SF Fic : You belong with me #ฮั่นหยาง

You belong with me

…if you wanna be my baby

if you wanna be my boy….

      

            เสียงเพลงจากห้องประชาสัมพันธ์ซึ่งช่วงเที่ยงจะมีการให้นักศึกษาของชมรมกระจายเสียงมาทำหน้าที่เปิดเพลงเพื่อสร้างบรรยากาศดีดีให้กับโรงเรียนกำลังดังขึ้น หยางหยางหยุดฟังเพลง ยกมือที่ถือช้อนค้างเอาไว้อย่างสนใจ เขาไม่ค่อยได้ฟังเพลงเท่าไหร่ แล้วก็ไม่ได้สนใจกิจกรรมของชมรมกระจายเสียงที่เพิ่งเริ่มได้ไม่ถึงอาทิตย์ เพราะถึงเวลาเที่ยง หยางหยางก็มักจะไปที่สวนหลังโรงเรียน เพื่อหยิบปิ่นโตที่เอามาจากบ้านออกมาทาน ก่อนจะนอนกลิ้งอ่านหนังสืออยู่ใต้ร่มไม้ต้นประจำ เพียงแต่วันนี้แม่ออกไปต่างจังหวัด ก็เลยไม่ได้มีข้าวกล่องมากิน ถึงได้ต้องถ่อมากินข้าวที่โรงอาหารที่มีลำโพงตัวใหญ่ติดตั้งไว้แบบนี้

            หยางหยางทานอาหารต่อหลังจากที่นิ่งค้างฟังเพลงมาสักพัก เพลงต่อไปก็ขึ้นใหม่ เขาอมยิ้ม นาน ๆ ได้ผ่อนคลายกับเพลงก็ดีเหมือนกัน อีกอย่าง ความวุ่นวายที่โรงอาหารก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ เขาเป็นคนเก็บตัว เพื่อนค่อนข้างน้อยเพราะไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครนัก

            “สวัสดีครับ น้อง ๆ ทุกคน วันนี้ถึงคิวพี่ ดีเจจางฮั่นเปิดเพลงเพราะ ๆ ให้กับทุกคนนะครับ น้อง ๆ คนไหนอยากฟังเพลงอะไรเป็นพิเศษ หรือขอเพลงให้ใคร เขียนโน้ตใส่กล่องที่หน้าห้องประชาสัมพันธ์นะครับ พี่ชายคนนี้จะเปิดให้ทันทีเลย”

            เสียงหล่อ ๆ ที่ลอดออกมาจากลำโพงทำให้หยางหยางที่ได้ฟังถึงกับอมยิ้ม ไม่มีใครไม่รู้จักพี่จางฮั่น ประธานชมรมกระจายเสียงผู้หล่อเหลา คารมดี เรียนก็เก่ง อะไรก็ดี แถมยังโสดเสียด้วย สาวแท้สาวเทียมทั้งหลายต่างตบเท้าสารภาพรักออกบ่อย ๆ ฮอตไม่แพ้รุ่นพี่เหว่ยถิงประธานนักเรียนพ่วงตำแหน่งประธานชมรมเต้นด้วยอีกคนเลย คนนั้นเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ยิ้มง่าย ยิ้มทีลักยิ้มบุ๋มเต็มแก้ม มีเสน่ห์จนเด็กผู้ชายโรงเรียนอินเตอร์ข้าง ๆ มาติดเชียว

            “โอ้ วันนี้มีคนขอเพลงสากลเสียด้วย ในนี้เขียนว่า มอบให้คนที่น่ารักที่สุดในโรงเรียน โอ๊ะโออออ ใครกันหนอที่ส่งมา ไม่ลงชื่อเสียด้วย พี่จางไม่ขัดใจครับผม ใครรู้ว่าน่ารัก รับเพลงนี้ไปเลยครับ Just the way you are…”

            เสียงเพลงอินโทรดังขึ้นเป็นเพลงสากลยอดฮิต หยางหยางที่ได้ยินยังฮัมเพลงตามได้ ก่อนที่จะสะดุดเมื่อมีบางคนตบหลังเสียจนหน้าแทบทิ่มไปจิ้มจานข้าว

