SF Fic : #ฟิคแม่ทัพ ตอนที่ 2
#ฟิคแม่ทัพ ตอนที่ 2
#ฮั่นหยาง
หยางหยางลืมตาอีกครั้งเขายังคงถูกแขวนอยู่บนที่เดิม
ไม่มีเสียงรบกวนใดใดนอกเสียจากเสียงจากในกองทัพ หลังจากที่เขาตื่นได้เพียงชั่วครู่
ก็มีทหารเลวนายหนึ่งเดินเข้ามาในกระโจม เสือกถาดข้าวมาไว้ที่ปลายเท้าแล้วเดินออกไปอย่างไม่ใยดี
การปฏิบัติตัวเช่นนี้กับเชลยศึกไม่ได้ผิดความคาดสำหรับหยางหยางมากนัก
แต่เขาที่ไม่ได้มีสิ่งใดตกถึงท้องมาวันกว่าถึงกับหงุดหงิด
ก็เพราะว่ามันเขาแขวนไว้กับเสา เอาข้าวมาวางตรงหน้าแต่กินไม่ได้มันช่างน่าโมโหยิ่งนัก
ไม่ทันได้โมโหนานก็มีทหารอีกคนเข้ามาในกระโจม
ผู้มาใหม่ดูใจดีกว่าทุกคนที่เดินเข้ามาที่กระโจมแห่งนี้
หยางหยางรู้ดีว่าคนที่เข้ามาเป็นใครเพราะมีข้อมูลของฝ่ายตรงข้ามอยู่พอสมควร
รองแม่ทัพเชียนซีเดินเข้ามาใกล้ตัวหยางหยาง
ก่อนปลดโซ่ที่พันธนาการอีกฝ่ายออกเงียบ ๆ หลังจากเชลยหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้น
เขาไม่ได้เข้าไปช่วยเหลืออะไร
เพียงขยับไปนั่งตรงเก้าอี้ข้างทางเข้ากระโจมโดยไม่พูดอะไรเช่นเดิม
หยางหยางรู้ว่าตอนนี้ทำเป็นมีศักดิ์ศรีไม่กินข้าวกินปลาไปก็เท่านั้น
เพราะเขายังต้องการมีชีวิตรอดกลับไปหาเฉินอ๋อง ฉะนั้นเขาจึงกินอาหารที่ศัตรูหยิบยื่นมาให้ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“ระวังติดคอ” คนที่นั่งอยู่เอ่ยออกมาเงียบ ๆ หยางหยางเปรยตามอง
ก่อนกินข้าวต่อโดยไม่เอ่ยอะไรกับอีกฝ่าย
หลังจากที่อาหารมื้อที่เงียบงันจบลง หยางหยางได้ยินเสียงรองแม่ทัพผิวปากสั้น
ๆ ไม่ถึงอึดใจก็มีทหารเข้ามาเก็บถาดอาหารออกไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนเชียนซีขยับเข้ามาหาหยางหยาง ฉวยข้อมืออีกฝ่าย
ใช้เชือกเส้นไม่ใหญ่นักมัดข้อมือเชลยศึกอย่างเงียบ ๆ
แล้วกึ่งลากกึ่งจูงออกไปจากกระโจม
อากาศร้อนในตอนกลางวันลวกผิวขาว ๆ ของหยางหยาง
แผลที่เกิดจากแส้เริ่มมีเลือดออกจากการขยับตัว
ตวามรู้สึกแสบร้อนกำลังทิ่มแทงหยางหยางจนปวดไปหมด
“ท่านแม่ทัพให้ข้าดูแลเจ้า” หลังจากเดินไปไม่นานเชียนซีก็เอ่ยขึ้น
หยางหยางที่กำลังสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ไม่นานก็เดินถึงกระโจมหลังใหม่ที่ดูสะอาดสะอ้านและใหญ่กว่ากระโจมที่ขังหยางหยางไว้
หลังจากที่เดินเข้ามาในกระโจม หยางหยางก็พบหมอท่านหนึ่งกำลังรออยู่
เมื่อท่านหมอเห็นแผลของหยางหยางก็เอ็ดรองแม่ทัพที่ไม่ดูแลเขาให้ดี
เชียนซีไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงฝากฝังให้อีกฝ่ายดูแลคนเจ็บดีดี ก่อนจะออกจากกระโจมไป
หยางหยางที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงนุ่มที่พอจะหาได้ในสนามรบเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่กำลังทำการรักษาตัวเองอย่างงงงวย
“มีอะไรจะพูดเจ้าก็พูดเถอะ”
“ท่าน พวกท่าน ทำไมถึงต้องรักษาข้า ข้าเป็นเชลย
และแผลพวกนี้พวกท่านก็เป็นคนทำ จะมารักษาข้าทำไม”
“เจ้านี่นะ เฮ้อ จริง ๆ แล้วท่านแม่ทัพจางฮั่นน่ะ ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร
เจ้ามาสอดแนมเขา เขาก็ต้องมีมาตรการที่จะรักษาความลับของตัวเองนี่
หรือว่าแคว้นของเจ้าไม่ทำกันล่ะ ข้าไม่ได้บอกว่าที่ทำอยู่มันถูกต้องหรอกนะ
ข้าเป็นหมอ ทำไมถึงจะชอบให้มีคนเจ็บแล้วตัวเองต้องมาเหนื่อยด้วยเล่า”
“ก็ใช่ ก็เพราะข้าเป็นเชลย ทำไมถึงมารักษาข้าต่างหาก ปล่อยให้ข้าตายก็ได้”
“ข้าไม่รู้ความคิดของท่านแม่ทัพหรอก เขาบอกแค่ว่า
เจ้ามีค่าเกินกว่าจะปล่อยให้ตายได้”
หยางหยางไม่ได้พูดอะไรต่อเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากอีกฝ่าย มีค่าหรือ
การที่เขาถูกส่งออกมาข้างนอกนี่ ก็ยังนับว่ามีค่ากับเฉินอ๋อง
แล้วเขาจะมีค่าอะไรกับที่นี่นอกเสียจากความลับที่เข้าเก็บมันไว้ตลอดเวลานี่ต่างหาก
ไม่ใช่ตัวเขามีค่า ความลับที่เขารักษาอยู่นี่ต่างหาก ที่สำคัญ....
