SF FIC : DESTINY #หยางเฟิง

DESTINY

Cr. รูป : https://www.google.co.th/url?sa=i&rct=j&q=&esrc=s&source=images&cd=&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwiQkaLI077RAhULrY8KHdBrB5YQjRwIBw&url=http%3A%2F%2Fwww.somsiritours.com%2F%3FContentID%3DContentID-100604085424372&psig=AFQjCNFXAaRItABmUzF4p89OZoInLk0C5w&ust=1484380781577744

           ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนสงบของอดีตเมืองหลวงของญี่ปุ่นอย่างเกียวโต นักศึกษาหนุ่มจากแผ่นดินใหญ่ยังคงห้อยกล้องตัวไม่เล็กนักอยู่บนคอ หลังจากที่มาพักอาศัยเพื่อเรียนภาษาอยู่ 2 ปี เมื่อใกล้ถึงเวลาที่เขาจะต้องกลับบ้านเกิด จึงออกจากภาวะจำศีลที่ชอบนอนอยู่ที่หอพักเวลาที่ไม่มีธุระไปไหนตามสไตล์คนรักสงบ แบกกล้องสะพายกระเป๋าข้ามจังหวัดมายังเมืองที่มีแหล่งวัฒนธรรมงดงาม สถานที่เที่ยวสวยติดอันดับโลก แถมยังไม่พลุกพล่านมากอย่างที่ชอบ

            หยางหยางลงจากรถบัสหลังจากตะลุยเที่ยวมาเกือบค่อนวัน จุดหมายปลายทางสุดท้ายของวันอยู่ที่วัดคิโยมิสึ หรือวัดน้ำใสที่เขาเรียกกัน จากที่ได้ศึกษามาก่อนหน้านี้ หยางหยางพบว่าสถานที่นี้เป็นสถานที่ยอดฮิตของผู้มาเที่ยวเกียวโต ว่ากันว่าเป็นวัดที่มีน้ำตกไหลผ่าน เป็นน้ำบริสุทธิ์ที่ไหลลงบ่อน้ำ นักท่องเที่ยวจะดื่มน้ำผ่านถ้วยโลหะ มีความเชื่อว่าดื่มน้ำแล้วจะช่วยเรื่องโรคภัยไข้เจ็บ อายุยืนยาว สำเร็จด้านการศึกษา หรือแม้กระทั่งสมหวังในความรัก

            ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างไม่เชื่อถือนัก ถ้าดีขนาดนั้นคนไม่แห่มาดื่มมันกันทั้งโลกแล้วหรือไงนะ ที่เขามาเพียงเพราะว่าวิวที่นี่สวย สถาปัตยกรรมที่งดงามพอที่จะมองข้ามความเชื่อต่าง ๆ แล้วแวะมาดูสักครั้ง

            บรรยากาศเมืองหลวงเก่าแก่ที่ยังคงกลิ่นอายไว้ตลอดสองข้างทางทำให้จิตใจรู้สึกปลอดโปร่ง แผ่นหินโปราณที่ปูตลอดทางเดิน รวมถึงร้านค้าขายของที่ระลึกก็ยังคงมีเสน่ห์ชวนหลงใหล หยางหยางเดินไปเรื่อย ๆ ยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพความประทับใจ รวมถึงวิวสองข้างทางที่ผ่านเข้ามาในม่านตา

            นักท่องเที่ยวหลากหลายเชื้อชาติเดินผ่านตัวเขาไป บางคนหันมายิ้มให้โดยเฉพาะสาว ๆ หยางหยางเพียงแต่ยิ้มตอบ ใบหน้าขาวประดับด้วยดวงตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางแดงเรื่ออย่างคนสุขภาพดีและรูปร่างสมส่วนเพราะการออกกำลังกายเป็นประจำ เขาไม่แปลกใจนักเพราะรู้ดีว่าหน้าตารูปร่างของตัวเองมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามไม่มากก็น้อยเชียวล่ะ