            “เฮ้ หยางหยาง วันนี้ไมไปที่สวนหรอ”            

           “โอ้โห ตบขนาดนี้ไม่เอาจานข้าวคว่ำใส่หัวผมเลยล่ะครับคุณป๋อหรัน” 

         “ก็พูดไปนั่น ว่าแต่ยังไม่ตอบเลยว่ามานั่งอะไรตรงนี้ เบื่อสวนขวัญแล้วหรอ”            

            “เปล่าหรอก ก็วันนี้แม่ไม่อยู่ ไม่มีข้าวกิน เลยต้องมานั่งนี่ แค่เนี้ย”

            หลังจากที่จิ่งป๋อหรัน เพื่อนสนิทที่มีไม่กี่คนมานั่งด้วย ทำให้หยางหยางละความสนใจจากลำโพงตัวใหญ่ที่ยังคงเปิดเพลงเพราะ ๆ กับเสียงหล่อ ๆ ของดีเจยังลอดออกมาเป็นพัก ๆ จนกระทั่งเหลือบมองดูนาฬิกาก็พบว่าใกล้หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว

            “ว๊า วันนี้ก็หมดเวลาของพี่จางแล้วละครับ พบกันใหม่ทุกวันศุกร์ เที่ยงตรง กับดีเจพี่จางนะครับ วันนี้ลาไปกับเพลงนี้นะครับทุกคน ขอให้มีความสุขกับวันหยุดนะทุกคน”

            จบเสียงพูด เพลงก็ค่อย ๆ ดังขึ้น หยางหยางและป๋อหรันเดินกลับไปที่ห้องเรียน ส่วนหยางหยาง เขาพบว่า เขาเริ่มสนใจเสียงที่ลอยมาตามสายเสียแล้วล่ะ...

            หลังจากจบวันหยุด วันนี้หยางหยางนำข้าวกล่องไปนั่งหามุมสบาย ๆ ที่ได้ยินเสียงเพลงในช่วงพักกลางวันของตัวเองอย่างสบายใจ แต่วันนี้เป็นดีเจสาวน้อยรุ่นน้อง ม. 4 ที่คงเพิ่งเข้าชมรม พร้อมกับรุ่นพี่ ม.6 ที่มาช่วยควบคุมแล้ว เสียงหวาน ๆ กับเพลงบอสซ่าที่อีกฝ่ายเลือกมาไม่ค่อยถูกใจเขามากนัก แต่ก็นับว่าไม่เลว

            จนสุดสัปดาห์ที่หยางหยางมานั่งกินข้าวไปฟังเพลงไปอยู่คนเดียวในที่ส่วนตัวแห่งใหม่ของตัวเอง เขาพบว่า เขาชอบวันศุกร์ที่สุด เสียงหล่อ ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์สบาย ๆ กับเพลงเพราะ ๆ ที่ดีเจพี่จางเคลมหนักหนาว่าไปนั่งเลือกมาทั้งสัปดาห์นั้นถูกใจเขาที่สุดแล้ว จนในที่สุด หยางหยางก็รอวันศุกร์ เพื่อที่จะได้ฟังเสียงพี่จางผ่านลำโพงตัวใหญ่ในเวลาพักกลางวัน

            “เอาละครับน้อง ๆ วันนี้พี่จางสุดหล่อไปนั่งคิดนอนคิดว่าให้น้อง ๆ โทรเข้ามาเล่นเกมกับพี่ ชิงรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พี่จางจะมอบให้ ไม่รู้จะอยากเล่นกันไหม เขียนข้อความใส่กล่องหน้าห้องให้พี่จางรู้หน่อยนะ จบเพลงนี้พี่จางจะออกไปดู ถ้ามีคนอยากเล่น พี่จางก็จะเล่นด้วยละนะ รางวัลเป็นอะไรดี ให้พี่จางเลี้ยงไอศกรีมผู้ขนะดีไหมเอ่ย”

            โอ้โห แล้วพูดแบบนี้ใครละจะไม่อยากเล่น... หยางหยางคิดในใจ ซึ่งเขาก็ได้แต่นึกสนุก รอฟังว่าวันนี้ดีเจคนโปรดของตัวเองจะมีอะไรมาให้เล่น

