[Special Fic] วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง Part 8 [END]
[Special Fic] วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง Part 8 [END]
พบกันอีกครั้งกับฟิค #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ ซึ่งคราวนี้มาในธีม “วาเลนไทน์”
โดยเราจะเขียนต่อกัน 4 คนคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้
อยากรู้ไหมคะ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ :D
ความเดิมตอนที่แล้ว
Part 1 by @cmart138
Part 2 by @en_gen95
Part 3 by @ConiCat
Part 4 by @Essorhino
Part 5 by @cmart138
Part 6 by @en_gen95
Part 7 by @ConiCat
“อย่ามอง...”
เสียงคุ้นเคยที่นึกไม่ออกว่าเป็นใครดังขึ้นข้างหู
หวังหยวนขยับตัว แต่เสียงกระซิบที่ริมใบหู ทำให้เขาหยุดอยู่นิ่ง ๆ สัมผัสถึงความห่วงใยที่ที่อยู่ตรงหน้า
ความอบอุ่นแปลก ๆ ไหลท่วมจิตใจ
“ไม่ต้องรู้หรอก
ไม่รู้น่ะดีแล้ว”
“ไม่ต้องรู้อะไร
เรื่องไหนที่ผมไม่ควรรู้กันแน่” หวังหยวนส่ายหัวอย่างดื้อดึง
มือทั้งสองข้างจับที่มือใหญ่ที่ยังคงทาบทับปิดบังสายตาของเขา
“ไม่ว่าเรื่องตรงหน้า
หรือว่าฉันเป็นใคร ไม่ต้องรู้ทั้งนั้นแหล่ะ”
“แต่...”
“รู้แค่ว่า
นายจะมีคนอยู่ข้าง ๆ เสมอก็พอ”
ฉับพลัน
ความมืดมิดตรงหน้าก็หายไป
หวังหยวนลืมตาขึ้นก็เห็นแต่ฝูงชนที่อยู่รอบกายและตัวตลกโบโซ่ที่หันหลังให้ แผ่นหลังคุ้นตานั้นทำให้หวังหยวนคิดจะก้าวเท้าตามไปดึงรั้งให้เห็นกับตา
“หวังหยวน!”
เสียงเรียกของเฉินเหว่ยถิงดังขึ้น
หวังหยวนมองไปก็เห็นทุกคนไปรวมตัวกันหมดแล้ว เขาจึงได้แต่ยิ้ม
แล้ววิ่งเข้าไปรวมกลุ่มโดยไม่แสดงสีหน้าอะไร
ไม่ว่ายังไงในหัวใจเชียนซีก็ไม่มีเขาอยู่ดี
แพ้วันยังค่ำ จะต้าเกอก็เขาแพ้ หรือหยางเกอ เขาก็สู้ไม่ได้อยู่ดี
เชียนซีเหลือบมองหยางหยางที่ยืนอยู่ข้าง
ๆ สัมผัสเบา ๆ ที่ริมฝีปากยังคงค้างอยู่ ความร้อนผ่าวที่มือยังรู้สึก ความอึดอัดที่มีในตอนแรกหายไปเสียเฉย
ๆ อยากยืดเวลาที่อยู่กับคนข้าง ๆ นี้ออกไปอีก ราวกับจูบแผ่วเบาเมื่อกี้มันยังไม่พอ
ต้าเกอ
นี่เขาเป็นอะไรไป...เขาควรคิดถึงแต่ต้าเกอสิ แต่ทำไมกันนะ...
เชียนซีหลบตาลง ค่อย
ๆ เอื้อมมือไปแตะมือคนข้าง ๆ อย่างไม่แน่ใจ แต่สัมผัสที่ได้รับราวกับไฟช็อตไปทั้งร่าง
ความอบอุ่นของมืออีกคนที่เหมือนรออยู่ก่อนแล้ว หยางเกอจับมือเขาไว้
เขาตกใจจนเกือบกระตุกมือกลับ
แต่ก็เปลี่ยนใจให้ความร้อนผ่าวครอบครองฝ่ามืออยู่อย่างนั้น
หยางหยางแอบยิ้มให้กับคนที่แอบแตะมือเขาเบา
ๆ จนเขาตัดสินใจจับกระชับมือของคนที่เตี๊ยกว่าเขาไว้แน่น เด็กน้อยตัวแสบของเฮียออกจะน่ารัก
ทั้ง ๆ ที่ทำตัวนิ่ง ๆ แต่ในแววตานั้นบ่งบอกความคิดออกมาหมดจนน่าเอ็นดู
เฮีย
โยนให้ผมแล้วผมไม่ให้คืนนะบอกเลย
“นี่ก็เย็นแล้ว
เดี๋ยวดูขบวนพาเหรดจนจบก็กลับได้แล้วนะ เด็ก ๆ จะได้ไม่กลับบ้านดึก”
เฉินเหว่ยถิงพูดขึ้น พลางมองทุก ๆ คนที่อยู่รอบตัว ซึ่งทุก ๆ คนก็พยักหน้าเห็นด้วย
ทั้งหมดจึงเดินไปตามทางเพื่อรอรับชมขบวนพาเหรด
