[Special Fic] #สิบสี่มีนาคมของเฉินเหว่ยถิง Part 3
[Special Fic] #สิบสี่มีนาคมของเฉินเหว่ยถิง Part 1
พบกันอีกครั้งกับฟิค #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์
#สิบสี่มีนาคมของเฉินเหว่ยถิง
ซึ่งคราวนี้มาในธีมวันไวท์เดย์ของเฉินเหว่ยถิงค่ะ
โดยเราจะเขียนต่อกัน 3 คนคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้
อยากรู้ไหมคะ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ
ความเดิมตอนที่แล้ว
Part 3
หลังเหตุการณ์วุ่นวายจบลงตรงที่เด็กชายรูปร่างสันทัดคนนั้นที่จำได้ว่าหยางหยางเคยบ่นให้ฟังว่าชื่อเชียนซีวิ่งผ่านหน้าไปโดยไม่หันมาทักเขาเลยแม้แต่น้อย
เพราะว่าฉันเป็นวิญญาณ ที่ทุกทรมาน หลอกหลอนเธอมาตั้งนาน ไม่รู้ตัวว่าตาย~
เหมือนมีเพลงเปิดเข้ากับช่วงจังหวะชีวิตช่วงนี้ของเฉินเหว่ยถิงเสียเหลือเกิน อีกนิดเขาคงได้ยินเสียงการ้องบนหัวแน่ ๆ ชายหนุ่มเดินอย่างปลง ๆ ออกจากมหาลัยเพื่อไปหาอะไรกินตามลำพัง
“โอ๊ยยยยยยย เกอ เกอ เกอ เกอ เกออออ เจ็บ เจ็บแล้ว อย่าดึงหูผม”
เสียงคุ้นหูเหมือนได้ยินไปเมื่อไม่ถึงชั่วโมงดังมาให้ได้ยิน ร่างสูงหันไปหาที่มาของเสียง เห็นรุ่นน้องปีเดียวกับหยางหยางกำลังดึงหูเจ้าเด็กแสบหน้าบึ้งตึงหูหยุนหาวอยู่
ดีมากอี้ชิง ดึงให้หูหลุดเลย
เฉินเหว่ยถิงได้แต่คิดในใจเท่านั้นแหล่ะ
“มัวแต่ไปตามเสี่ยวเอินนะ เกเรแบบนี้ถึงได้ต้องมาสอบซ่อม ลำบากฉันต้องมาติวให้ไหมเนี่ย”
“ไง อี้ชิง เลี้ยงเด็กหรอ”
“อ้าว เหว่ยถิงเกอ สวัสดีครับ” จางอี้ชิงหยุดเดินเมื่อเฉินเหว่ยถิงมาทัก ก่อนจะลดมือที่ดึงหูของเด็กแสบหูหยุนหาวออกอย่างรักษามารยาท
“เหว่ยถิงเกอ พอดีเลย ว่างไหมครับ”
“ก็ไม่ได้มีอะไรนะ ทำไม จะชวนไปไหน”
“ไปทำบุญทำทาน ไปมั้ย”
“ก็ดีนะ ไหว้พระก็ดี ช่วงนี้เหมือนพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกพิกล”
“ไม่ได้ไปไหว้พระหรอก แต่เกอไปช่วยผมหน่อยละกัน วิชานี้เกอถนัดนี่นา”
“อย่าบอกนะว่า…….”
