วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ : ถิงหยาง #7
Note : วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ การเขียนฟิคต่อกันแบบไม่บอกพล็อต คนละ 2 หน้า A4 พอดีเป๊ะเท่านั้น
คราวนี้ธีมหยางหยางองค์ชายรัชทายาท ร่วมด้วยช่วยกาวโดยคุณแนท @Essorhino และคุณหวาน @PaNGWHAn
อ่านตอนเก่าได้ที่
ราชาวิลเลียมสั่งให้คนจัดเตรียมห้องสำหรับแขกไว้แล้ว โดยไหว้วานให้หม่าเทียนอวี่พาองค์ชายอี้เฟิงไปที่ห้องที่ถูกจัดไว้ให้ อี้เฟิงยิ้มรับอย่างพอใจ ก่อนรีบเอ่ยปากขอให้อีกฝ่ายพาไปไวไวด้วยคำที่บอกว่าอยากพักผ่อนเต็มที
ส่วนหยางหยาง ราชาวิลเลียมพาเที่ยวเดินชมปราสาทกว้าง พาออกไปชมสวนที่สวยงามจนผ่อนคลายความประหม่าที่มีอยู่ไปเกือบหมด ก่อนที่องค์ราชาจะพาเดินเข้าไปในท้องพระโรง แนะนำตัวองค์ชายแก่เหล่าข้าราชบริพาร ให้ทุกคนเคารพองค์ชาย เท่า ๆ กับที่เคารพตัวเขา
“เหนื่อยไหม”
หยางหยางที่โดนดึงตัวไปทางโน้นทีทางนี้ทีรู้สึกมึนงง จนไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้รอบตัวไม่เหลือใครนอกจากราชาวิลเลียมที่เดินแตะเอวพานำไปยังที่ต่าง ๆ
“ปวดหัว ข้าอยากพัก”
“เอาสิ ข้าจะพาเจ้าไปนอนพักแล้วกัน”
หยางหยางถูกนำไปที่ห้อง ๆ นอนกว้างขวางห้องหนึ่ง หรูหรายิ่งกว่าห้องของเขาที่ปราสาทเสียอีก เตียงสี่เสาที่วิจิตรบรรจงกับผ้าม่านโปร่ง ๆ เข้ากับเฟอร์นิเจอร์ห้องเป็นอย่างดี
“ชอบไหม”
“สวย ข้าชอบ”
“ชอบก็อยู่ที่นี่แหล่ะ นอนที่นี่ก่อนก็ได้”
“ทำไมท่านถึงบอกว่านอนที่นี่ก่อน นี่ไม่ใช่ห้องของข้าที่ท่านเตรียมไว้หรอ”
“นี่ห้องนอนข้าเอง แต่ถ้าเจ้าชอบ มานอนกับข้าที่นี่ก็ได้” ราชาวิลเลี่ยมพูดจบก็โน้มหน้าลงมาใกล้หยางหยางที่ยืนอึ้งอยู่
“ทะ ท่าน หยุดเลยนะ ข้าปวดหัว ยังจะมาทำอะไรแบบนี้อีกหรอ”
“ไม่แกล้งแล้ว ที่นี่ห้องเจ้านั่นแหล่ะ พักผ่อนให้สบาย เดี๋ยวถึงเวลาจะให้คนมาเรียกไปทานอาหารเย็น” ราชาวิลเลียมเดินเข้าไปลูบหัวหยางหยางอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
จางฮั่นเดินเข้าที่พักที่องค์รักษ์ป๋อหรันเดินมาส่งอย่างหงุดหงิด พลางนึกถึงบทสนทนาระหว่างที่เดินมาที่พักแล้วยิ่งโมโหกับความกวนประสาทของอีกฝ่าย
“ห้ององค์ชายหยางหยางอยู่ไหน”
“จะอยากรู้ไปทำไม ราชาของเราดูแลองค์ชายน้อยของเจ้าได้แน่ ๆ”
“ข้าต้องไปอารักขาองค์ชาย”
“จะเข้าไปอารักขาแน่หรอ ที่มานี่ห่วงหรือหวงก้าง โอ๊ะ หวงไปก็กินไม่ได้นี่นาาาาา”
“เจ้าจะพูดอะไร!!”
“องค์รักษ์เนี่ย เหมือนพวกหมาจริง ๆ แหล่ะเนาะ หมาหวงก้าง เอ๊ะ หรืออันนี้เรียกหมามองเครื่องบินถูกกว่านะ”
ควับ
จางฮั่นไม่ตอบโต้ แต่ชักดาบขึ้นมาพาดคออีกฝ่ายทันที ป๋อหรันหยุดพูด แต่ใบหน้าไม่ได้สลดลงเลยแม้แต่น้อย
“เจ้าสมควรเรียนรู้ว่าอะไรควรพูด อะไรไม่จำเป็นต้องพูด”
“เก็บดาบไปเถอะน่า ที่นี่จริง ๆ แล้วคนนอกห้ามพกอาวุธเข้ามานะ แต่เจ้าเนี่ย กรณีพิเศษ”
องค์รักษ์ป๋อหรันดันดาบออกจากคอตัวเองอย่างง่ายดาย ก่อนเดินนำต่อไปยังที่พักของอีกฝ่าย
จางฮั่นที่จัดการตัวเองจนเรียบร้อยก็เดินออกจากห้อง ถามทางไปห้องพักแขกที่ทางเจ้าของบ้านเตรียมไว้ให้กับนางกำนัลที่เดินผ่านมา
องค์ชายอี้เฟิงที่เดินไปตามทางกับองค์ชายหม่าเทียนอวี่ก็กำลังเล่าเรื่องที่ตัวเองไปเที่ยวเล่นนอกวังให้หม่าเทียนอวี่ฟัง ซึ่งอีกฝ่ายก็สนอกสนใจเพราะไม่เคยออกนอกลู่นอกทางไปเที่ยวเล่นข้างนอกมาก่อน จนอี้เฟิงบอกว่า เดี๋ยวจะพาแอบไปเที่ยวบ้างก็ได้แต่ยิ้มหวานอย่างชอบใจ
อี้เฟิงเห็นแววตาพึงพอใจของอีกคนก็ได้แต่ลอบยิ้มในใจ
“นี่อี้เฟิง สนิทกับหยางหยางหรอ”
“สนิทสิ เราเหมือนพี่น้องกันเลยล่ะ”
“ดีจังนะ”
“มาสนิทกับเราก็ได้ แต่ไม่เอาแบบพี่น้้องนะ”
“หืม”
“อยากเกี่ยวดองมากกว่า คิกคิก”
“อี้เฟิงน่ารักจัง”
“เจ้าต่างหาก ที่น่ารักน่ะ”
“ถึงห้องเจ้าแล้ว พักผ่อนตามสบายนะอี้เฟิง”
“นี่ แล้วเจ้าพักที่ไหน”
“อีกฝั่งนึงน่ะ เดี๋ยวค่อยพาไปดูนะ เจ้าพักก่อนเถอะ โอ๊ะ!” หม่าเทียนอวี่ร้องอุทานเมื่อถอยหลังไปชนกับแผ่นอกของอี้เฟิงที่ยืนอยู่ข้างหลังพอดี
หมับ
“อี้เฟิงปล่อยเรา กอดเราไว้ทำไมล่ะ”
--------------------------------------- TBC----------------------------------------
ว้า กระดาษหมดหน้าพอดีค่ะ
ตอนต่อไปที่ คุณหวานนะคะ
#รัชทายาทของราชาวิลเลียม
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น