OS Fic : Pizza or Men #ฮั่นหยาง
#ฟิคใจร้อน เรื่องที่ 1 : Pizza or Man
#ฮั่นหยาง
“เดอะพิซซ่าสวัสดีครับ คุณจางฮั่นนะครับ พิซซ่าที่สั่งไว้มาส่งแล้วครับ”
หลังจากได้เห็นหน้าคนส่งแล้ว จางฮั่นบอกกับตัวเองว่า เขาคงต้องกินพิซซ่า บ่อย ๆ เสียแล้วละ
———————————————————————————
“เดอะพิซซ่ามาส่งแล้วครับวันนี้เป็นสปาเก็ตตี้ขี้เมานะครับคุณจางฮั่น ค่าอาหารรวมค่าจัดส่งอยู่ในบิลครับ”
“ขอบคุณครับ แหม มาตรงเวลาจังเลยนะ” เจ้าของบ้านที่เปิดประตูรับอาหารส่งเสียงทักทายคนส่งพิซซ่าที่ตอนนี้แทบผูกขาดอาหารเย็นจากเขาเสียแล้ว เพราะเกือบทุกวัน เขาจะโทรสั่งให้ร้านพิซซ่าเจ้าดังมาส่ง จนรู้เวลาว่าต้องโทรสั่งตอนไหน ถึงจะได้เจอคนส่งพิซซ่าคนนี้
“มาแทบทุกวันนี่ครับ ไม่หลงทางแล้ว” หนุ่มน้อยพนักงานส่งพิซซ่ายิ้มตอบอย่างอารมณ์ดี เขามาส่งพิซซ่าที่บ้านนี้บ่อย ๆ จนคุ้นชิน แถมยังได้ทิปเป็นเงินทอนตลอด จะไม่ยิ้มแก้มปริได้อย่างไร
“ช่วงนี้มีโปรโมชั่นแนะนำไหมครับ หยางหยาง”
“มีครับ นี่ใบปลิวครับ มีเป็นสปาเก็ตตี้คาโบนาร่า หรือไก่เกาหลีครับ ที่เพิ่มเข้ามา คราวหน้าลองสั่งดูก็ได้ครับ” หยางหยางหยิบใบโปรโมชั่นมากางให้เจ้าของบ้านรูปหล่อดูและเสนอขายอย่างคล่องแคล่ว
“อร่อยแน่หรอ” จางฮั่นยิ้มกริ่มก่อนจะเอ่ยถาม
“อร่อยมากครับ เชื่อผมได้เลย”
“สปาเก็ตตี้หรือนายอร่อยกว่า”
“ผม เอ๊ะ ก็ต้องสปาเก็ตตี้สิครับ ผมกินได้ที่ไหนกัน” -////-
“ฮ่า ๆ อ้าวหรอ ผมว่าเนื้อแกะก็น่าอร่อยนี่นา”
“ยะ ยังไม่มีเมนูนี้หรอกครับคุณจางฮั่น”
“โอเค ๆ ผมไม่แกล้งแล้ว นี่เงินครับ ที่เหลือเงินทอนไม่ต้องนะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” หยางหยางโบกมือบ๊ายบายพร้อมหันหลังกลับไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของตัวเอง ก่อนจะรีบขี่ออกไป
เขินนะสิ รออะไรล่ะ
จางฮั่นยิ้มก่อนปิดประตูเข้าบ้าน วางสปาเก็ตตี้ร้อน ๆ ที่เพิ่งได้รับมาบนโต๊ะ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา เปิดกล่องแล้วทานอย่างรวดเร็ว เขาสั่งอาหารแทบทุกเมนูของร้านแล้ว ทุก ๆ วันก็ได้แต่ยอมเสียค่าจัดส่งและทิปเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อจะได้หยอดบ้าง แทะโลมพนักงานส่งพิซซ่าที่น่ารักคนนั้น แต่อย่างน้อยก็ไม่เสียเปล่าหรอกนะ หยางหยางก็คงจะชอบเขาบ้างเหมือนกัน เพราะถ้าไม่ชอบ ก็คงไม่ออกมาส่งข้าว (ที่เขาสั่ง) ให้กินทุกวันแบบนี้หรอก
“เดอะพิซซ่า สวัสดีครับ” เสียงของพนักงานส่งพิซซ่าดังขึ้น แต่จางฮั่นจำได้ นี่ไม่ใช่เสียงของหยางหยาง จึงรีบเดินออกไปเปิดประตูรับ
“หยางหยางล่ะครับ”
“อ้อ วันนี้หยางหยางลาป่วยน่ะครับ เพิ่งโทรมาลางานเมื่อกลางวัน”
“เป็นอะไรมากไหมครับเนี่ย”
“คิดว่าไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ อ้อ นี่ครับพิซซ่าที่สั่ง”
“ขอบคุณครับ อ่ะนี่ครับ ค่าอาหาร”
“เงินทอนครับ ขอบคุณที่ใช้บริการเดอะพิซซ่าครับ”
