SF FIC : #ฟิคแม่ทัพ ตอนที่ 3
ฟิคแม่ทัพ
ตอนที่ 3
เฉินอ๋องมองไปยังจดหมายรายงานในมือ อ่านจบแล้วจึงโยนมันลงเตาไฟ ข้อความในสาส์นนั้นเขารับรู้แล้ว
"รองแม่ทัพหยางหยางถูกจับเป็นเชลย"
หลายวันก่อนเขาต้องการส่งคนไปสอดแนมแม่ทัพฝ่ายตรงข้าม มีตัวเลือกมากมายที่ให้เขาหยิบใช้ แต่กระนั้นรองแม่ทัพคนนั้น เมื่อรู้ข่าวก็เข้ามาในจวนของเขา ก้มลงขอร้องเพื่อให้ได้รับโอกาสในการไปทำภารกิจ
เขาไม่อยากเลือกอีกฝ่ายนักหรอก ในเมื่อหยางหยางเป็นรองแม่ทัพฝ่ายบุ๋น เป็นมือซ้ายของคนสนิทของเขา เฉินอ๋องเอ็นดูหยางหยางอยู่มาก แต่เมื่ออีกคนคุกเข่าร้องขอ แล้วบอกว่าต้องการเป็นกำลังให้ในตอนที่เขาไม่รู้จะไว้ใจใครได้หรือเปล่า เขาจึงตอบตกลง
เพราะเช่นนั้น การท่ีหยางหยางถูกจับเป็นเชลยเขาจึงไม่แปลกใจ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้เก่งกาจในด้านการรบ แถมยังไม่มีทักษะในการหลบหลีก ที่มี ก็เห็นแต่จะเป็นความจงรักภักดีที่มีให้เขานั่นแหล่ะ
และเขาก็รู้ด้วยว่าทำไมหยางหยางถึงจงรักภักดีกับเขานัก
ความรัก
เฉินอ๋องไม่เชื่อในความรัก ทุกอย่างเป็นเพียงอารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้ และคำว่าความรักสามารถใช้ประโยชน์จากคนที่มีมันได้ เช่นหยางหยาง และอีกหลาย ๆ คนนั่น
และอีกคนที่นั่งอยู่บนเตียงของเขาในขณะนี้
"ท่านอ๋อง ข้าจะไปช่วยท่านอาบน้ำนะขอรับ"
"เจ้าอยากทำหรอ เสี่ยวหยวน"
"ข้า ข้า"
"ว่ายังไง"
"ข้าอยากช่วยท่าน เผื่อจะได้ผ่อนคลายขึ้น"
"ถ้ามันยาก เจ้าก็รอข้าอยู่ที่เตียงนี่ล่ะ"
หวังหยวนเป็นหนึ่งคนที่เข้ามาพร้อม ๆ กับสงคราม สำหรับเขามันเป็นเรื่องง่าย ที่จะกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้าถึงตัว แต่มันไม่สนุก สิ่งที่เขาต้องการคือการเคลื่อนไหวจอมปลอมของตัวเอง ข่าวลวงให้ไปถึงหูของฝั่งตรงข้าม และเรื่องบนเตียงซึ่งเป็นของแถมชั้นดี
แต่มันผิดคาดไปนิดหน่อย
แค่นิดเดียว
หวังหยวนเป็นแค่เด็กที่ไม่มีพิษสง ไม่มีประสบการณ์ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม
หลังจากที่สังเกต เขาจึงให้อีกฝ่ายเข้ามาอยู่ถึงในห้องนอนของตัวเองอย่างง่าย ๆ ง่ายจนฝ่ายนั้นตกใจเชียวล่ะ
หวังหยวนนั่งอยู่บนเตียงกว้าง ตาโตและตัวสั่นไปกับสายตาของเฉินอ๋องที่กลับมาจากการชำระร่างกาย
เฉินอ๋องดึงอีกฝ่ายขึ้นมานั่งบนตัก ควานหาความหวานจากริมฝีปากเล็ก ๆ ตรงหน้า หวังหยวนกำชุดที่อกเสื้อ สติและลมหายใจถูกกระชากออกด้วยความช่ำชองของท่านอ๋องเจ้าของจวน
ริมฝีปากร้อน ๆ ไล่ไปตามแก้มและสันกราม มือใหญ่ปลดเปลื้องพันธนการทั้งของตัวเองและอีกฝ่ายอย่างไม่รีบร้อน
กว่าจะรู้ตัว แผ่นหลังเล็ก ๆ ก็แนบกับฟูกเสียแล้ว
"ท่านอ๋อง"
"เจ้ากลัว?"
"ข้า ไม่เคยมาก่อน"
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ข้าว่าข้าเก่งทีเดียว"
พายุเริ่มตั้งเค้า ก่อตัวอย่างช้า ๆ ก่อนจะร้อนแรงแทบลุกไหม้ห้องนอนกว้าง เสียงร้องครางลอดออกมาห้อง หน้าต่างที่แสงจันทร์ลอดผ่านสะท้อนเงาร่างใหญ่ที่โถมทับอีกคน เนิ่นนานจวบจนคลื่นลมสงบลง
"ท่านอ๋อง ข้า......."
"เป็นคนของแม่ทัพฮั่นใช่ไหม"
"ท่านรู้?!?" หวังหยวนตาโตอย่างตกใจ "แล้วท่านให้ข้ามาอยู่ที่นี่ บนเตียงท่าน ได้อย่างไร"
"เพราะข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่ทำอะไรข้าน่ะสิ"
"ทำไม......."
"อ้อ ไม่ใช่ทำไม่ได้นะ เจ้าเลือกที่จะไม่ทำต่างหาก เพราะเจ้ามีความรัก เจ้ารักข้าน่ะสิ"
"ท่านอ๋อง....."
"แต่ข้าไม่ได้รักเจ้าหรอกนะ เสี่ยวหยวน!"
TBC
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น