[Special Fic] INSIDE ME backstage #เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง Part 10
พบกันอีกครั้งกับฟิค #เบื้องหลังคอนเสิร์ตของเฉินเหว่ยถิง
ซึ่งคราวนี้มาในธีมคอนเสิร์ต INSIDE ME ของเฮียถิงค่ะ
โดยเราจะเขียนต่อกัน 6 คนคนละ 2 หน้าถ้วน
ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้
อยากรู้ไหมคะ
ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ 
By @ConiCat
By @camrt138
By @kakujo59
By @Essorhino
By @en_gen95
By @zpctxv
By @ConiCat
By @camrt138
By @kakujo59
Part 10
…ชิบหายแล้ว…
ความวัวไม่ทันหาย
เหมือนจะมีความควายตัวใหญ่เข้ามาแทรก เฉินเหว่ยถิงคิดในใจ
‘จะมีใครมาอีกไหม
มากันให้หมดนะ’
เจ้าของงานคอนเสิร์ตแสนยุ่งเหยิงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างไร้การควบคุม
ไม่สนใจบรรยากาศที่เกิดขึ้นเพราะการพบกันของใครหลายคนสักนิด เขาเพียงแค่ขอตัวง่าย
ๆ ว่าจะไปซ้อม และปล่อยให้แขกคุยกันไปตามประสาคนคุ้นเคย
วันนี้เหมือนวันครบรอบเบญจเพศของเฉินเหว่ยถิง
ไม่ใช่เรื่องอายุ นั่นเลยมาหลายปีดีดักแล้ว
แต่เป็นเพราะหลายคนตบเท้าเรียงแถวผ่านประตูฮอลล์ที่เขาใช้ฝึกซ้อมกันอย่างไม่ขาดสาย
ไม่รู้มีเรื่องมากมายอะไรกัน อย่างกับว่าที่นี่มีขุมทรัพย์ที่ทุกคนมาตามล่า ว่างกันหรือไงนะ
ปกติคนพวกนี้ไม่ใช่ว่าคิวทองหรอกหรือ ทั้งจิ่งป๋อหรันที่ยังกดโทรศัพท์ยิก ๆ
หรือกระทั่งอี้ชิงที่ยังนั่งคุยอยู่กับคริสแบบที่ไม่ยอมปล่อยไอ้บ้านั่นมาซ้อม
หรือคนมาใหม่ทั้งหยางหยางและเด็ก ๆ ทีเอฟบอย
จะมีก็แต่หวังหยวนที่มานั่งตาแป๋วดูเจ้าของสถานที่ซ้อม
ส่วนเจ้าเด็กเงียบเชียนซีก็ยังกดมือถือนั่งพิงหลังหยางหยางที่อ่านหนังสืออยู่
จวิ้นไคก็หัวเราะกับเชียนซีบ้าง คุยโทรศัพท์บ้าง นี่ดีนะ ที่คนนั้นไม่ได้มา
ไม่งั้นเขาต้องเหนื่อยแปลงร่างอีกเป็นแน่
เฉินเหว่ยถิงลงมาพักทักทายคนที่มาหาเขาบ้าง
แต่ดูเหมือนว่าคนที่สนใจจะทักเขาจริง ๆ
มีแค่หวังหยวนที่ตาเป็นประกายที่เห็นร่างสูงลงจากเวที
คนตัวเล็กวิ่งหอบผ้าขนหนูกับน้ำเย็น ๆ มาให้ถึงที่ คนอื่น ๆ
ไม่สนใจสักนิดว่าเพลงที่เปิดดังลั่นฮอลล์มันหยุดลงแล้ว
ร่างสูงรับน้ำดื่มมากระดกเข้าปากอย่างกระหาย ก่อนจะก้มลงให้เด็กหนุ่มเช็ดเหงื่อบนใบหน้าให้แต่โดยดี
ได้รับเสียงแซวมาจากคริสที่เงยหน้าขึ้นมาเจอพอดี
เฉินเหว่ยถิงชี้นิ้วคาดโทษเพราะอีกฝ่ายมัวแต่คุยจนน้ำลายแตกฟองอยู่กับอี้ชิง
เขาตะโกนให้อีกฝ่ายไปซ้อมบ้าง ก่อนจะขอตัวจากหวังหยวนแล้วเดินแยกไปหาป๋อหรันที่นั่งอยู่อีกฝั่ง
“ว่าไง อู๋เสียของนายไปไหนแล้วล่ะ”
“เห็นว่ามีธุระครับ เลยกลับไปก่อน
ว่าแต่อู๋เสียคนนี้กลับไป อยากเจออู๋เสียอีกคนไหมละครับ” ป๋อหรันเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ตอบคำถามของคนที่อยู่
ๆ ก็ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ อย่างเหน็ดเหนื่อย
“แค่นี้วุ่นไม่พอหรือไง พอเลย ไม่ต้องมาหางานให้ฉัน”
“ไม่ดีหรอเจ้ นี่ฮอตจะแย่
ถ้ามากันอีกนี่ยิ่งกว่างานบาซาร์อีกนะบอกให้”
“หยุดเลย พวกนั้นมาไม่เห็นทักฉันสักคำ
ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ยิก ๆ นี่ถ้าข่าวหลุดออกไปทีเดียวว่าพวกนายอยู่นี่กันหมดนะ
คอนเสิร์ตฉันจะพังไหมเนี่ย” เฉินเหว่ยถิงยกมือขึ้นเป็นปางห้ามญาติ ก่อนส่ายหัวหนัก
ๆ อย่างเหนื่อยใจ
“ก็พูดไป จะได้มีคนมาดูคอนเจ้เยอะๆ ไง”
“บัตรขายหมดแล้วโว้ย ไปดีกว่าไม่คุยแล้ว”
เฉินเหว่ยถิงลุกหนีออกมาก่อนที่จะได้รับคำตอบอะไรเพิ่มเติม