คนส่งพิซซ่าไปแล้ว จางฮั่นหมุนตัวเข้าบ้าน วางพิซซ่าที่สั่งมาไว้เฉย ๆ หมดความอยากอาหารไปทันทีที่รู้ว่าคนที่ชอบไม่สบาย แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาไม่มีเบอร์ติดต่อ หรือข้อมูลอย่างอื่นของอีกฝ่ายเลยนอกจากชื่อ จึงทำได้แต่เป็นห่วงอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน
“เดอะพิซซ่า สวัสดีครับ” เสียงของพนักงานส่งพิซซ่าดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากผ่านไปสองวันที่จางฮั่นไม่ได้สั่งพิซซ่าเจ้าดังมาทาน เจ้าของบ้านเปิดประตูรับ พลางยิ้มแป้นเมื่อคนส่งคือหยางหยางเหมือนเคย
“ว่าไง หายดีแล้วหรอ ได้ข่าวว่าไม่สบาย”
“เล็กน้อยครับ แค่ไข้หวัดธรรมดาเอง ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ”
“ดีแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ครับ ขอบคุณมาก ๆ เลย ว่าแต่คุณจางฮั่น สั่งพิซซ่ามาทานบ่อย ๆ แบบนี้ไม่กลัวอ้วนหรอครับ”
“จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากทานพิซซ่าหรอก แค่อยากทานคนส่ง”
“แค่กๆ” -/////- หยางหยางได้ยินก็ได้แต่หน้าแดงกับคำจีบตรงไปตรงมาของลูกค้าประจำตรงหน้า
“ไหนบอกหายแล้วไง นี่ยังไออยู่เลย มาเข้าบ้านทานน้ำก่อนไหมครับ” จางฮั่นยิ้มมุมปากก่อนจะรีบเปิดประตูบ้านเพื่อชวนอีกฝ่ายเข้ามาข้างใน
“มะ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับไปทานข้าวทานยาที่บ้านผมดีกว่า จะเลิกงานแล้วด้วย”
“เอ้า งั้นก็อยู่ทานพิซซ่ากับผมก่อนสิ แล้วค่อยกลับก็ได้”
“ไม่ได้หรอกครับ ผะ ผมต้องเอาเงินกลับร้านก่อนไงครับ ยาก็อยู่ที่ร้านด้วย”
“งั้นผมรอก็ได้ ยังไงผมก็กินพิซซ่าไม่หมดอยู่แล้ว หยางหยางกลับไปเคลียร์งานที่ร้านก่อนก็ได้ โอเคนะ”
ไม่ทันให้หยางหยางได้ปฎิเสธ จางฮั่นยัดเงินใส่มือเด็กหนุ่ม รุนหลังอีกฝ่าย ก่อนจะปิดประตูบ้านลงอย่างรวดเร็ว
หยางหยางยืนอึ้งอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ก่อนเดินกลับไปคร่อมมอเตอร์ไซค์แล้วขี่ออกไป จางฮั่นที่ยืนมองอยู่จากหน้าต่างข้างบ้านยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
“พิซซ่ากับแกะอะไรจะอร่อยกว่ากันนะ”
คำพูดที่หยางหยางไม่มีทางได้ยิน
หยางหยางที่กลับไปเคลียร์งานที่ร้านก็ทำงานจนเพลิน เสร็จงานก็ขี่รถกลับบ้านตัวเอง กินยาแล้วก็นอนหลับไป ลืมไปเสียสนิทว่ามีลูกค้าบอกว่าจะรอกินพิซซ่าด้วยกัน
“เดอะพิซซ่าสวัสดีครับ พิซซ่าที่สั่งไว้มาส่งแล้วครับ”
หลังจากที่ได้ยินเสียงกดกริ่งและเสียงพนักงานคนเดิม จางฮั่นก็เดินมาเปิดประตูต้อนรับ เห็นหยางหยางยืนยิ้มอยู่ก็แสร้งทำหน้าบึ้งตึง
“สวัสดีครับคุณจางฮั่น เป็นอะไรไปครับ ผมมาส่งช้าไปหรอ”
“ไม่ใช่หรอกครับ พอดีวันก่อนมีคนปล่อยให้ผมรอกินพิซซ่า แล้วเค้าก็ไม่มาน่ะ”
“อ๊ะ!” หยางหยางร้องออกมาอย่างนึกขึ้นได้ “ผมขอโทษนะครับ พอดีว่าวันก่อนพอเคลียร์งานเสร็จก็บึ่งกลับบ้านเลย ปวดหัวนิดหน่อย ก็เลยกินยาแล้วหลับเป็นตายเลยละครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ได้แต่คิดว่าวันนี้คงจะมีเพื่อนกิน........”
