วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ : ถิงหยาง #4

Note : วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ การเขียนฟิคต่อกันแบบไม่บอกพล็อต คนละ 2 หน้า A4 พอดีเป๊ะเท่านั้น
คราวนี้ธีมหยางหยางองค์ชายรัชทายาท ร่วมด้วยช่วยกาวโดยคุณแนท @Essorhino และคุณหวาน @PaNGWHAn

อ่านตอนเก่าได้ที่

ตอน 1 

ตอน 2

ตอนที่ 3

“ว้า เสียดายจัง จำกันได้แบบนี้ก็ไม่ต้องระลึกความหลังล่ะสิ ใช่ไหม หรือว่าต้องดีล่ะ หืม องค์ชายน้อย”

เสียงของคนตรงหน้าดังขึ้น หยางหยางที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่อีกฝ่ายดึงเข้าหาแทบเบือนหน้าหนี ก่อนจะขืนตัวให้หลุดจากวงแขนพระราชาตรงหน้าที่ทำตัวเหมือนโจรปล้นคาราวานสินค้า

ฟอดดดดด

“อ๊ะ ท่าน”

“ค่าช่วยไม่ให้เจ้าโดนเหยียบไง”

องค์ชายหยางหยางที่โดนขโมยหอมแก้มได้แต่ยกมือขึ้นปิดแก้มของตัวเอง ถลึงตาใส่อีกคนด้วยความโมโห ไม่ได้เกรงกลัวว่าอีกฝ่ายเป็นพระราชา

“ปล่อยข้า ข้าต้องกลับวังแล้ว เพื่อนข้าหายไปอีกต่างหาก ยังไงก็ต้องไปตามหาก่อน”

“เจ้าเข้าวังพร้อมข้าแล้วกัน ยังไงข้าก็ต้องไปทวง “สัญญา” กับพ่อเจ้า” พระราชาวิลเลียมพูดกับองค์ชายน้อย ก่อนจะหันไปด้านหลังเพื่อพูดกับผู้คุ้มกันข้างกาย “ป๋อหรัน ยังไงก็ช่วยไปลากพ่อองค์ชายแสนซนนั่นกลับเข้าวังด้วยแล้วกัน”

“ขอรับ” เสียงชายหนุ่มข้างตัวตอบรับแล้วเดินหายไป ส่วนพระราชาวิลเลียมก็จับข้อมือองค์ชายหยางหยาง ลากไปยังด้านหลังที่มีม้าตัวใหญ่ผูกอยู่ หลังจากปลดม้าออกจากพันธนาการ คนอายุมากกว่าแค่อุ้มองค์ชายส่งขึ้นม้าง่าย ๆ และตวัดขาพาตัวเองขึ้นม้าตัวเดียวกัน ก่อนจะควบออกไปอย่างรวดเร็ว

“หยุดนะ จะมานั่งม้าตัวเดียวกันได้ยังไง”

“เจ้าเห็นม้าตัวอื่นหรือไง”

“ไม่เห็น”

“แล้วจะไม่นั่งม้าตัวเดียวกันได้ยังไง”

“กะ ก็ข้า” แผ่นหลังแนบกับแผ่นอกแบบนี้ มันร้อน ๆ ยังไงไม่รู้น่ะสิ แถมยังเสียงหอบหายใจตรงข้างหูนี่อีก จะให้เขาพูดออกไปได้อย่างไร

----------------------------------------------------------------------------------------------------

ด้านจางฮั่นที่เห็นองค์ชายแสนซนทั้งสองหายไป ก็นึกรู้ว่าทั้งคู่ต้องหนีออกไปเที่ยวข้างนอกอย่างแน่นอน จึงรีบคว้าดาบขึ้นม้า ควบออกไปนอกวัง คลาดกับองค์ชายหยางหยางที่อยู่บนหลังม้าอีกตัวไปอย่างเฉียดฉิว หลังจากถึงที่หมาย องค์รักษ์หนุ่มจึงรีบเข้าไปในตลาดทันที

“เจ้าเป็นใคร ปล่อยเรานะ” เสียงที่คุ้นเคยทำเอาจางฮั่นหันขวับ เห็นองค์ชายอี้เฟิงโดนจับมือโดยชายคนหนึ่งที่โพกผ้ามิดชิดราวกับพ่อค้าคาราวานหรือพวกโจรทะเลทรายจึงรีบวิ่งเข้าไปหา ดึงมืออีกฝ่ายออกจากมือองค์ชาย แล้วดึงอี้เฟิงให้มาหลบหลังตน อีกมือชักดาบออกจากฝักชี้ไปหาผู้ร้ายอย่างดุดัน