“ครับ ไปเลี้ยงเด็กนี่กับผมไง ดีจัง หาคนช่วยพอดี”
“อี้ชิงเกอ ผมไม่ได้อยากให้หมอนี่มาสอนผม” หูหยุนหาวแทรกขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินว่าจะให้เฉินเหว่ยถิงมาช่วยติวหนังสือให้ตน
“เสียมารยาทนะหยุนหาว ทำไมไปเรียกเหว่ยถิงเกอแบบนั้น ขอโทษเดี๋ยวนี้” อี้ชิงรีบหันมาดุเด็กแสบทันที
ใครไปอยากติวให้เอ็งฟะ
เฉินเหว่ยถิงแค่คิด นั่นไม่ได้พูด เพราะยังไงตัวเองก็โตกว่า เถียงไปก็ดูไม่ดี ยืนหล่อ ๆ คูล ๆ ดีกว่า
“แล้วนี่นายไปลากเด็กนี่มาแบบนี้ เสี่ยวเอินล่ะอี้ชิง”
“ผมให้ไปรอใต้ตึกแล้ว เพราะยังไงเจ้าเด็กพวกนี้ก็อยู่หอเดียวกับผม ก็เลยให้รอติดรถผมกลับด้วยกันเลย นี่สรุปเกอจะไปไหม”
เสี่ยวเอินก็อยู่หรอ อืมมมม
“ไปสิ ช่วยเด็กเกเรหน่อยก็ได้”
ฉันยังไม่ลืมนะ ว่าแกกินช็อกโกแลตที่ฉันตั้งใจเลือกให้หมิงเอิน คราวนี้จะแกล้งติวผิดๆ ให้สอบตกไปเลย เหอะ!
กริ๊งงงงงงงงง
เฉินเหว่ยถิงล้วงโทรศัพท์ที่ดังก่อนกดรับเมื่อเห็นชื่อขึ้นที่หน้าจอ
“ว่าไงจิงเป่า”
“เหว่ยถิง นายมาช่วยฉันหน่อยดิ ตอนนี้เลย” ปลายเสียงส่งเสียงออกมาทันทีที่ชายหนุ่มรับสาย น้ำเสียงร้อนรนทำให้เฉินเหว่ยถิงหยุดเดินที่จะไปติวหนังสือพร้อม ๆ กับจางอี้ชิง
“นายมีอะไรเนี่ย เรื่องด่วนเลยหรอ”
“ก็ใช่ดิ ด่วนมากตอนนี้ มาที่ยิมด่วนเลย เร็ว ๆ นะ” ยังไม่ทันได้รับคำตอบ ป๋อหรันก็วางสายไปแล้ว เขาแทบยกมือขึ้นเกาศีรษะ ก่อนหันไปบอกจางอี้ชิงว่าเขาไม่สามารถไปติวหนังสือให้เด็กแสบได้ เพราะต้องไปหาเพื่อนสนิทเสียแล้ว อี้ชิงพยักหน้ารับ ก่อนดึงหูของหูหยุนหาวเดินจากไป
ด้านเฉินเหว่ยถิงรีบไปที่โรงยิม เพื่อพบว่าที่ถูกเรียกตัวมา คือการมาช่วยเล่นบาสเก็ตบอลด้วยกันหน่อย
ชิทททททท
ป๋อหรันบอกว่า หยางหยางวิ่งหนีเจ้าเด็กเชียนซีมาหาเขาที่กำลังซ้อมบาสเก็ตบอลอยู่พอดี ก็เลยชวนเล่นแข่งกัน แต่คนไม่ครบ ก็เลยโทรชวนเขามาเล่นด้วย
“แล้วไหนบอกด่วน”
“ก็ด่วนดิ เดี๋ยวยิมปิดก็อดเล่นพอดี”
“.........”
“ลุง จะเล่นไหม ไม่เล่นก็กลับไปดิ ผมโทรเรียกเพื่อนผมมาก็ได้” เสียงของเด็กหนุ่มที่ยืนข้างหยางหยางดังขึ้นทำเอาเฉินเหว่ยถิงเบิกตากว้าง
“ลุง?”
“ก็ลุงไง ลุงเพิ่งมาเนี่ย ตกลงจะเล่นไหม”
วันนี้ทำไมเจอแต่อะไรแบบนี้ทั้งวันวะเนี่ย เดี๋ยวเอาลูกบาสทุบหัวเลยหนิ
เฉินเหว่ยถิงได้แต่กรีดร้องในใจ
--------------------------------------------------------
TBC part 4
@KAKUJO59
#สิบสี่มีนาคมของเฉินเหว่ยถิง
วงวารลุงงงงงงงงง
อย่าร้องนะะะะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น