“อีกครึ่งชั่วโมงผมเลิกงาน คราวนี้ผมไม่ลืมแน่ครับ ถ้ากลัวผมลืม คุณจางฮั่นโทรหาผมได้เลยครับ”
“………..ผมมีเบอร์หยางหยางที่ไหนละครับ”
“อ้อ ผมก็ลืมไป นี่ครับ เบอร์นี้เลย แล้วผมจะรีบเคลียร์งานรีบกลับมาทานด้วยนะครับ”
“ครับ พี่จะรอ”
หยางหยางรีบกลับไปเคลียร์งานที่ร้าน ช่วงนี้เขาเข้างานกะเย็น เลิกงานก็เกือบ 3 ทุ่ม หลังจากที่ล้างของในส่วนของตัวเอง เคลียร์เงินให้ผู้จัดการจนเรียบร้อยก็ได้เวลาเลิกงานพอดี ร่างเพรียวตอกบัตรเลิกงาน ก่อนคร่อมมอเตอร์ไซค์ขี่ไปยังบ้านลูกค้าที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว
หยางหยางจอดรถไว้ที่หน้าบ้าน ยังไม่ทันได้กดกริ่งเรียก เจ้าของบ้านรูปหล่อก็เปิดประตูออกมาต้อนรับเหมือนรออยู่ก่อนแล้ว จางฮั่นเดินนำหยางหยางมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ก่อนตัวเองจะเดินเข้าไปหยิบน้ำมาวางให้แขกคนสำคัญ
“หยางหยางหิวไหมครับ”
“ก็นิดหน่อยครับ คุณจางฮั่นละครับ รอผมตั้งนาน จริง ๆ ทานก่อนเลยก็ได้นะครับ”
“เรียกพี่เถอะ เรียกคุณแบบนี้บ่อย ๆ ไม่ค่อยชินเลย”
“อ่า ก็ได้ครับ พี่จาง”
“หยางหยางรอนี่นะ พี่อุ่นพิซซ่าไว้แล้วล่ะ เดี๋ยวไปเอามาให้”
“ผมไปช่วยไหมครับ”
“ไม่ต้อง ๆ รออยู่นี่แหล่ะ เดี๋ยวพี่ยกมาให้”
“แน่ะ แอบใส่ยาอะไรให้ผมหรือเปล่าครับเนี่ย” หยางหยางแกล้งแซวเจ้าของบ้านด้วยรอยยิ้มซน ๆ ประจำตัว จนจางฮั่นอดยิ้มตามไม่ได้
“ใส่สิ” จางฮั่นหุบยิ้มแล้วพูดนิ่ง ๆ “ยาเสน่ห์นะ ฮ่า ๆ ”
“บ้า”
หยางหยางนั่งหน้าแดงที่โซฟาอยู่คนเดียวในขณะที่เจ้าของบ้านไปยกของกินมาให้ พอเห็นของกินวางตรงหน้า จากที่บอกว่าไม่หิวนัก ก็เหมือนว่ากระเพาะจะเรียกร้องทันที
“ทานเลย ๆ ไม่ต้องเกรงใจครับหยางหยาง”
“อ่าครับ ขอบคุณครับ”
ทั้งหยางหยางและจางฮั่นคุยไปทานไป กว่าจะรู้ตัวพิซซ่าถาดใหญ่ก็หมดลงอย่างรวดเร็ว หยางหยางอยู่คุยกับเจ้าของบ้านหนุ่มอีกพักก็ขอตัวกลับ แต่ว่าจู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาเสียก่อน
“มีเสื้อกันฝนไหม”
“ไม่ได้พกเลยครับ ไม่คิดว่าฝนจะตก”
“บ้านพี่มีแต่ร่มอ่ะ แต่หยางหยางขี่มอเตอร์ไซค์ ก็คงใช้ร่มไม่ไ้สินะ”
“อ่า ครับ”
“งั้นก็อยู่บ้านพี่ก่อน ฝนตกหนักด้วย หยางหยางก็เพิ่งหายไข้ ถ้าโดนฝนอีกเดี๋ยวไข้กลับนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมฝ่าฝนกลับได้ เกรงใจพี่”
“ไม่ต้อง ๆ อันตราย อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนไง”
“กะ ก็ได้ครับ แต่ถ้าฝนซาแล้วผมจะกลับนะครับ”