            หลังจากเดินเข้ามาในวัด ชายหนุ่มพิจารณาสิ่งก่อสร้างที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ประหลาดใจปนทึ่งในตัวชาวญี่ปุ่นในสมัยก่อนที่สร้างวัดที่สวยงามขนาดนี้โดยไม่ใช้ตะปูเลยสักตัวเดียว แถมปัจจุบันยังคงสวยงามสมบูรณ์เพราะได้รับการดูแลอย่างสม่ำเสมออีกด้วย ถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ยกกล้องขึ้นมาแนบที่ใบหน้า กดชัตเตอร์บันทึกความทรงจำนี้เก็บไว้ด้วยภาพถ่ายอย่างสวยงาม หยางหยางพาตัวเองเดินไปรอบ ๆ บริเวณวัด เขาพบกับศาลเจ้าที่มีหินแห่งความรักตั้งอยู่ เห็นชายหนุ่มชาวเอเชียหน้าตาคมคายคนหนึ่งกำลังหลับตา เดินจากก้อนหินอีกก้อน ไปยังอีกก้อนหนึ่งพอดี หยางหยางหยุดดู แอบเชียร์อยู่ในใจให้คนคนนั้นเดินถึงก้อนหนอีกฝั่งได้ จากการที่เขาอ่านมา ถ้าคนโสดหลับตาเดินจากหินอีกฝั่งไปยังอีกฝั่งหนึ่งได้จะสมหวังในความรัก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เชื่อ แต่ก็อดลุ้นไม่ได้ หลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายทำได้ หยางหยางยิ้มกับตัวเองเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นลืมตา ก่อนยิ้มกว้างจนตาโตเป็นประกาย น่ามองจนบรรยากาศของวัดสดใสขึ้นมาทันตา

            หลังจากลุ้นดวงความรักของคนอื่นแล้ว หยางหยางก็เดินถึงโถงกลางของทางวัดที่ผู้คนกำลังดื่มน้ำที่ไหลลงมาเป็นสาย หลายคนดื่มจนครบทุกสาย บางคนดื่มเพียงสองสาย และบางคนดื่มแค่สายเดียว หยางหยางอมยิ้ม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความเชื่อ แต่หลายคนก็มักจะหาที่พึ่งยึดเหนี่ยวจิตใจให้ตัวเองได้ผ่อนคลาย หยางหยางเดินไปหยิบอุปกรณ์สำหรับดื่มน้ำมาไว้ในมือ เขากำลังจะรองน้ำในสายที่เกี่ยวกับเรื่องการเรียน แต่มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งเบียดเขาจนอุปกรณ์ในมือรองรับน้ำบริสุทธิ์สายที่เป็นความเชื่อเรื่องความรักพอดี

            หยางหยางได้ยินเสียงลอยล่องมาในอากาศ กลุ่มเด็กนักเรียนที่แทรกตัวเข้ามาส่งเสียงขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้หันกลับไปมอง เพียงแต่ยกน้ำที่รองไว้มาดื่มอย่างตัดรำคาญ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป

            ‘พ่อแม่ไม่ได้มาด้วยหรือไงกันนะ คนอื่นจะได้คิดว่าเด็ก ๆ พวกนี้ไม่มีมารยาทพอดี’

            ชายหนุ่มเพียงแค่คิด แล้วเดินออกไปยังระเบียงไม้ที่ยื่นออกไปนอกอาคาร ชื่นชมวิวทิวทัศน์ที่ปรากฏขึ้น ดื่มด่ำกับธรรมชาติรอบตัวอย่างพอใจ

            หลังจากสูดหายใจจนชุ่มปอด ชายหนุ่มยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพอีกครั้ง หมุนตัวไปเรื่อย ๆ เพื่อเก็บความประทับใจ ก่อนที่หลังเลนส์จะปรากฏภาพชายหนุ่มที่ยิ้มสดใสคนนั้นเข้ามาแทรกพอดี

