OS Fic #หยางเฟิง : Merry X'mas
OS Fic #หยางเฟิง : Merry X'mas
🎊🎊🎊🎶🎶🎶
We wish you a Merry Christmas,
We wish you a Merry Christmas,
We wish you a Merry Christmas,
And a Happy New Year !
Good tidings we bring
To you and your kin
Good tidings for Christmas
And a Happy New year
🎶🎶🎶
"เจ้าเป็นเด็กดีมาทั้งปี ขอให้คริสมาสต์ปีนี้ดีที่สุดสำหรับเจ้าแล้วกันนะ"
กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงง
มือเรียวยกแขนขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุก ก่อนจะซุกตัวกับกองผ้าห่มหนาบนเตียงเพราะอากาศแสนสบายในวันหยุดแบบนี้ไม่ชวนให้ตื่นเลยสักนิด แต่เดี๋ยวก่อน ทำไมอึดอัดจัง เตียงก็ดูเล็ก ๆ เหมือนตัวเขาไม่พอดีกับเตียงเด็กขนาดประจำของตัวเอง
หยางหยางขยี้ตาอย่างงุนงง เสื้อผ้าที่ใส่อยู่คับจนแทบปริ มือไม้ก็ดูใหญ่เก้งก้างไปหมด เกิดอะไรขึ้น!?!
เด็กน้อยอายุ 8 ขวบ เด้งพรวดขึ้นมาจากเตียงก่อนกระโจนเข้าห้องน้ำในสองสามก้าว ทั้งที่ปกติต้องเดินอย่างน้อย 6-7 ก้าวก็ยิ่งแปลกใจ แต่พอเห็นตัวเองในกระจกก็ได้แต่อึ้ง
สิ่งที่สะท้อนออกจากกระจกเงาไม่ใช่เขา แต่เป็นชายหนุ่มอายุประมาณ 18 ปี ใบหน้าคมคายที่มีเค้าโครงใบหน้าเหมือนเขา แววตาแสดงความประหลาดใจ และใส่ชุดนอนอุลตร้าแมนคับติ้ว!?!
“นะ นาย” แม้แต่เสียงที่ออกมา ก็เป็นเสียงแปลก ๆ แต่แหบราวกับแตกเนื้อหนุ่ม
แล้วนี่เขาจะทำยังไง วันก่อนแม่บอกไว้ว่าจะไม่อยู่บ้านเสียด้วย
"เจ้าเป็นเด็กดีมาทั้งปี ขอให้คริสมาสต์ปีนี้ดีที่สุดสำหรับเจ้าแล้วกันนะ"
เดี๋ยวนะ นั่นมันเสียงในฝันนี่นา นี่ไม่ใช่ความจริงสินะ โอเค นี่เป็นความฝัน ผมแค่ตื่นมาด้วยร่างของหนุ่มอายุ 18 แต่สมองยัง 8 ขวบ นี่มันโคนันชัดๆ อ่ะไม่ใช่สิ กลับกันนี่นา
ช่างเถอะ ถ้างั้นนี่เป็นฝันของผม ผมจะทำอะไรก็ได้สินะ
ผมถอดเสื้อผ้าคับ ๆ ออก อาบน้ำด้วยความไวแสง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างลวกๆ มีความสุขกับเจ้าหกห่อที่เห็นผ่านกระจก แล้วเดินเข้าห้องของฮั่นเกอที่วันนี้ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ค้น ๆ เสื้อผ้าของเกอมาใส่ แอบฉีดน้ำหอมบลูชาแนลที่เจ้าตัวหวงก่อนจะออกจากห้อง หยิบเงินค่าขนมวันนี้ของตัวเอง สำรวจร่างกายเป็นครั้งสุดท้าย ชื่นชมตัวเองในกระจกจนพอใจจึงก้าวเท้าออกจากบ้าน
