้าเสียดสีกันจากการเดินอย่างรีบร้อนของคนทั้งคู่
ต่างรู้ในใจว่าถ้าช้า มักจะไม่เกิดผลดีแก่ตัวเองเท่าไหร่นัก
ไม่นานทั้งสองก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของผู้บัญชาการสูงสุดของตน
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา” เสียงเข้ม ๆ ตอบรับทันทีที่ผู้มาเยือนได้มาถึง
หยางหยางเป็นฝ่ายจับลูกบิดประตูหมุนเข้าไปในห้องก่อน
“หยางหยาง รายงานตัวครับผม”
“อี้หยางเชียนซี รายงานตัวครับ”
“ไปนั่งก่อน” เสียงเข้ม ๆ
ยังคงดังออกมาจากหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่โดยที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่กับเอกสารอย่างเคร่งเครียด
คนทั้งสองที่เข้ามาใหม่ได้แต่เดินไปนั่งตัวตรงอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่อย่างรอคำสั่งโดยไม่ปริปากถามอะไรทั้ง
ๆ ที่ถูกเรียกมาในยามวิกาล
“หยางหยาง”
“ครับ!”
“พรุ่งนี้ฉันต้องไปประชุมลับกับสามเหล่าทัพ พรุ่งนี้ให้นายเป็นคนคุมทหารฝึกซ้อมตามปกติ
ไม่ต้องบอกใครว่าฉันไปไหน พรุ่งนี้ให้พลทหารหวังหยวนเป็นผู้ติดตามผม แล้วคืนนี้นายอยู่กับฉันที่นี่”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารมาสบตากับหยางหยางที่มองอยู่ก่อนแล้ว รอง ผบ.
กำลังจะอ้าปากตอบรับคำสั่งกลับมาเสียงแทรกขึ้นมาจากผู้กองข้าง ๆ เสียก่อน
“ท่านนายพลครับ รอง ผบ. ไม่สบายครับ”
“ใครให้นายพูดแทรกขึ้นมา ผู้กอง วิดพื้น 50 ปฏิบัติ”
ท่านนายพลตวัดสายตาดุดันกลับมาที่ผู้กองหนุ่มพร้อมออกคำสั่งลงโทษทันที
เชียนซีไม่ได้เอ่ยอะไรนอกจากคำตอบรับตามวินัยและเริ่มต้นวิดพื้นอย่างรวดเร็ว
“1... 2... 3... 4.....”
“แล้วหยางหยาง นายไม่สบายเป็นอะไร” เฉินเหว่ยถิงหันกลับมามองที่หยางหยางด้วยสายตาคาดคั้น
“แค่ปวดหัวนิดหน่อยครับ ไม่มีอะไร” หยางหยางตอบกลับอย่างรวดเร็ว
ท่านนายพลใหญ่จึงหันไปหาคนที่กำลังวิดพื้นอยู่ด้วยสายตาวาววับ
“หึ ถ้าผู้กองคนดีไม่อยากให้ท่านรองของนายอยู่กับฉันคืนนี้ คนที่อยู่
ก็ต้องเป็นนายแทนนะ เชียนซี”
“48...49...50”
ผู้กองหนุ่มไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยืนนิ่ง ๆ เป็นการตอบรับ
หยางหยางได้แต่ยืนขึ้น พอจะพูดอะไรบางอย่างก็ถูกขัดโดยผู้บังคับบัญชาเสียก่อน
“งั้นนายก็ออกไปได้แล้วหยางหยาง พรุ่งนี้จัดการให้เรียบร้อย
ฉันจะสั่งงานกับผู้กองแทนนายเอง”
ปัง!
“รู้สินะว่าอยู่กับฉันจะต้องทำอะไร”
เฉินเหว่ยถิงเดินกลับไปเก็บเอกสารที่โต๊ะ
ก่อนหันกลับมามองผู้กองที่ยังคงยืนตัวตรงหน้านิ่งแบบไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไร
“ทำตามคำสั่งครับ”
“ดี” พอได้รับคำตอบที่ถูกใจ
ร่างสูงก็เดินกลับไปที่ตู้หนังสือแล้วเปิดออก เผยให้เห็นห้องด้านใน
ก่อนจะสั่งให้คนหน้าตายเดินตามมาและปิดประตูไล่หลัง
“เอาล่ะ ถอดสิ”
เฉินเหว่ยถิงไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่พลางยกเครื่องดื่มสีอำพันในมือขึ้นจิบที่ไม่รู้ไปหยิบมาตั้งแต่ตอนไหน
และออกคำสั่งให้คนที่เดินตามมาปลดเปลื้องพันธนาการที่บดบังร่างกายออกให้หมด ผู้กองที่ยังคงไม่เปลี่ยนสีหน้าเพียงแค่ถอดเสื้อยืดทหารของตัวเองออกง่าย
ๆ และถอดที่เหลือออกจนเปลือยเปล่าตรงหน้าผู้บัญชาการสูงสุด
เฉินเหว่ยถิงลุกขึ้นพลางจิบวิสกี้ชั้นดีสีอำพันใส
ก่อนเดินเข้ามาประกบปากถ่ายทอดแอลกฮอล์ดีกรีแรงให้กับคนตรงหน้า เชียนซีเงยหน้ารับจูบร้อนแรงจากร่างแกร่ง