            นิ้วมือกดชัตเตอร์ไปแบบไม่รู้ตัว หยางหยางลดกล้องลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าด้วยสายตาของตนเอง จนชายหนุ่มคนนั้นหันหน้ามาสบตาด้วย หยางหยางพยักหน้า ยิ้มตอบ ก่อนจะหันหนีไปอย่างรักษามารยาท

            เมื่อเที่ยวจนหนำใจ หยางหยางพาตัวเองกลับเข้าที่พัก อาบน้ำออนเซ็นอย่างเป็นสุข ก่อนสวมชุดยูกาตะที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ ลงมือทานอาหาร พักผ่อนหย่อนใจด้วยการเปิดรูปจากกล้องเพื่อประมวลผลความทรงจำ ภาพสุดท้ายที่เก็บมาได้กระตุ้นให้ชายหนุ่มปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก

            รูปของชายหนุ่มยิ้มสวยคนนั้น

            เครื่องบินแอร์ไชน่าประกาศเรียกผู้โดยสาร หยางหยางที่จัดการเอกสารเรียบร้อยจัดแจงเตรียมพาสปอร์ตและบอร์ดดิ้งพาสยื่นให้แก่แอร์กราวน์แสนสวย ก่อนเดินขึ้นเครื่องไปยังที่นั่งเพื่อกลับปักกิ่ง ที่นั่งด้านข้างเขาเป็นคุณแม่ ซึ่งถัดไปคือคุณพ่อและลูกสาวของครอบครัว เขายิ้มให้อย่างอัธยาศัยดี หลังจากที่ผู้โดยสารทุกคนขึ้นเครื่องเรียบร้อย แอร์โฮสเตสและสจ๊วตต่างสาธิตวิธีการใช้อุปกรณ์ภายในเครื่องบินอย่างเป็นขั้นตอน เครื่องบินเคลื่อนตัวออกจากท่าอากาศยาน หยางหยางหลับตาลงเพื่อพักผ่อน แต่หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนสะกิด ลืมตาไปจึงพบกับชายหนุ่มคนนั้นที่เจอในวัด คิดว่าตัวเองฝันจึงขยี้ตาอยู่สองสามครั้ง ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยเรียกอีกครั้งเป็นภาษาจีน

            “แอร์ไชน่าสวัสดีครับ ผมหลี่อี้เฟิง คุณผู้โดยสารรับอาหารและเครื่องดื่มเลยไหมครับ”

            หยางหยางยังคงมึนเล็กน้อย ได้ยินเสียงอีกฝ่ายเปลี่ยนไปพูดประโยคเดิม แต่เปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษจึงกระพริบตา พยักหน้าตอบ เอ่ยภาษาจีนขออาหารที่ต้องการ หลังจากได้คำตอบ สจ๊วตหนุ่มยิ้มหวานให้ผู้โดยสาร หยิบอาหารที่อีกฝ่ายต้องการให้ ก่อนโค้งตัวและเข็นรถอาหารไปหาผู้โดยสารอีกท่านในที่นั่งถัดไป

            หยางหยางจัดการอาหาร พลางนึกไปว่า ที่เขาเจอชายคนนี้อีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพียงความบังเอิญ หรือการจงใจของเหล่าโชคชะตา พอคิดว่าตัวเองได้ดื่มน้ำจากวัดที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรัก กับอีกฝ่ายที่เดินไปถึงหินแห่งความรักอีกฝั่งได้ ก็ได้แต่อมยิ้มกับอาหารข้างหน้า บางที โชคชะตาก็พัดเข้ามาแบบที่ไม่ตั้งใจจริง ๆ

            คราวนี้น้ำที่นั่นศักดิ์สิทธิ์จริงไหม ถ้ามีโอกาส เขาคงได้พาอีกคนกลับไปขอพรที่นั่นดูอีกสักครั้ง...

----------The End----------