วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ : ถิงหยาง #1
วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ : ถิงหยาง #1
กลับมาอีกครั้งกับ วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์
การเขียนฟิคต่อกันแบบไม่บอกพล็อต คนละ 2 หน้า A4 พอดีเป๊ะเท่านั้น
คราวนี้ธีมหยางหยางองค์ชายรัชทายาทค่ะ
เริ่มกันเลยเนาะ เราเป็นไม้แรกค่ะ มีทั้งหมด 3 ไม้ จำนวน 2 รอบ
Ready...Go!
“องค์ชาย
อย่าวิ่งเร็วสิเพคะ”
เสียงเหล่าสนม
แม่นมทิ่วิ่งตามองค์ชายน้อยที่วิ่งเล่นในสวนอย่างร่าเริงไม่รอผู้ติดตามดังขึ้นเป็นระลอก
หลังจากที่ถูกสั่งให้พาองค์ชายรัชทายาทมาวิ่งเล่นในสวนเนื่องจากพระราชามีแขกที่จะต้องต้อนรับจากต่างเมือง
ไม่อาจปล่อยให้เด็กชายตัวน้อยไปวิ่งซนในท้องพระโรงที่ประชุมเหมือนเคย
“ท่านองค์รักษ์จางฮั่น
ช่วยดูแลองค์ชายหยางหยางทีเถอะ เราวิ่งไม่ไหวแล้ว”
เสียงแม่นมนางหนึ่งดังขึ้นไหว้วานองค์รักษ์ส่วนพระองค์ขององค์ชาย
เพราะตัวเองไม่ใช่สาว ๆ แล้ว วิ่งไม่ทันเด็กหนุ่มที่เพิ่งอายุไม่ถึง 10 ขวบได้หรอก
“ขอรับ
ผมจะดูแลองค์ชายเอง แม่นมไปนั่งพักเถอะขอรับ”
“ขอบใจจ๊ะ”
หลังจากนั้นจางฮั่นจึงเดินไปหาองค์ชายน้อยที่หยุดวิ่งแล้ว
ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าองค์ชาย กระซิบบางอย่างที่ทำให้ใบหน้าน้อย ๆ
ขององค์ชายเกิดรอยยิ้มกว้าง
“เอาสิ
จางฮั่น เราอยากไป”
“มันไกล
ต้องเอาม้าไปนะขอรับ”
“ขี้เกียจเดินไปเอาม้า
เจ้าเป็นม้าให้เราขี่ก่อนได้ไหม”
“รับบัญชาขอรับ”
จบคำ องค์รักษ์หนุ่มก็หันหลัง
ย่อตัวให้องค์ชายหยางหยางขึ้นมาบนแผ่นหลังกว้างของตัวเอง
หยางหยางกอดเข้าที่ลำคอขององค์รักษ์หนุ่มเพื่อกันตก จางฮั่นยืนขึ้น
ก่อนสาวเท้ามุ่งหน้าไปยังคอกม้าเพื่อพาองค์ชายไปเล่นที่สวนท้ายวัง
ที่นั่นมีน้ำตกให้เล่นน้ำ
นั่นคือสิ่งที่เขากระซิบบอกองค์ชายน้อยเมื่อสักครู่นั่นเอง
องค์ชายหยางหยางเป็นลูกชายคนเดียวขององค์ราชาผู้ปกครองอาณาจักร
ซึ่งสงบสุขมาโดยตลอดจากการปกครองขององค์ราชาและราชินี แต่เมื่อไม่นานมานี้
อาณาจักรข้างเคียงต้องการพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์ จึงเตรียมบุกเข้ารุกราน
องค์ราชาขอความช่วยเหลือไปยังอาณาจักรพันธมิตร
ซึ่งพระราชาวิลเลียมปกครองอยู่ให้ช่วยเหลือ
วันนี้แขกขององค์ราชาก็คือพระราชาวิลเลียมที่กำลังหารือเรื่องของการรวมพื้นที่เพื่อป้องกันการรุกรานของอีกอาณาจักรนั่นเอง
หลังการเจรจาที่ยาวนานจบสิ้น
ข้อตกลงต่าง ๆ ถูกจัดทำขึ้นอย่างพิถีพิถัน
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า
องค์ราชาเชื้อเชิญพระราชาวิลเลียมให้พักอยู่ในพระราชวังเสียก่อน
ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบตกลง
องค์ชายหยางหยางที่กลับจากการเล่นน้ำที่น้ำตก
หลังจากที่ชำระร่างกายแล้วก็มีรับสั่งให้เข้าเฝ้าองค์ราชาที่ห้องอาหาร
จึงได้แต่รีบเข้าเฝ้าพระบิดาอย่างรวดเร็ว
ในห้องอาหารมีแขกอยู่ก่อนแล้ว
ทั้งองค์ราชา ราชินี และพระราชาวิลเลียม ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม องค์ชายหยางหยางเดินไปนั่งตรงข้ามพระมารดาของตัวเอง
ก่อนจะเงยหน้าสบพระพักตร์กับพระราชาวิลเลียมที่มองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว
ราวกับถูกลูบไล้เนื้อตัวด้วยสายตา
จนต้องหลบตามองมือของตัวเองที่วางอยู่ที่หน้าตัก สงบเสงี่ยมกว่าปกติที่จะเจื้อยแจ้วเล่าเรื่องที่ไปเล่นมาให้พระบิดามารดาฟัง
“องค์ชายไม่เห็นช่างพูดแบบที่ท่านเล่าให้ฟังเลยล่ะ”
จู่
ๆ พระราชาวิลเลียมก็เอ่ยขึ้นกลางโต๊ะอาหารที่เงียบสงบ เสียงทุ้มแหวกอากาศตรงเข้าหาองค์ชายน้อยจนสะดุ้งสุดตัว
องค์ราชาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันมองลูกชายตัวเอง
“คงจะเขินท่าน”
“เขินเรา
อ๋อ คงไม่คุ้นกับคนแปลกหน้าล่ะสิ ใช่ไหม” ประโยคแรก
วิลเลียมหันไปตอบพระราชาเจ้าของราชวัง
ส่วนประโยคหลังหันไปหาองค์ชายหยางหยางที่ก้มหน้าอย่างประหม่า
“ขะ
ขอรับ”
“ไม่ต้องเกร็งหรอก”
ไม่มีเสียงสนทนาอย่างอื่นดังขึ้นนอกจากเสียงช้อนส้อมกระทบจาน
หลังผ่านความเงียบชวนอึดอัด หยางหยางขออนุญาตลุกออกจากโต๊ะ
อ้างว่ามีหนังสือที่อ่านค้างไว้อยู่แล้วรีบวิ่งจากไป
.....ไม่ทันเห็นสายตาของคนที่นั่งอยู่ปลายโต๊ะที่มองจนอีกฝ่ายลับหายออกจากประตูไป
“โอ๊ย
เกือบขาดใจตาย คนอะไรหน้าดุชะมัด” หยางหยางที่วิ่งออกมาพ้นประตูบ่นพึมพำกับตัวเอง ประตูที่ยังปิดไม่สนิททำให้ได้ยินเสียงบิดาและอีกฝ่ายเริ่มบทสนทนา
ในขณะที่กำลังจะออกเดิน
กลับได้ยินอะไรบางอย่างที่ทำให้ขาที่กำลังจะก้าวเดินเกิดอาการชะงัก
“ท่านอย่าลืมข้อตกลงของเราก็แล้วกันนะองค์ราชา”
“มีเวลาอีก
10 ปี ที่ท่านจะเปลี่ยนในนะท่านวิลเลียม”
“ไม่มีทางหรอก
เราเป็นคนหนักแน่น มั่นคงพอที่จะทำตามการตัดสินใจของตัวเอง”
“แต่ว่า....”
“ไม่ต้องแต่หรอก
ข้าให้สัญญาจะดูแลอาณาจักรของท่านอย่างดีตลอด 10 ปีนี้
และในภายภาคหน้าหลังจากที่เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว”
“ถ้าหากข้ามีลูกสาวหลังจากนี้ล่ะ”
“เราไม่สนใจคำว่าถ้า
เพราะว่า เราพอใจในสิ่งที่สัญญากันไว้ในวันนี้แล้ว”
หยางหยางได้แต่ชะงัก
ไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยินแม้แต่น้อย ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
------------------------------------------------ TBC --------------------------------------------------
ส่งไม้ต่อที่คุณหวานค่า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น