ก่อนตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้ วิสกี้ไหลผ่านริมฝีปากออกมาจนเลอะไปทั่วปลายคาง
ท่านนายพลถอนจูบ แล้วเบี่ยงองศาเพื่อจูบที่เร่าร้อนขึ้น รุกล้ำเข้าไปสำรวจโพรงปากเจือกลิ่นมินต์และแอลกฮอล์อย่างดุดัน
“ถ้านายทำให้ฉันพอใจไม่ได้ ก็ไปตามหยางหยางกลับมา”
ราวกับได้รับแรงกระตุ้น เชียนซียื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของท่านนายพลอย่างรวดเร็ว
แต่ไม่ได้รับความสะดวกนักเนื่องจากคนตรงหน้าไม่ให้ความร่วมมือเท่าที่ควรเหมือนจะแกล้งกัน
จากนั้นคนตัวเล็กกว่าก็ได้แต่ก้มลงคุกเข่าแล้วใช้มือลูบไล้ไปตามแก่นกายที่เริ่มขยับขยาย
รูดรั้งจนเริ่มแข็งขืนตามการเล้าโลม
ก่อนจะโน้มตัวใช้ริมฝีปากครอบครองแก่นกายใหญ่อย่างช้า ๆ
ผู้กองหนุ่มหลับตาลง แต่ริมฝีปากกลับไม่หยุดเปรอปรนให้กับร่างสูงที่ยังคงยืนจิบวิสกี้อย่างสบายใจ
มือทั้งสองไม่ได้ปล่อยว่าง มือหนึ่งช่วยรูดรั้งแท่งร้อนร่วมกับริมฝีปาก
อีกข้างเล่นกับลูกบอลทั้งสองสลับไปมา
“อื้อ ใช้ได้นี่นา” เสียงเอ่ยชมของร่างสูงไม่ได้สร้างปฏิกิริยาอะไรกับผู้กองหนุ่มที่ยังคงรูดรั้งริมฝีปากแรงขึ้น
เฉินเหว่ยถิงดึงตัวเชียนซีให้ลุกขึ้น แล้วดันอีกฝ่ายไปที่เตียง
ก่อนจะนั่งคร่อมอีกคนลงไปทั้งตัว กดจูบไปทั้งลำคอ ลาดไหล่
ขบกัดไม่เบาแรงจนเป็นรอยฟันไปทั่ว
จวบจนเจอยอดอกที่ชูชันจนต้องใช้ริมฝีปากเข้าครอบครอง ดูดดึงจนแดงก่ำ
มืออีกข้างลากลงต่ำเข้ากอบกุมแท่งร้อนของอีกคนที่เริ่มแข็งขืนตามแรงอารมณ์ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเจลหล่อลื่นออกมาจากลิ้นชักแล้วชโลมไปที่ช่องทางที่ปิดสนิทจนเปียกชุ่ม แล้วสอดนิ้วทั้งสามเข้าไปทีเดียว
อึก!
มีเพียงเสียงครางในลำคอที่ดังออกมา ใบหน้าของคนที่อยู่บนเตียงขบกรามกัดฟันแน่นบ่งบอกให้รู้ว่าจะไม่ส่งเสียงใดใดให้หลุดรอดออกไปจากปากให้คนด้านบนได้ใจ
"หึ ทนได้ก็ทนไปนะผู้กอง"
ท่านนายพลไม่ได้รอให้อีกฝ่ายพร้อม แต่จ่อแท่งร้อนให้เข้าสู้ช่องทางร้อนระอุ แล้วดันตัวเข้าไปทีเดียวจนสุด
"ฮ้าา อึก!"
"ดี"
ท่านนายพลกดตัวแช่เพียงครู่ก่อนขยับร่างถอดถอนตัวตนจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นขยับโยกสอดแทรกเป็นจังหวะจะโคนรุนแรงดั่งพายุซัด เชียนซีหลับตารับอารมณ์ดิบเถื่อนก่อนจะยิ่งขบกรามแน่นเมื่อท่านนายพลใช้มือรูดรั้งแก่นกายและบดขยี้ปลายยอดจนน้ำใสใสไหลซึม
เฉินเหว่ยถิงขยับตัวพลิกอีกฝ่ายให้ตะแคงก่อนยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดไหล่ สอดแทรกตัวตนหนักหน่วงขึ้น ท่วงท่าที่ทำให้เข้าได้ล้ำลึกขึ้นจนคนใต้ร่างหายใจหอบกระชั้น ปลายทางของพายุใกล้เข้ามาทุกทีจนต้องยกมือของตัวเองมากัดเพื่อกลั้นเสียง ร่างสูงโหมกระแทกกายจนสุดปลายทาง ทั้งสองคนต่างกระตุกตัวปลดปล่อยหยาดหยดขาวขุ่นออกมา
แฮ่ก แฮ่ก
"หึหึ ถ้านายไม่อยากโดนไล่กลับไป ก็ร่วมมือให้มากกว่านี้แล้วกัน"
------------------------------------------------------------------------------
เฮือกกกกกกก จบไปอีกตอนแล้วค่ะ กับ #นายพลหื่น ความสัมพันธ์ซับซ้อนกันจริง ๆ เลยน้อออ จะมาแก้ปมต่อเรื่อยๆ ขอโทษที่ต้องให้รอนานนะคะ
ครั้งนี้เป็นเอ็นซีที่เขียนยากมากกกกกกก อย่างแรกคือไม่ได้เขียนซะนาน แล้วก็...อยากให้ได้อารมณ์ของเชียนด้วย พยศหน่อยๆ ประมาณนี้น่ะค่ะ
ยังไงติชมได้ที่ #นายพลหื่น เช่นเคยค่ะ ด่าได้ทวงได้ เต็มที่เลยค่ะ อิอิ
รักค่ะจุฟๆ ขอบคุณที่อ่านนะคะ ❤️
----------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น