            “ผลตอบรับถล่มทลายมากเลย เป็นแบบนี้พี่จางต้องจ่ายค่าไอศกรีมจนกระเป๋าฉีกแน่ ๆ เดี๋ยวพี่จางจะเปิดเพลงอีกเพลง แล้วถามนะครับว่าพี่จางเปิดเพลงอะไร จบเพลงปุ๊บ โทรเข้าห้องประชาสัมพันธ์เลย สายแรกที่ตอบถูก เดี๋ยวพี่จางจะเลี้ยงไอศกรีมนะ ส่วนเบอร์ห้องประชาสัมพันธ์ ไปหาเอาเองนะเด็ก ๆ พี่จางไม่บอกหรอก...”

            หลังจากจบเสียงพูดแสนเจ้าเล่ห์ เสียงเพลงคุ้นหูก็ดังขึ้น เพลงสากลที่ได้ยินบ่อย ๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาอย่าง All of me หยางหยางรู้จักเพลงนี้ดี แต่ไม่คิดจะไปเสาะหาเบอร์ห้องประชาสัมพันธ์ จึงได้แต่หลับตาลง แล้วฟังเพลงต่ออย่างสบายใจ

            “แหม ไม่รู้ว่าเพลงของพี่จางยากไปหรือไงนะ ถึงได้ไม่มีใครโทรหาพี่จางเลย อ้าว แล้วใครยกหูออกจากโทรศัพท์ละเนี่ย แหม เสียดายจัง หมดเวลาแล้วเสียด้วย อาทิตย์หน้า เรามาเล่นกันใหม่ดีกว่า สวัสดีครับทุกคน Happy holiday ครับ”

            ‘แหม ดีเจพี่จางนี่ขี้แกล้งจริง ๆ’ หยางหยางคิดพลางส่ายหัว ก่อนจะพาตัวเองกลับเข้าห้องเรียนไป แล้วรอคอยวันศุกร์หน้าอย่างไม่รู้ตัว

            จางฮั่นเดินออกจากห้องเรียน ก่อนจะไปที่โรงอาหาร ก่อนเที่ยงในทุกวันศุกร์ เขาจะได้เลิกเร็วก่อนคนอื่นในคลาสเป็นเวลา 15 นาที เพื่อทานอาหารก่อนที่จะเข้าไปจัดรายการ ซึ่งนอกจากจะได้กินข้าวก่อนใคร ๆ โดยที่โรงอาหารไม่มีคน ไม่ต้องต่อแถวแย่งใครซื้อ แถมยังมีอาหารตาเป็นน้องคนนั้น น้อง ม. 5 ที่จะเรียนพละอยู่กลางสนามติดกับโรงอาหารคนนั้นด้วย

            หยางหยาง เจ้าเด็กตัวขาว ๆ เหมือนแกะนั่น ไม่ค่อยเห็นสุงสิงกับใครเท่าไหร่ ตั้งแต่ตอนเข้า ม.4 มาแรก ๆ ก็ไม่เห็นจะสนิทกับเพื่อนคนไหน นอกจากเจ้าเด็กสูงโย่งที่ชื่ออะไรนะ อ้อ ป๋อหรันใช่ไหม เห็นเหว่ยถึงเคยพูดถึงให้ฟังอยู่ ส่วนหยางหยางก็มีแต่หนังสือการ์ตูนบ้าง นิยายบ้างที่ติดมืออยู่ตลอด แต่พอเป็นวิชาพละ เจ้าเด็กคนนั้นก็กระดี้กระด๊า เดี๋ยววิ่งเดี๋ยวกระโดดเป็นเด็กซน ๆ คนนึง น่ารักเป็นบ้าเลย แต่พอถึงพักกลางวัน หยางหยางก็จะหายไปนอนเกลือกกลิ้งที่สวนหลังโรงเรียน จริง ๆ แล้วที่นั่นเป็นที่สิงสถิตของเขา แต่ว่า พอเห็นมีเด็กมานั่งทุกวัน ก็เลยยกให้ แต่คิดค่าที่เป็นการมานั่งแอบมองอยู่ห่าง ๆ แทน