“ได้เลย นี่อยากดูหนังไหม ฆ่าเวลา”
“ก็ได้ครับ”
หนังจบไปแล้ว แต่ฝนไม่ซาลงเลย เวลาผ่านไปจนเกือบจะเที่ยงคืน หยางหยางเกรงใจเจ้าของบ้านหนุ่มที่ตอนนี้เขาไม่ได้กลับบ้านเสียที จนเอ่ยขอตัวซ้ำ ๆ แต่จางฮั่นไม่ยอมให้กลับ แถมยังชวนให้นอนค้างที่บ้านด้วยกันด้วย
“นอนที่นี่ก็ได้ ดีกว่ากลับไปแล้วไม่สบาย อันตรายด้วย เสื้อผ้าพี่ก็มี เปลี่ยนได้เลย”
“ผมเกรงใจนะครับ มาทานข้าวแล้วยังจะมาอาศัยหลบฝนตั้งนานสองนาน”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจหรอก เรื่องแค่นี้ ไป ๆ ไปอาบน้ำนอน พี่จะไปเตรียมชุดไว้ให้”
หยางหยางไม่มีโอกาสได้ปฎิเสธ จึงได้แต่รับคำแล้วเดินตามอีกฝ่ายเข้าห้องนอน ก่อนจะรับเสื้อผ้าและผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป
“บ้านพี่เข้ามาแล้วออกยากนะครับ หยางหยาง”
แน่นอนว่าเจ้าแกะไม่มีทางได้ยิน.......
หลังจากที่ทั้งคู่ชำระร่างกายเรียบร้อย จางฮั่นก็ล้มตัวลงบนเตียง เขยิบพื้นที่ฟากหนึ่งไว้ให้เหยื่อ? ขึ้นมานอน หยางหยางหันรีหันขวางอย่างทำตัวไม่ถูก แต่ก็ยอมล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เจ้าของบ้านตรงที่ ๆ ถูกเว้นไว้ให้
หยางหยางนอนไม่หลับ เขายังนอนตัวเกร็งไม่ขยับ ทั้งกลัวจะไปรบกวนอีกฝ่าย และอีกอย่างก็คือรู้สึกแปลกๆ ประหม่าไปหมด อาจเป็นเพราะว่าเขาไม่เคยนอนกับคนอื่นมาก่อน
“หยางหยาง” เสียงจางฮั่นเรียกอยู่ในความมืดสลัว ก่อนที่หยางหยางจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้
“ครับ”
“ทำไมไม่หลับล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปะ เปล่าครับ ผมยังไม่ง่วง”
“อ้อ ถ้าไม่ง่วง จะหาอะไรทำไหมล่ะ”
“ทำอะไรละครับ เวลานี้”
“แล้วเวลากลางคืนเค้าทำอะไรกันล่ะ หืมม” กว่าจะรู้ตัว จางฮั่นก็ขยับเข้ามากระซิบที่ริมหู ลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดจนรู้สึกจั๊กจี้แทบต้องย่นคอหนี หยางหยางยิ่งเกร็งตัวเพราะรับรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้แค่ไหน
“ว่าไงล่ะ หยางหยาง” จางฮั่นยังคงกระซิบที่ริมหู ก่อนจะขมเม้มติ่งหูอีกฝ่ายอย่างหยอกเย้า มือใหญ่พาดไปที่เอวบางพลางลูบไล้แผ่วเบา
“อึก” หยางหยางไม่ได้ตอบ สัมผัสที่ได้รับแผ่วเบานั้นกระตุ้นความปรารถนาขึ้นมาอย่างช้า ๆ แม้จะอยากผลักไส แต่ก็รู้สึกดีไปพร้อม ๆ กัน หยางหยางหันไปหาจางฮั่น ซึ่งเจ้าของบ้านหนุ่มก็รออยู่แล้ว