“ใจเย็น ๆ ท่านคงเป็นองค์รักษ์ของเจ้าชายนี่” ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ แต่ไม่ทำให้จางฮั่นลดการป้องกันลง

“องค์ชายหยางหยางอยู่ที่ไหนขอรับ” จางฮั่นหันไปถามองค์ชายอีกคนด้านหลัง อีกฝ่ายส่ายศีรษะจนผมกระจายเป็นอันว่าไม่รู้ แต่เสียงของคนฝั่งตรงข้ามดังขึ้นพอจะเรียกให้สายตาคมดุขององค์รักษ์หนุ่มให้หันกลับไปหาอีกฝ่ายได้

“องค์ชายน้อยนั่นน่ะหรอ อยู่ในอ้อมกอดนายของข้าแล้วน่ะสิ”

“นาย ของ เจ้า อยู่ ที่ ไหน!!!” จางฮั่นเค้นเสียงออกมาทีละคำ ไฟในใจลุกโพรงจนแทบปะทุออกมาทางนัยน์ตา

แต่อีกฝ่ายเพียงแค่ยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน “เข้าวังไปแล้วมั้ง ข้าได้รับคำสั่งให้พาองค์ชายจอมยุ่งนี่กลับวัง ถ้ามีคนมารับแล้ว ข้าไปก่อนแล้วกัน”  พอพูดจบก็เตรียมหมุนตัวจากไป แต่จางฮั่นไม่ยินยอมให้ทำอย่างนั้น

“เจ้าไปไม่ได้จนกว่าข้าจะเจอองค์ชายหยางหยาง”

“เอ้า เข้าวังไปก็เจอแล้วนี่นา จะมารั้งข้าทำไม หรือถูกใจข้า เลยถ่วงข้าไว้ตรงนี้กันแน่”

“หยุดพูดจาเหลวไหล แล้วนำทางไปหานายของเจ้า”

เจ้าของร่างโปร่งที่สวมผ้ามิดชิดยิ้ม “หวงแต่องค์ชายองค์โน้น ไม่ห่วงคนนี้เลยเนาะท่านเนี่ย ว่าไง องค์ชายน้อย มาให้ข้าดูแลดีกว่า”

“เจ้าเงียบปากไปเลย มีสิทธิ์อะไรมาพูดจาสามหาวกับข้าแบบนี้” อี้เฟิงที่เงียบมานานโผล่หน้าออกจากหลังจางฮั่นแล้วตวาดเมื่ออีกฝ่ายพูดจาหยาบคายใส่ ก่อนจะชี้นิ้วสั่งให้นำทางไปหาหยางหยางอย่างไม่เกรงกลัว

ก็มีคนคุ้มครองอยู่นี่นา

--------------------------------------------------------------

หยางหยางที่กลับถึงวังรีบลงจากหลังม้า วิ่งกลับเข้าวังโดยไม่รอคนที่มาด้วยกัน หลังจากเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องของตัวเองพักใหญ่ จึงเยี่ยมหน้าออกมาข้างนอก ถามหาพระบิดากับนางกำนัลที่เดินผ่านไปก็ได้ความว่ากำลังรับแขกอยู่ที่ท้องพระโรง จึงไม่ได้สนใจ ออกไปเดินเล่นในสวน จากนั้นถึงเพิ่งนึกได้ว่าทิ้งเพื่อนไว้ที่ตลาด

“แย่แล้ว เฟิงเฟิงต้องโกรธแน่ ๆ”

หยางหยางทรุดตัวลงกับพื้น นั่งหาข้อแก้ตัวดีดีกับเพื่อนอย่างเคร่งเครียด แต่คิดว่า คนที่จะดุเขา ไม่ใช่แค่เพื่อนเพียงคนเดียว ยังมีองค์รักษ์ส่วนตัวที่ต้องรู้แล้วแน่ ๆ ว่าเขาแอบหนีไปเที่ยวมา

“หยางหยาง!” อื้อหือ พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา

อี้เฟิงเดินนำหน้ามาแต่ไกลพร้อมกับจางฮั่นและอีกคนที่หยางหยางคุ้นว่าเป็นผู้ติดตามของราชาวิลเลียมคนนั้นที่ชื่อป๋อหรัน สงสัยจะมาด้วยกันแฮะ

“นาย ทิ้ง ฉัน ไอ้ลูกแกะ ตายซะ”

----------------------------------------------TBC------------------------------------------------

ว้า หมด 2 หน้าพอดี งั้นส่งไม้ต่อเลยละกันนะคะ อิอิ ตอนต่อไปที่ @PaNGWHAn ค่า