Shot Fic Series [OUR] #4 : Our Comment [ถิงหยวน]
Shot Fic Series [OUR] #4 : Our Comment [ถิงหยวน]
Paring : William Chan waiting X Roy
ตอนที่ 1 : Our Shot : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/special-shot-fic-our-shot.html
ตอนที่ 2 : Our Post : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/special-shot-fic-our-post.html
ตอนที่ 3 : Our Notifications : http://myessorhino.blogspot.com/2016/01/shot-fic-series-our-3-our-notifications.html
Our Comment
ผมตื่นมาตอนสายของอีกวันอย่างมึนงง
เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ไม่ใช่ความฝัน ผมลุกไปอาบน้ำกินข้าว
โดยลืมโทรศัพท์วางไว้บนหัวเตียง พอทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย
ผมก็กลับหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วก็พบว่าหน้าจอดับสนิท...เมื่อคืนมัวแต่ฟินจนลืมชาร์จแบตไว้เลยหรอเนี่ย
ผมเสียบสายชาร์จแบตไว้สักครู่แล้วจึงเปิดโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
ก่อนจะกดลงบนรูปแอพลิเคชั่นอินสตาแกรมก่อนอย่างอื่นจนพบกับแจ้งเตือนสีแดง ๆ
ที่มุมขวาบนของแอพ ผมขมวดคิ้วอย่างงง ๆ ปกติไม่เคยมีใครส่งข้อความมาหาผมนี่นา
แล้วนี่ใครกันล่ะ
“ROY?”
เดี๋ยว ๆ
นี่ข้อความส่งมาจากเขา นี่เรื่องจริงหรอ เขาส่งข้อความมาหาผม เขาหาผมเจอได้ยังไงนะ
ผม… ผมแค่ไปกดไลค์เขาเหมือนปกตินี่นา เขาสืบเรื่องของผมหรอ
เดี๋ยวไม่น่าใช่สิ ดูจากเวลา เขาส่งมาเมื่อคืนช่วงที่ผมเพิ่งจะหลับไป
หรือเขารอผมอยู่ โอ้โห จริงหรือเนี่ย ผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองเลยนะ แต่มันอดยิ้มไม่ได้เลย
นี่แก้มจะแตกอยู่แล้ว
เดี๋ยวสิอย่ามัวแต่ยิ้ม
แกต้องตอบเขาสิ เดี๋ยวเขาไม่รอแกแล้วจะอดนะ นี่พลาดนะเนี่ยยยยยย
ไม่น่านอนเร็วเลยเมื่อคืนเนี่ย อยากตบตัวเองจังแฮะ ไม่เอา ๆ เดี๋ยวไม่หล่อ
“Hello, It’s
me.”
เอ้า
นี่ก็มือไวใจเร็ว พอพิมพ์ตอบกลับแล้วก็ขำ ผมฟังเพลงอเดลบ่อยนี่นา เวลาพูดคำว่า Hello ทีไร It’s me ตามมาทุกทีเลยอ่ะ
หือ
โอ๊ยยยย แม่จ๋าเขาตอบกลับมาด้วย เขาตอบกลับมาแล้วครับ
“William”
ฮ่า ๆ
ผมรู้แล้วล่ะน่ะว่าเขาชื่อวิลเลียม ผมไม่ได้ทักผิดคนเสียหน่อย ผมก็แค่ไม่คิดเฉย ๆ
ว่าความบ้าบอของผมเมื่อคืนจะได้รับผลตอบรับดีขนาดนี้น่ะ
“I know, It’s
you.”
นี่เค้าจะว่าผมกวนบาทาเขาหรือเปล่าเนี่ย
ตอบอะไรแบบนี้กลับไปเนี่ย แล้วนี่เขาจะอยู่อีกฮ่องกงอีกกี่วันก็ไมรู้เนี่ย
จะได้เจอเขาอีกหรือเปล่านะ แล้วเขาไปไหนแล้วล่ะ หายไปเลย แต่ไม่เป็นไร
แค่นี้ก็ฟินจนพูดไม่ออก มีแรงไปถึงอาทิตย์หน้าเลยเนี่ย
ผมเดินออกไปหน้าบ้าน
กดกลับไปที่โปรแกรมถ่ายรูป ก่อนจะหมุนกล้องกลับมาถ่ายรูปตัวเอง
กดจนมือหงิกก็ไม่เห็นได้รูปถูกใจซะที โอ๊ยยย เอาใหม่ ๆ กว่าจะได้รูปสมใจ
นี่เมมเต็มหรือยังเนี่ย ผมเดินเข้าบ้านมาทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา
ก่อนจะเลือกรูปที่ถูกใจ แล้วอิมพอร์ตเข้าอินสตาแกรม แต่งแสงอีกนิดหน่อย
ก่อนจะโพสลงทันที
“Want to see
you again.”
เขาจะเห็นไหมนะ….. ผมคิด ก่อนวางโทรศัพท์ไว้ที่หน้าโซฟาแล้วล้มตัวลงนอน
ตึ๊ง!
หือ อะไรน่ะ
ผมเด้งตัวจากโซฟาเพื่อดูแจ้งเตือนเพื่อเด้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อาจจะใช่เขา
ขอให้ใช่ ขอให้ใช่เถอะ
“อยากเจอนายเหมือนกัน”
ประโยคช่างน่าดีใจ แต่เป็นของไอ้บ้าจุนไคเพื่อนสนิทผม ไอ้บ้าา ฉันไม่ได้อยากเจอนาย
ออกไปน๊าาาาาาา
ตึ๊ง!
ใครแกล้งอีกล่ะเนี่ย เอ๊ะ เดี๋ยว เดี๋ยวนะ โอ๊ยยยยย เขาจริง ๆ ด้วย
"Me too."
ผมต้องหัวใจวายตายแน่ ๆ ถ้าเป็นแบบนี่บ่อย ๆ วันนี้หัวใจผมรับศึกหนักไปแล้วล่ะ
แงงงงง กลับมาต่อแบบสั้นๆ อีกหน่อยแล้วนะคะ กำลังอยู่ช่วงหวีดร้องพอดี ก็มาหวีดกับน้องรอยของเราเนาะ ยังไงก็ฝากด้วย ที่ #Ourถิงหยวน นะคะ
คืนนี้ฝันดีค่ะ
ปล. จะรีบมาต่อไวไวนะคะ สัญญาาาาาาา
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น