            แต่ช่วงอาทิตย์นี้ที่มากิจกรรมจากชมรมกระจายเสียง ในวันที่ไม่ไม่ใช่หน้าที่ของเขา เขาก็มักจะเดินไปแอบมองหยางหยางที่สวนขวัญที่เดิม แต่ไม่ยักเห็นเสียแล้ว ว่าน้องหยางหายไปไหน พอได้มาจัดรายการถึงได้รู้ ว่าหยางหยางมานั่งอยู่ที่ข้างตึกใหม่ เพราะผมมองลงไปจากห้องประชาสัมพันธ์ที่จัดรายการก็เห็นเข้าพอดี ตรงนั้นมีลำโพงกระจายไปถึง จึงได้รู้ว่าหยางหยางมาหลบมุมอยู่ที่นี่ และมาเฉพาะวันศุกร์เสียด้วย นี่มานั่งฟังเขาจัดรายการใช่ไหมนะ

            เขาทานอาหารเสร็จทันเวลาที่คลาสเรียนปกติเลิกพอดี จึงเดินสวนทางกับคนอื่น ไปที่ห้องประชาสัมพันธ์เพื่อเริ่มจัดรายการที่ตอนนี้เริ่มฮิต มีคนเขียนข้อความมาขอเพลงทุกวันจนตอนนี้ไม่สามารถเปิดเพลงในทุกคำขอได้แล้ว

            “เทส ๆ เอาล่ะครับ สวัสดีกับวันศุกร์สุดสัปดาห์ พบกับดีเจพี่จางกันอีกครั้งนะครับ ไหนดูสิว่าวันนี้มีคนขอเพลงอะไรเข้ามาบ้าง จัดไปกับเพลงแรก Sugar จาก Maroon 5 เลย...”

            วันนี้ดีเจพี่จางคงจะอารมณ์ดี หยางหยางคิดพลางยกอมยิ้มในมือขึ้นมาใส่เข้าปากจนแก้มตุ่ย เขานั่งโยกหัวฟังเพลงสบาย ๆ ไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคอยมองจากห้องประชาสัมพันธ์ตลอดเวลา

            “วันนี้พี่จางไปเห็นคนน่ารักมาด้วย คิดถึงเพลงนี้เลย พี่จางเปิดเพลงนี้ให้เลยดีกว่า...Until you…”

            หืม... พี่จางไปแอบชอบใครหรือเปล่า หยางหยางลืมตาขึ้น หัวใจบีบรัดตัวแปลก ๆ เหมือนโหวง ๆ ในอก หรือว่าเขาจะชอบพี่จางกันนะ เลยปวดใจนิด ๆ ที่รู้สึกว่าพี่จางไปชอบใครเข้า

“It feels like nobody ever knew me until you knew me

Feels like nobody ever loved me until you loved me

Feels like nobody ever touched me until you touched me

Baby, nobody, nobody until you”

            “เพลงเพราะใช่ไหมครับน้อง ๆ พี่จางเลือกเพลงมาเป็นพิเศษเลยนะ เผื่อว่าคนที่รอฟังพี่จางอยู่จะชอบ พี่จางก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่คนน่ารักของพี่จางกำลังกินอยู่นั่นน่ะ หวานมากมั้ย...หวานเหมือนเพลงต่อไปของพี่หรือเปล่า... Take me to your heart…”

            ‘อื้อหือ พี่จางนี่จีบผ่านเสียงตามสายเลยหรอ ใจกล้าจัง นี่ถ้าเขาเป็นคนที่โดนพี่จางจีบจะต้องเขินจนตายแน่ ๆ อมยิ้มในปากนี่ก็หวานจังเลย ไม่กินแล้ว!’ หยางหยางคิดอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยังนั่งฟังเพลงที่พี่จางเปิดต่อไปจนใกล้หมดชั่วโมงถึงได้เข้าเรียน

            “วันนี้พี่จางต้องลาไปก่อน ขอให้กุหลาบที่วางอยู่ได้รับการดูแลนะครับ สุขสันต์วันหยุดครับ”

