OS Fic : กุมภาพันธ์หยางเฟิง
#กุมภาพันธ์หยางเฟิง
เพลง : กุมภาพันธ์ : ปีเตอร์ คอร์ป
https://www.youtube.com/watch?v=8Lr3Su88pdE
นานเหลือเกิน
เวลาผ่านไปเพียงแค่ปีกว่าเท่านั้น แต่กลับยาวนานเหมือนเป็นสิบ ๆ ปี
นับตั้งแต่วันนั้น วันที่เราได้เจอกัน ได้ใกล้ชิด
ได้...รัก
เพลงเพลงหนึ่งที่ดังผ่านหูฟังกลับทำให้เหมือนเวลาหยุดนิ่ง
ภาพความทรงจำไหลผ่านม่านตาที่ปิดลงอย่างช้า ๆ ใจผมเจ็บแปลบ อึดอัดเหมือนมีน้ำท่วมอยู่ในปอด
แค่นี้ก็หายใจได้ลำบากเหลือเกิน
ผมฟังเพลงนี้ซ้ำ
ๆ ราวกับว่ามันจะช่วยให้ผมดีขึ้น แต่เปล่าเลย ยิ่งฟังก็เหมือนกับเอามีดทื่อ ๆ มากรีดแผลซ้ำ ๆ ทั้งเจ็บ ทั้งปวด ร้าวไปทั้งอก
ผมคิดว่าผมจะต้องฟัง ฟังไปให้เจ็บจนชา ผมอยากเจ็บจนชิน เจ็บจนไม่สามารถเจ็บไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว
.....คงเป็น ที่ฟ้าเบื้องบน เป็นคน ขีดโชคชะตา
สั่งฉันและเธอ ให้มา ให้ได้พบเจอกัน
“หยางหยาง ดีใจด้วยนะที่ได้รับบทจางฉี่หลิง พยายามเข้าล่ะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ
ผมจะพยายามเต็มที่เลย ว่าแต่ พี่ทราบไหมครับว่าใครรับบทอู๋เสีย”
“อ๋อ หลี่อี้เฟิงน่ะ”
......หลี่อี้เฟิง...คนนั้นน่ะหรอ...
ให้ฉันได้มีโอกาส ลิ้มรสในความชื่นบาน
ให้เรามีกัน มีวันเวลาที่ดี....
“เมินโหยวผิง...”
“อู๋เสีย...” เฟิงเกอ...
ผมไม่รู้ว่าตอนนั้น
ผมรู้สึกกับคนตรงหน้า ด้วยความรู้สึกของจางฉี่หลิงหรือของผมกันแน่ ความเป็นห่วงเป็นใยในฉากที่ต้องช่วยเหลืออีกคนจากหน้าผา
หรือกระทั่งตอนอื่น ๆ ในฉากที่ต้องเล่นด้วยกัน เหมือนว่าผมกับจางฉี่หลิงเป็นคนเดียวกัน
และเหมือนว่าอู๋เสีย ก็คือหลี่อี้เฟิงคนนั้นเหมือนกัน นี่เป็นความรู้สึกไหนกันแน่ นี่ผมเล่นซีรีส์เรื่องนี้ด้วยความรู้สึกของใครกันนะ
และเป็น
ที่ฟ้าเบื้องบน เป็นคน พรากเราเช่น กัน
ให้เวลา เพียงแค่นั้น กลับต้องเสีย เธอไป
“ต่อไปนี้ห้ามทั้งสองคนติดต่อกัน ห้ามสนิทกัน พวกเธอสองคนแค่คนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันแบบพี่น้องในวงการ”
“แต่ว่า ผม...” ผมแย้งออกมา แต่ได้ยินเสียงคนข้าง ๆ
เอ่ยออกมาเสียก่อน
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว” หลี่อี้เฟิงพูดแค่นั้น
แล้วลุกออกจากห้องประชุมไปอย่างรวดเร็ว
ฉันรู้ว่าไม่มีหวังจะเหนี่ยวและรั้งเธอไว้ข้างกาย
จะทำยังไง ก็คง ไม่มี หน ทาง
“เฟิงเกอ...”