#ฟิคแม่ทัพ
หยางหยางตื่นขึ้นอีกครั้งหลังจากทำแผลเรียบร้อย เขาไม่ได้ถูกมัดอีกต่อไป
ทั้งตัวมีแต่ร่องรอยสมุนไพรที่ถูกทาเพื่อรักษาบาดแผล
หยางหยางกำลังจะลุกขึ้นนั่งก็มีคนเข้ามาในกระโจมเสียก่อน
ผู้มาใหม่คือผู้มีอำนาจสูงสุดและรองลงมา จางฮั่นนำเข้ามาที่กระโจม
ก่อนมาหยุดที่ข้างเตียงที่หยางหยางนอนอยู่
“ตื่นได้แล้วหรอ”
“ท่านมีตาก็เห็น ทำไมต้องถาม”
“พอได้ยาได้น้ำก็ปากเก่งได้สินะ งั้นข้าวที่ยกมาก็ไม่ต้องกินได้สินะ”
“จะบอกว่าเป็นความกรุณาที่ไม่ปล่อยให้ข้าตายสินะ ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ตาย
และข้าจะกลับไปหาเฉินอ๋องให้ได้”
“หึหึ ปากดีไปเถอะ ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน เชียนซี ดูแลด้วยแล้วกัน
อย่าให้ก่อเรื่องได้”
“ขอรับ”
จางฮั่นออกไปแล้ว เหลือเพียงเชียนซีและทหารที่ยกอาหารมาให้ถึงเตียง
รองแม่ทัพนั่งลงบนเตียงอย่างไม่สนใจอะไร ส่วนหยางหยางก็ลุกขึ้นมานั่งอย่างช้าช้า
“อย่าไปยั่วโมโหเขาสิ”
“ข้าเปล่า”
“กินเสีย ก่อนที่อาหารจะเย็น”
หยางหยางยกมือกินอาหารเงียบ ๆ ส่วนรองแม่ทัพก็นั่งมองอีกคนกินอย่างเงียบ ๆ
เช่นกัน เมื่ออีกฝ่ายกินเรียบร้อย เขาจึงเดินออกไป เรียกหมอมาตรวจอาการ
และออกจากกระโจมให้หยางหยางได้พักผ่อน
#ฟิคแม่ทัพ
หลายวันที่ไม่มีการสืบสวน ไม่มีการทรมานใดใดจากฝ่ายศัตรู
ร่างกายของหยางหยางฟื้นตัวจนเกือบหายดี แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากกระโจมไปไหน
เช้า กลางวัน เย็น มีคนส่งอาหารและน้ำ มีหมอมาดูอาการ ซึ่งตอนนี้หยางหยางได้แต่คิดว่า
นอกจากเบื่อแล้ว การเป็นเชลยของจางฮั่นก็ไม่ได้เลวร้าย
ตราบที่อีกฝ่ายไม่ได้มาให้เห็นหน้าจนรู้สึกหงุดหงิด
หยางหยางที่กำลังจะหลับ ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจที่อยู่ ๆ
มีใครบางคนลอบเข้ามาหาเขาในกระโจม ยกมือปิดปากเขาจนได้แต่ดิ้นอึกอักอยู่กับเตียง
ก่อนจะสงบได้ด้วยคำพูดเดียว
“ข้าเป็นคนของเฉินอ๋อง”
เกิดความเงียบอยู่ไม่กี่ลมหายใจ หลังหายจากอาการตื่นตะลึง หยางหยางผุดลุกขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็ว
ในความมืดเห็นเป็นชายร่างโปร่งคนหนึ่งซึ่งปิดบังหน้าตาจนมองไม่ชัดเจน
"ข้าชื่อหลี่อี้เฟิง ท่านอ๋องให้มาส่งข่าวว่าให้รอ
อีกสามราตรีจะมาช่วย"
หลังจากที่อีกฝ่ายบอกข้อมูลแล้วก็ไม่รอให้หยางหยางตอบกลับ
รีบออกไปจากกระโจมรวดเร็วอย่างที่รั้งเอาไว้ไม่ทัน
ถ้าอย่างนั้น เขาก็คงได้แค่รอ รอตามคำสั่งของนายเหนือหัว
------------------------------------------------- TBC ----------------------------------------------
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น