“ว้าว ตัวสูงแล้วดีจัง” หยางหยางบอกกับตัวเอง เขาไปโรงเรียนเองได้แล้ว แต่แม่ไม่เคยให้ผมไปเที่ยวข้างนอกคนเดียวเลย ไหน ๆ วันนี้ก็เป็นคริสต์มาส แถมนี่เป็นฝันของผม แม่ว่าผมไม่ได้หรอก
ในปักกิ่ง ถนนหวังฟู่จิ่งมีร้านรวงข้างทางประดับไฟคริสต์มาสสวยสมกับเป็นเทศกาลแห่งความสุข อาหารการกินมากมายเต็มสองข้างทาง มีร้านค้ามาออกบู้ทขายสินค้า ให้เล่นเกมเสี่ยงดวง ลด แลก แจก แถมกันอย่างคึกคัก
หยางหยางได้ถังหูลู่มาไว้ในมือจากมือคนขายคนหนึ่งที่ยัดใส่มือมาให้หลังจากเขาไปยืนอยู่หน้าร้าน เห็นบอกว่าเขาหล่อดี ยืนแปปเดียวก็มีสาว ๆ หลายคนมายืนซื้อถังหูลู่ที่ร้าน ป้าเลยให้มาเป็นค่ายืน ผมแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธ ก็ไม่ได้กินบ่อย ๆ นี่นา
หลังจากเดินไปโน่นไปนี่ หยางหยางก็แวะเข้าไปที่ร้านที่ให้เล่นเกม หยิบลูกปิงปองมาเตรียมจะโยนให้ลงตะกร้า แต่เจ้าลูกกลม ๆ นั่นก็กลิ้งหลุน ๆ ลงไปที่พื้น ก่อนจะหยุดลงที่เท้าของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ที่ร้านขายขนมที่อยู่ข้าง ๆ กัน คนคนนั้นอายุราว ๆ 20 นิด ๆ ผมสีน้ำตาลเข้มรับกับใบหน้าหวาน ๆ ตากลม ๆ กับริมฝีปากอิ่ม ๆ นั่น
ชายคนนั้นเก็บลูกปิงปองให้ผม ผมขอบคุณเขาเบา ๆ แล้วกลับไปที่ร้านเพื่อเล่นเกมชิงรางวัล แต่หลังจากโยนเป็นลูกที่สาม ลูกปิงปองก็ยังไม่ลงตะกร้าเสียที ครั้งแรกที่โยนก็โน่น ลอยออกไปไกลลิบ เพราะว่ายังไม่ชินแรงของชายหนุ่ม พอครั้งที่สองก็เบาไป ครั้งที่สามก็เฉียด ๆ ตอนนี้รางวัลใหญ่อดไปตั้งนานแล้ว เหลือแต่รางวัลเล็ก ๆ แบบพวงกุญแจที่ยังพอมีลุ้นอยู่บ้าง
“นายกะแรงดีดีสิ เมื่อกี้เกือบได้แล้ว”
เสียงดังขึ้นจากด้านหลัง หยางหยางหันไปมองก็พบว่าเป็นคนที่เก็บลูกปิงปองให้เขาเมื่อสักครู่ จึงยิ้มให้ แล้วบ่นเบา ๆ
“ผมกะแรงไม่ถูกเลย ไม่ชินเลยแฮะ”
“ลองดูอีกทีๆ ฉันเชียร์นายอยู่”
หยางหยางพอได้ลูกยุก็ลองโยนอีกครั้ง คราวนี้ตั้งใจเป็นพิเศษ และเพราะไม่รู้ว่าเพราะโชคช่วยหรือมีคนเชียร์ ลูกปิงปองลูกนั้นเลยลงตะกร้าอย่างง่ายดาย
“เย้” หยางหยางหันไปจับมือกระโดดโลดเต้นดีใจกับชายแปลกหน้าอย่างลืมตัว พอนึกขึ้นได้ก็รีบปล่อยมือ พึมพำขอโทษอย่างอาย ๆ
“ไม่เป็นไร ไปเลือกรางวัลสิ” คนคนนั้นยังคงยิ้มให้ หยางหยางยิ้มตอบจนตาหยี
“คุณเลือกเถอะฮะ เพราะคุณเชียร์ ผมก็เลยโยนลง”
“ไม่เอาหรอก นี่เงินนาย”
“นะครับ ถือว่าผมเล่นให้คุณก็ได้ เอ่อ คุณ......” หยางหยางเว้นระยะเพื่อถามชื่ออีกฝ่าย
“อี้เฟิง หลีอี้เฟิง งั้นฉันเลือกพวงกุญแจลูกแกะก็แล้วกัน"
“โอ๊ะ!”