ผมวิ่งตามอีกคนออกมาทันที่หน้าประตู ก่อนที่อีกคนจะขึ้นรถตู้ออกไป
แต่ดูเหมือนว่าหลี่อี้เฟิงคนนั้น
จะทำตามคำสั่งที่ต้นสังกัดสั่งไว้ทันทีที่ออกจากห้องประชุม แววตานั่นดูเหมือนคนแปลกหน้า
และริมฝีปากนั้นก็ไม่ได้ยกยิ้มให้ผมเหมือนเคย ผมจ้องมองเขาคนนั้นจนกระทั่งประตูรถตู้ปิดลง
และเคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา
หากชีวิตฉันต้องขาดเธอ ไป จะเป็น ยังไง
ชีวิตคงไร้ ความหมาย และเหมือนไร้พลัง
….รัก....
แค่คำนี้ ผมยังไม่เคยพูดให้เขาได้ฟังเลยสักนิด
วันนี้ผมไม่มีโอกาสได้พูด และตราบเท่าชีวิตนี้ก็คงไม่มีวัน
ผมไม่มีสิทธิ์ได้รับรอยยิ้มแสนหวานนั้นอีกแล้ว ไม่มีทางได้ยินเสียงเรียกชื่อผมซ้ำ
ๆ ให้ได้ชื่นใจ ไม่มีข้อความบ่นว่าเหนื่อย ไม่มีคำว่าหิว ไม่มีแล้วคำชวนไปไหนต่อไหน
ทุกอย่างเหมือนความฝัน แค่ฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น แต่ทำไมในใจเจ็บเหลือเกิน
ร่างกายที่เคย อดทน ก็คงไม่มี กำลัง
ไม่มีความหวัง ให้ฉัน ได้ชื่น หัวใจ
แปะ
น้ำตาหยดหนึ่งไหลอาบแก้ม
ร่วงหล่นกระทบหลังมือ
ความเข้มแข็งที่มีมาทั้งชีวิตเหมือนถูกใช้ไปกับการกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไปมากกว่านี้อีกแล้ว
เขาไม่สามารถแสดงมันออกมาได้ ไม่ว่าตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นยืน
ไม่มีแม้แต่กำลังที่จะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น สมองว่างเปล่า
มีเพียงหัวใจที่ยังเต้นช้า ๆ ก็เท่านั้น
“เฟิงเกอ...”
ทำไมเสียงที่ผมเอ่ยชื่อเขาออกมาช่างแหบแห้งเหลือเกิน...
แค่เพียงพรุ่งนี้ถ้าตื่นมา มอง ไปไม่ เจอเธอ
แค่นึก ก็ทำให้เผลอ หวั่นและไหว ในใจ
“เฟิงเกอ...”
ทำไมต้องมีหลี่อี้เฟิงอยู่ทุกที่ขนาดนี้
ไม่ว่าจะเปิดรายการอะไร ก็จะเจอแต่หน้าคนคนนี้ ไม่ว่าจะไถเว่ยป๋อกี่หน
ในไทม์ไลน์ก็ต้องมีหลี่อี้เฟิงอยู่เสมอ โปสเตอร์ทั้งหลายที่ติดตามที่ต่าง ๆ อีกล่ะ
.....เจ็บ เหลือเกิน.....
.....
เมื่อไหร่จะหาย...เมื่อไหร่จะเลิกคิดถึงคนใจร้ายคนนั้นเสียที....
ถ้าเราจะต้องจากกัน ไม่ว่าด้วยเหตุ ผลใด
คงรู้ใช่ไหม ว่าฉันจะต้องเสียใจ
...เสียใจจนตาย…
‘หยางหยาง
ไม่ใช่นายคนเดียวหรอกนะ ที่เสียใจจนวันตาย...’
--------------------------------------------------------------------
#หยางเฟิงเพลย์ลิสต์
#กุมภาพันธ์หยางเฟิง
...Thank you...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น