จางฮั่นจูบหยางหยางอย่างแผ่วเบาในคราวแรก ก่อนจะค่อย ๆ ดูดดึงริมฝีปากล่าง เรียวลิ้นเลาะเล็มไปตามแนวฟัน ควานหาความหวานจากโพรงปากอย่างไม่เร่งร้อน แลกเปล่ียนลมหายใจแก่กันและกัน หยางหยางจูบตอบอย่างลืมตัวตามการชักนำที่ช่ำชอง มือใหญ่สอดเข้าไปในเสื้อ ส่งผ่านความร้อนจากร่างกายไปถึงอีกคน ลูบไล้ไปทั่วพร้อม ๆ กับอีกมือที่ดึงชายเสื้อขึ้นและถอดออกไปจากตัวคนที่ยังอยู่ในภวังค์
จางฮั่นก้มลงจูบอีกครั้ง ละเรื่อยไปตามมุมปาก ก่อนจะจูบไล่ไปตามแนวสันกรามจนถึงซอกคอ ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดจนเสียววาบ ริมฝีปากยังทำหน้าที่ขบเม้มหนักเบาไม่หยุด มือใหญ่ลูบไปทั่วเนื้อตัวขาว ๆ จนหยางหยางบิดเร่า เสียงครางดังในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อน ๆ เข้าครอบครองตุ่มไตกลางอก เรียวลิ้นตวัดไปมา ดูดดุนจนยอดอกแข็งตึง ฟันคม ๆ ขบกัดแผ่วเบาแต่เรียกเสียงครางให้ดังขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง
แต่เจ้าของบ้านหนุ่มไม่ได้หยุดแค่นั้น ปากและมือยังคงทำหน้าที่อย่างต่อเนื่องลงมาถึงหน้าท้องแบนราบ ขมเม้มจนขึ้นรอยสีจาง ๆ มือใหญ่ดึงกางเกงออกจากสะโพกมนซึ่งได้รับความร่วมมืออย่างเต็มใจ จางฮั่นผละขึ้นไปจูบหยางหยางอีกครั้ง คราวนี้ยิ่งทวีความร้อนแรงเหมือนกลืนว้อดก้าดีกรีแรงเข้าไปทั้งขวด คนตัวเล็กกว่าได้แต่มึนเมาไปหมด ร่างกายไปตามสัณชาติญาณและแรงชักนำ จางฮั่นพลิกตัวหยางหยางให้นอนคว่ำ ก่อนจะก้มลงชิมเนื้อแกะอีกครั้งตั้งแต่ลาดไหล่ ขมเม้มผ่านกระดูกสันหลังจนอีกฝ่ายตัวกระตุกด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊ะ อาา”
จางฮั่นลากรอยจูบไปยังสะโพก ไล่ไปตามเรียวขาจนถึงข้อเท้า จูบย้ำ ๆ จนหยางหยางตัวสั่นระริก ก่อนจะดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นนั่ง และประกบจูบลงไปอีกครั้ง เรียวลิ้นสอดแทรกอย่างเร่งเร้า ดูดริมฝีปากล่างแล้วกัดเบา ๆ แลกเปลี่ยนน้ำหวานให้กันและกันจนพัวพันแยกออก
เจ้าของบ้านหนุ่มลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็วแล้วกลับมาที่เตียงพร้อมเจลหล่อลื่นและถุงยางอนามัย ก่อนจะจูบหยางหยางอีกครั้ง แล้วเทเจลใส่มือตัวเองอย่างรวดเร็ว
“อึก”
เสียงครางดังขึ้นเมื่อจางฮั่นค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไปยังช่องทางรักเพื่อเบิกทาง ขยับช้า ๆ ให้อีกฝ่ายได้ปรับตัว ก่อนจะเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกเมื่อเห็นว่าหยางหยางพร้อม
“อ๊ะ อ๊ะ พี่”