เวลาพักของเขาหมดแล้ว การซ้อมรอบต่อไปกำลังจะเริ่มขึ้น
คริสมาสแตนบายอยู่หลังเวทีพร้อมกับเหล่าแดนเซอร์ พอเพลงแรกถูกเปิดจากทีมงาน ทุก ๆ
คนจึงได้เริ่มทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้งอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
เวลาผ่านไป เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาตามกรอบใบหน้าของร่างสูง
เท้ายังคงก้าวไปตามจังหวะเพลง ตอนนี้ผ่านไปแล้วเกือบจบการซ้อมอีกรอบแล้ว
แต่บานประตูก็เปิดขึ้นอย่างกระทันหัน ใครคนหนึ่งเดินเข้ามา
ดึงดูดความสนใจของคนทั้งห้องให้ไปหาได้
‘การ์ดหน้าประตูไปไหนวะ
ให้ใครเข้าก็ได้หรอ’ เฉินเหว่ยถิงคิดเมื่อเห็นคนที่เดินผ่านประตูเข้ามา
ผู้มาใหม่เดินมาทักทายอี้ชิงและป๋อหรันอย่างคุ้นเคย
หันมาหาหยางหยางก่อนผงกหัวทักทาย และเมื่อเห็นอีกคนที่นั่งข้าง ๆ
กันจึงปรี่เข้ามาหาเชียนซีที่นั่งหลับพิงไหล่หยางหยางอยู่
ซึ่งคนข้างตัวก็ทำได้เพียงสะกิดให้อีกฝ่ายตื่นมาทักทาย
“สวัสดีครับ คุณหนานไพ่ซานซู เชียนซี
นี่คนเขียนเต้ามู่ไง เคยอ่านใช่ไหม” หยางหยางทักทายคนที่เดินเข้ามาหา
ก่อนจะเอ่ยแนะนำให้เชียนซีรู้จักอีกฝ่ายคร่าว ๆ
“สวัสดีครับ ผมอี้หยางเชียนซี”
โครม!!!
เสียงดังลั่นจากเวทีเรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมอง
เห็นเพียงเฉินเหว่ยถิงลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าเจ็บปวด
หวังหยวนรีบกระโดดขึ้นไปบนเวทีอย่างเร่งรีบ ส่วนคนอื่น ๆ
ต่างพากันเดินขึ้นไปหาคนที่คาดว่าน่าจะบาดเจ็บจากการซ้อม
“เหว่ยถิงเกอ เป็นอะไรไหม
เจ็บตรงไหนครับ” หวังหยวนละล่ำละลักถามเฉินเหว่ยถิง น้ำตาใสไหลอาบแก้มขาว
“ไม่เป็นไร เจ้ไม่เป็นไร”
เฉินเหว่ยถิงเงยหน้าขึ้นตอบเด็กน้อยอย่างรวดเร็ว
กลัวว่าน้ำตาจะท่วมฮอลล์ของเขาเสียก่อนจะถึงวันคอนเสิร์ต
“หืม เจ้”
เสียงของอี้ชิงที่ดังขึ้นแผ่วเบาอย่างแปลกใจไม่ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างเวทีตั้งแต่แรกอย่างคริสประหลาดใจ
ร่างสูงเดินไปแตะไหล่อีกคนแล้วพยักหน้า สื่อสารกันด้วยสายตา
อี้ชิงพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจและไม่พูดอะไรอย่างอื่นอีก
หยางหยางยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน
คนอื่น ๆ ยังคงไม่สนใจสรรพนามที่ออกมาจากปากคนเจ็บ หวังหยวนยังคงถามไถ่อาการและเรียกหน่วยพยาบาลมาดูแล
“เจ้ไม่เป็นไรหวังหยวน
คริส มาพยุงเจ้ทีได้ไหม”
“ครับเจ้”
คริสผละจากอี้ชิงมาช่วงพยุงคนเจ็บเข้าไปหลังเวที
หยางหยางและป๋อหรันต้อนคนอื่น ๆ ให้ลงจากเวที การซ้อมหยุดไปโดยอัตโนมัติ
ทีมงานที่ดูแลเวทีเข้าไปตรวจสอบจึงพบว่าพื้นเวทีเปียกเหงื่อไปหมด ไม่แปลกใจที่อยู่
ๆ เฉินเหว่ยถิงจะลื่นล้ม หรืออาจจะไม่มีสมาธิซ้อมจนผิดคิวก็เป็นได้
จวิ้นไคหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่อย่างใช้ความคิด
ก่อนจะหันไปสะกิดคนข้าง ๆ ตัวเอง เผื่อจะรู้คำตอบที่อยากรู้
“ป๋อหรันเกอ ไอ้เจ้เนี่ย
มันยังไง”
“อ้าว
ก็หวังหยวนไม่ได้เล่าหรอ ที่บอกวันนั้นน่ะ”
“ก็เพราะเล่าแล้วไง
ผมเลยไม่อยากเชื่อว่ามันจริงอยู่เนี่ย”
ป๋อหรันยักไหล่อย่างไม่รู้ไม่ชี้
ไม่รู้ว่าไม่อยากพูด หรือว่าไม่รู้เหมือนกันกันแน่ ไม่ทันจะได้สรุปอะไร ประตูฮอลล์ก็เปิดขึ้นอีกครั้ง.....
---------------------------------------------- TBC ------------------------------------------------
ทวงตอนต่อได้ที่ @en_gen95
ลาล่ะค่ะเจ้ ^^
@Essorhino
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น