SF Fic : BeautyAndTheCoolBeast #หยางแฝด #2
SF Fic : BeautyAndTheCoolBeast #หยางแฝด
#2
“จางฉี่หลิง
จางฉี่หลิงงงงงง”
เสียงโหวกเหวกโวยวายของมนุษย์ที่จางฉี่หลิงเก็บได้จากลำธารดังขึ้นทำให้ใบหน้าคมต้องละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่
ร่างสูงถอนหายใจ ส่ายศีรษะช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้น วางหนังสือในมือลงบนโต๊ะข้าง ๆ ตัว แล้วออกไปตามหาเจ้าของเสียงที่ยังโวยวายอยู่ข้างนอก
หยางหยาง
เจ้ามนุษย์นั้นบอกชื่อตัวเองโดยที่เขาไม่ได้ถาม หลังจากที่หายจากอาการบาดเจ็บ
จางฉี่หลิงก็ไม่สนใจใยดีแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีก แต่ในวันรุ่งขึ้น
เขาก็ยังเห็นมนุษย์คนเดิมอยู่ในคฤหาสน์ เอ่ยปากไล่ก็แล้ว คนตัวเล็กกว่าก็ไม่ได้สนใจ
“ท่านช่วยข้าไว้
ข้าควรตอบแทนบุญคุณสิ”
“ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาวุ่นวาย
ที่นี่ไม่ต้อนรับแขก”
“ไม่ต้อนรับแขกก็ไม่เห็นเป็นไร
ข้าไม่ได้เป็นแขกของท่านนี่นา ท่านช่วยชีวิตข้า ข้าเป็นหนี้ท่าน ตามหลัก
เรียกข้าว่าลูกหนี้ก็ได้”
“.................................”
จางฉี่หลิงหมดคำพูดจะมาคัดค้านมนุษย์ดื้อรั้นที่มีวาจาลดเลี้ยว
ก่อนจะปลงตกเมื่อคนตรงหน้ายังคงยิ้มแย้มให้ใจเต้นโครมครามอยู่แบบนั้น
ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
“ท่านชื่ออะไรนะ”
ร่างเล็กตะโกนไล่หลังมาอย่างต้องการผูกมิตร “ข้าชื่อหยางหยางนะ”
จางฉี่หลิงชะงักเท้า
ริมฝีปากยกยิ้มแบบไม่มีสาเหตุ
“ข้าชื่อจางฉี่หลิง”
เขาตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
แต่คฤหาสน์ที่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เพียง 2 คน เสียงเข็มตกกระทบพื้นก็คงได้ยิน
“จางฉี่หลิง
จางฉี่หลิง จางฉี่หลิง ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้นะ”
ร่างสูงไม่ตอบอะไร
ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปทั้งที่มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
ไม่มีใครเรียกชื่อเขามานานแล้ว
“จางฉี่หลิง ข้าจะเข้าเมืองนะ”
หยางหยางบอกในวันหนึ่งที่อากาศค่อนข้างแจ่มใส
“ไปทำไม”
“จางฉี่หลิง
ท่านอาจจะไม่ชอบกินข้าว หรืออะไรที่มันลำบาก แต่ข้าไม่ใช่ จะให้ข้ากินผลไม้ทุกวัน
กับเนื้อย่างอะไรแบบนี้เหมือนท่าน ข้าก็ไม่ไหวหรอก
ข้าอยากได้เครื่องเทศเอามาปรุงอาหารบ้าง เครื่องครัวท่านก็ไม่เหลืออะไรแบบนี้
จะทำอะไรกินยังไง ข้าจะไปซื้อของเข้าบ้าน”
จบคำพูดยืดยาวของหยางหยาง
คำเดียวที่พุ่งเข้ากลางใจจางฉี่หลิงคือคำว่า บ้าน จางฉี่หลิงนิ่งไปสักพัก
ซึมซับความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานาน
ความหมายของคำว่าบ้านและครอบครัวที่เขาลืมเลือนมันไป
เขาไม่ได้บอกหยางหยาง
ว่าเขาเป็นอมตะ ไม่จำเป็นต้องกินก็ได้ แต่ไม่อยากให้มีปัญหา เวลาที่อีกคนทานอาหาร
เขาก็จะทานมันลงไปด้วยเหมือนกัน
“มีเงินหรือไง”
“ท่านนี่
ข้าก็มีเงินติดตัวบ้างล่ะน่า ไม่ใช่คนเร่ร่อนตัวเปล่าเสียหน่อย
ถึงจะเพิ่งย้ายมาจากต่างเมือง หลงทางจนโดนหมีตะปปไปบ้าง ข้าก็ยังมีเงินนะ”
“เอาอะไรในนี้ไปขายแลกเงินมาไว้ใช้ก็ได้
ในเมื่อเจ้าบอกว่าจะซื้อของเข้าบ้านนี่นา”
“ไม่เป็นไรหรอก
ถือว่าข้าจ่ายเป็นค่าเช่าบ้านท่านก็ได้”
“ตามใจ”
“งั้นไปละนะ”
“รีบกลับมาล่ะ”
เสียงทุ้มต่ำของร่างสูงกระซิบแผ่วเบากับตนเอง
หลังจากที่หยางหยางก้าวออกจากคฤหาสน์ไป ชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
บ้านกลับมาสู่ความเงียบแบบเดิมเหมือนที่เคยเป็นมาหลายปี แต่ดูเหมือนว่า
ทั้งบ้านและเจ้าของบ้าน กำลังจะชินกับการมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่อีกคนเสียแล้ว
ค่ำแล้ว
หยางหยางก็ยังไม่กลับมา
จางฉี่หลิงที่บอกตัวเองว่าเขาไม่ได้รอคนตัวเล็กอยู่ถึงกับนั่งไม่ติดที่ คิดไปต่าง
ๆ นานาว่าเจ้าคนตัวเล็กอาจจะหลงทาง หรือไม่ก็กว่าจะกลับก็ค่ำ เลยพักในเมืองไปก่อน
จึงยังไม่กลับมา หลังจากปลอบใจตัวเองได้ เขาก็กลับเข้าห้องพัก
ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างช้า ๆ ก่อนจะหลับไป
2
วันแล้ว ที่หยางหยางเข้าเมืองและยังไม่กลับมา จางฉี่หลิงชะโงกแล้วชะเง้ออีก คฤหาสน์หลังใหญ่เงียบเหงาลงไปถนัดเมื่อไม่มีเสียงร้องเพลงเพี้ยน
ๆ หรือเสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างที่เคยมีเมื่อหลายวันที่ผ่านมา
หรือว่าจะไม่กลับมาแล้ว.......
พอคิดได้แบบนั้น
ใจที่เริ่มเต้นก็พลันเจ็บแปลบจนต้องยกมือขึ้นกุมอกไว้.....
“หึหึ
นั่นสินะ ที่นี่ไม่มีอะไร จะกลับมาทำไมอีก”
----------------------------- TBC ------------------------------
#BeautyAndTheCoolBeast
#หยางแฝด
ฝากฟิคแก้บนไว้ในอ้อมใจได้นะคะ เม้นท์หรือสกรีมได้ที่แท๊กด้านบนค่ะ
ปล. เรื่องนี้คงไม่ยาวนะคะ คาดว่า 2-3 ตอนก็น่าจะจบแล้ว
ชอบหรือไม่ชอบยังไง บอกกันได้นะคะ จุ๊บ
(ต้นหนของคนคุก)
EssoRhino
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น