“ทำไมหรอ มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกครับ ชื่อผมน่ะ หยางหยาง แปลว่าแกะพอดีเลย”
“บังเอิญจังนะ”
หลังจากเลือกพวงกุญแจได้ หยางหยางและหลีอี้เฟิงก็เดินคุยกันไป ทั้งที่เพิ่งเจอกันแท้ ๆ กลับมีเรื่องให้คุยกันไม่จบ พวกเขาเดินดูของกิน แวะเล่นเกมอีกหลายเกมจนของรางวัลเต็มมือ หยางหยางได้พวงกุญแจแมวน้อยมาห้อยไว้กับกระเป๋า ส่วนหลีอี้เฟิงจะได้ของกินมาไว้ในมือเป็นส่วนใหญ่
“ทานไอศกรีมไหมฮะ” หยางหยางหันไปถามเมื่อเดินผ่านร้านไอศกรีมเป็นรอบที่สอง เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าเขาจึงเดินเข้าไปสั่งไอศกรีมโคนมาสองอันเพื่อแบ่งอีกฝ่าย
ทั้งสองละเลียดของหวานเย็นจัดไปเรื่อย ๆ เวลาเดินไปจนฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี หลังจากนั่งพักขาใต้ต้นคริสต์มาสเพราะเดินดูของจนทั่ว หยางหยางเอาของรางวัลที่ได้ไปแจกเด็ก ๆ ที่เดินผ่านไปหลายคน เหลือไว้แต่พวงกุญแจแมวน้อยท่ีห้อยกระเป๋าอันเดียวเท่านั้น
“ผมกลับก่อนนะฮะ”
“ฉันก็ต้องกลับเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกไหมนะ”
“ผม....ไม่รู้เหมือนกันครับ”
หยางหยางกลับมาถึงบ้าน ล้มตัวลงนอนทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้สนุกจัง ฝันดีมาก ๆ เลย
“หยางหยาง ตื่นนะ เรื่องอะไรนายเอาเสื้อผ้าเกอมาใส่ฮะ”
เสียงที่ดังอยู่ข้างหูทำให้หยางหยางลืมตาอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะแปลกใจเมื่อเสื้อผ้าใหญ่กว่าตัวจนหลวมโพรก พอจะยืนขึ้นก็เกือบสะดุดชายกางเกง แถมพอลุกขึ้นยืนจริง ๆ กางเกงก็ร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้นทั้งตัว เหลือแต่เสื้อเชิตที่คลุมยาวไปถึงเข่า
“ตื่นได้แล้ว แล้วนี่คึกอะไรเอาเสื้อเกอมาใส่ นี่แอบฉีดน้ำหอมเกอด้วยใช่ไหม กลิ่นจาง ๆ เนี่ย”
“อะไรเกอ ผมหยิบเอาในฝัน”
“ฝันบ้าอะไร ขยี้ตาตื่นจริง ๆ แล้วไปอาบน้ำได้แล้ว เพื่อนแม่จะมา แม่เลยเรียกกินข้าวก่อน เร็ว ๆ เลย”
หยางหยางยังคงงง สลัดเสื้อผ้าที่ใส่ก่อนวิ่งไปเข้าห้องน้ำจัดการตัวเอง พอออกจากห้องน้ำก็เห็นกระเป๋าตัวเองห้อยพวงกุญแจแมวน้อยก็ยิ่งขมวดคิ้วจนหน้ายุ่ง
เด็กชายหยางหยางเดินออกจากห้อง พอเดินผ่านโซฟาก็เห็นแม่กับคุณป้าคนหนึ่งนั่งคุยกันอยู่ คงเป็นเพื่อนแม่ จึงเดินเข้าไปยกมือไหว้ตามประสาเด็กมารยาทดี
“หยางหยาง ฮั่นเกอกับอี้เฟิงเกออยู่ในครัวนะลูก ไปหาข้าวกินกับพี่ ๆ เค้าไป”
เสียงแม่บอกผม แต่อี้เฟิงเกอนี่ใคร คงเป็นลูกป้าเขาละมั้ง
แต่ชื่อคุ้น ๆ นะ
“เอ้า หยางหยาง มาเร็ว ๆ ของโปรดนายจะหมดแล้วนะ ชักช้าจริง” เสียงฮั่นเกอดังขึ้นทันทีที่ผมเลี้ยวเข้าครัว ผมมองหน้าฮั่นเกอ ก่อนมองไปที่คนข้าง ๆ พี่ชายผม
“อี้เฟิง” ผมหลุดปากออกมาเสียงเบา คนที่นั่งข้าง ๆ ฮั่นเกอไม่ใช่ชายหนุ่มอายุราว ๆ 20 แต่เป็นเด็กหนุ่มอายุที่น่าจะแก่กว่าผมสามสี่ปีเท่านั้น แต่ทั้งสีผม แววตา มันเหมือนกับอี้เฟิงในฝันของผมเมื่อวานไม่มีผิด
“หยางหยาง เค้าเป็นพี่นาย เรียกอี้เฟิงเกอสิ” ฮั่นเกอดุผมทันทีที่ได้ยิน ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ทั้งสองคนอย่างงุนงงและสับสนที่สุด
“ได้เจอจริง ๆ ด้วยแฮะ”
เสียงเบา ๆ ที่ลอยตามลมมานี่ใช่เสียงอี้เฟิงเกอใช่ไหมนะ ตกลงเมื่อวานมันเรื่องจริงหรือฝันล่ะเนี่ย โอ๊ย แกะงง กินนมดีกว่า
The End
Merry Christmas Kaaaaa
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น