            หยางหยางเดินกลับห้องของตัวเองก็นั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง ก่อนจะล้วงมือจะหยิบหนังสือในเก๊ะของตัวเองออกมาเพื่อเตรียมเรียนวิชาถัดไป สิ่งที่พบนอกจากหนังสือเรียนแล้วก็ยังมีดอกกุหลาบอีก 1 ดอกด้วย เสียงของดีเจพี่จางแว๊บเข้ามาในหัว

            “ขอให้กุหลาบที่วางอยู่ได้รับการดูแลนะครับ”

            คงไม่ใช่หรอก... พี่จางหรอจะเอากุหลาบมาวางให้เขา...

            หลายวันต่อมาก็ไม่ได้มีอะไรที่พิเศษไปกว่าปกติสำหรับหยางหยาง นอกจากจะมีขนมใส่ลิ้นชักเอาไว้บ้าง บางทีก็มีกุหลาบ ใส่เพิ่มมาบ้าง ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ขนมได้มาก็กินเองบ้าง แบ่งเพื่อนบ้าง ส่วนกุหลาบก็เอากลับบ้านไปใส่แจกันไว้

            “สวัสดีอีกวันศุกร์นะครับน้อง ๆ วันนี้ดีเจพี่จางสุดหล่อมีเพลงเพราะ ๆ มาฝากเหมือนเคย เอาล่ะไม่พูดมาก ไปฟังเพลงแรกกันเลยดีกว่า A thousand years…”

            หยางหยางนั่งฟังเพลงไปเรื่อย ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าห้องประชาสัมพันธ์ หยิบกระดาษโน๊ตที่วางอยู่ด้านหน้าเขียนเพลงที่อยากฟังลงไปพร้อมวาดรูปแกะแทนตัวเองลงไปแล้วหย่อนลงกล่อง แล้วรีบหันหลังเดินกลับไปนั่งที่เดิม ไม่ทันเห็นว่าคล้อยหลังไปนั้น ดีเจที่อยู่ในห้องเดินออกมามองจนสุดสายตา

            จางฮั่นเดินมาล้วงกล่องดูว่าเจ้าเด็กน้อยของเขาเขียนเพลงอะไรลงไป ก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นชื่อเพลง แล้วก็เดินเข้าห้อง มือยังคงหยิบกระดาษแผ่นนั้นติดมือมาด้วย

            “วันนี้มีคนขอเพลงเข้ามาด้วย พี่จางชอบเพลงนี้มาก และยินดีตอบรับคำขอนี้นะครับจบเพลงนี้ก็หมดเวลาพอดี พี่จางลาไปด้วยเพลงนี้เลยแล้วกันครับ... You belong with me…”

          จางฮั่นเก็บของ แล้วโทรเรียกเพื่อนสนิทให้มารอปิดห้องประชาสัมพันธ์ให้เนื่องจากตัวเองจะชิ่งออกก่อนเวลา ก่อนจะเดินทอดน่องมาที่ตึกใหม่ที่มีเจ้าของเพลงนั่งฟังเพลงอยู่

            “ไงครับ น้องหยางหยาง พี่เปิดเพลงถูกใจไหม”            

            “อ๊ะ! พี่จาง...”            

             “เสาร์นี้ว่างไหมครับ ไปดูหนังกัน...”            

             “อ่า....”            

             “10 โมงนะครับ เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้าน”            

             “เดี๋ยวครับ พี่รู้จักบ้านผมหรอ”            

             “เอาเบอร์มาสิครับ เดี๋ยวพี่โทรถามทาง”           

            “.................................” พี่จาง...รุกหนักแบบนี้ หัวใจเขาจะรับยังไงไหวล่ะ...

-------------------- END ---------------------

แหม ดีเจพี่จางรุกแบบนี้ ใครจะอดใจไหวล่ะเนาะ
ปล่อยทั้งสองคนไปดูหนังกันเถอะค่ะ แล้วพบกันเรื่องหน้านะคะ จุ๊บๆ


ฝากคอมเม้นท์ได้ที่ #ดีเจพี่จาง ค่ะ <3