หยางหยางเกร็งมือกำแน่นอยู่กับผ้าปูที่นอนกลั้นความเสียวซ่านที่ทวีขึ้นเมื่อเจ้าของบ้านสอดนิ้วเข้ามาแรง ๆ ริมฝีปากร้อนกำลังครอบครองแก่นกายของเขา ลิ้นร้อน ๆ ไล้เลียดูดดึงจนเสียวแทบขาดใจ การรุกรานทุกทางที่ถาโถมทำเอาแกะน้อยหายใจแทบไม่ทัน
“อ๊า อ๊า พี่จาง ผม อะ อื้ออ” เสียงหอบหายใจและเสียงครางดังก้องไปทั้งห้อง สายฝนที่ยังคงกระหน่ำไม่อาจดึงดูดความสนใจของคนในห้องไปได้ จางฮั่นเงยหน้าขึ้นมองหยางหยาง ก่อนจะหยุดทั้งมือและปาก เอื้อมมือไปหยิบถุงยางมาใส่ให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อแท่งร้อนถูไถกับช่องทางหวานที่ชื้นแฉะไปด้วยเจลหล่อลื่น ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปทีละน้อย ให้คนใต้ร่างได้ผ่อนคลาย
“อา หยางหยาง”
“พี่จาง อ๊ะ อื้อออ”
แรงตอดรัดจากหยางหยางทำให้ความอดทนของจางฮั่นขาดสะบั้น ร่างแกร่งกดสอดตัวตนเข้าไปจนสุด แล้วจึงหยุดนิ่งแช่ค้างเอาไว้ให้อีกฝ่ายได้ปรับตัว ก่อนจะค่อย ๆ ขยับช้า ๆ หมุนวนจนคนใต้ร่างตัวสั่น จางฮั่นก้มลงจูบหยางหยางอีกครั้ง พร้อม ๆ กับขยับสะโพกหนักหน่วงขึ้นตามแรงอารมณ์ แก่นกายสอดลึกกระทบจุดกระสันทุกครั้งจนสะโพกมนยกขึ้นตอบรับ ขาเรียวเกี่ยวกระหวัดกับแขนที่ค้ำยันอยู่กับเตียง ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างเสียวซ่าน สองมือกอดก่ายแผ่นหลังของร่างแกร่งปัดป่ายไปทั่วเนื้อตัว
จางฮั่นขยับตัวแรงขึ้น สอดแทรกตัวตนย้ำ ๆ อย่างร้อนแรง เหงื่อไหลซึมเต็มกรอบหน้าและแผ่นหลัง ก่อนเปลี่ยนจังหวะให้เร็วขึ้นเมื่อเขาและอีกฝ่ายใกล้ถึงสุดทางของอารมณ์
“อ๊ะ อ๊ะ พี่จาง จะ อ๊า เสร็จ”
“แฮ่ก แฮ่ก พร้อมกัน อืม”
เจ้าของบ้านหนุ่มทิ้งตัวลงกอดหยางหยางเมื่อพายุผ่านพ้นไป ก่อนจะพาหยางหยางเข้าไปชำระร่างกายอีกครั้ง และอุ้มอีกฝ่ายกลับมานอนบนเตียง
“หลังจากนี้พี่คงไม่ค่อยได้สั่งพิซซ่าแล้วนะ”
“ทำไมละครับ”
“ก็ถ้าอยากกินอะไร ก็ให้แฟนซื้อเข้ามากินด้วยกันไงครับ”
“แฟนที่ไหนกัน ขี้ตู่ชะมัด”
“เรียกเมียก็ได้ครับ”
“เรียกแฟนก็พอ!!!”
“ฮ่า นอนได้แล้วครับเจ้าแกะของพี่ ฝันดีครับ”
ได้กินเนื้อแกะสมใจแล้ว พิซซ่าที่ไหนจะมาสู้ได้ล่ะครับ........
------------------------------------ END--------------------------------------
สวัสดีอีกครั้งค่ะ มาส่งอาหารค่ำกับพิซซ่าร้อน ๆ สูตรเจ้าลูกแกะกันค่ะ
มาช่วยกันจับเจ้าแกะส่งเข้าถ้ำหมาป่ากันนะคะ ฝากติชมคอมเม้นท์ด้วยค่ะ
#ฟิคใจร้อน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น