“เฮ้ ฉันเห็นนะ”
เฉินเหว่ยถิงเดินเข้ามากระซิบกับหยางหยางที่เดินรั้งท้ายของหลังขบวน
“ว่าแต่ผม เฮียก็เหมือนกันแหล่ะ”
หยางหยางกระซิบตอบกลับไป
“นิดหน่อยน่ะ หึหึหึ”
“แต่ว่าเสี่ยวหยวนล่ะ
หงอยแล้วนะ”
“ไม่เป็นไร
เขามีคนของเขามาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ตัวเองก็ต้องแบบนี้ล่ะ โตเป็นผู้ใหญ่ก็เข้าใจเอง”
“ใครวะเฮีย
ทำไมผมไม่เห็นเห็น”
“ก็มัวแต่จูบเด็กจะเห็นอะไร”
“อย่ามาแซวผมสิ” หยางหยางรีบเดินหนีเฉินเหว่ยถิงที่กำลังหัวเราะแซวเขาอยู่ข้าง
ๆ จนต้องไปแกล้งเจ้าเด็กแสบแก้เขิน สองมือเดินเข้าไปโอบเชียนซีจากทางด้านหลัง
“เรื่องอะไรมากอดผม
ออกไปนะ”
“หวงตัวหรือไงล่ะ”
หยางหยางพูดกับเชียนซีที่เอาแต่ดิ้น ๆ เป็นเด็ก ๆ
ส่วนจุนไคที่เห็นมาเห็นก็เอาแต่ยิ้มจนตาหยี
“ไม่เคยเห็นเชียนซีโวยวายแบบนี้เลยนะ
แบบนี้น่ารักกว่าเงียบ ๆ นิ่ง ๆ อีกนะ”
ทันทีที่เชียนซีได้ยินที่จุนไคพูดก็หยุดดิ้นหยุดร้องทันที
ก่อนจะหันไปมองหน้าหยางหยางอย่างเคือง ๆ
ทำให้ต้าเกอเห็นเขาเป็นเด็กเลย
หยางเกอนี่!
คอยดูนะจะแกล้งกลับให้ร้องไม่ออกเลย!!!
เชียนซีคิดแต่ก็ยอมให้หยางหยางเดินโอบรอบคอเดินไปเรื่อย
ๆ ส่วนเฉินเหว่ยถิงที่เดินตามหลังก็ได้แต่ยิ้ม สงสารก็แต่น้องชายของตัวเอง
ที่เดินนำหน้าไม่ยอมคุยกับใคร
จุนไคหันหลังมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเขินอาย เฉินเหว่ยถิงรีบสาวเท้าเข้ามาใกล้ ๆ
แล้วเดินไปด้วยกัน ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าไหล่หวังหยวนเอาไว้ แล้วใช้มือใหญ่ขยี้หัวน้องชายอย่างอ่อนโยน
“เฮีย”
หวังหยวนเรียกพี่ชายของตัวเองเสียงแหบแห้ง
ก่อนจะโผเข้ามากอดเฉินเหว่ยถิงอย่างไม่อาย
“ไม่ต้องร้อง
หวังหยวนของพี่จะมีคนอยู่ข้าง ๆ เสมอนะ ลองมองไปรอบตัวให้มากกว่านี้
แล้วก็ลองเปิดใจให้กว้าง ๆ นะรู้ไหม ทบทวนจิตใจของตัวเองให้ดีดี”
“ฮึก”
“วาเลนไทน์ก็แค่วันอีกวันนึงนะ
มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นแหล่ะ”
“ใครทำอะไรหวังหยวน
นายทำใช่ไหม นายทำหวังหยวนร้องไห้หรือไง”
เสียงของเชียนซีที่ดังขึ้นทำให้หวังหยวนรู้ตัวว่าตอนนี้ทุก ๆ
คนกำลังรุมล้อมเขาอยู่ ขบวนพาเหรดเดินผ่านไปบ้างแล้วพร้อมกับพระอาทิตย์ที่กำลังหายลับไปจากท้องฟ้าอย่างช้า
ๆ คนตัวเล็กได้แต่เช็ดน้ำตา แล้วยิ้มให้กับทุก ๆ คน
“เห็นไหม ว่าทุก ๆ
คนอยู่ข้างนายเสมอนะหวังหยวน” เสียงของพี่ชายดังขึ้น จนทำให้นึกถึงประโยค ๆ
หนึ่งที่ได้ยินในวันนี้ จากใครสักคนที่ยังคิดว่าออกว่าคือใคร
“รู้แค่ว่า
นายจะมีคนอยู่ข้าง ๆ เสมอก็พอ”
กลับไปผมจะไปหานะ
ใครคนนั้น...ของผม
-------------------------------------------------END--------------------------------------------------
เย้ จบแล้ววววว เลยวาเลนไทน์มานานโขเลย <3 ยังไงก็คอมเม้นท์ได้ที่เดิมนะคะ
#วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง
ยังไงก็ รอโปรเจคหน้านะคะ จุ๊บ <3
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น