SF Fic : ฮั่นเกอไดอารี่ #1
ฮั่นเกอไดอารี่ #1
#ฮั่นหยาง
#ฮั่นหยาง
วันนี้ผมเลิกเรียนเร็ว คืออายุขนาดนี้ จริง ๆ ผมต้องเรียนจบแล้ว
แต่ติดที่ว่า เคยหยุดเรียนไปปีนึง เพราะที่บ้านมีปัญหา พอได้กลับมาเรียน
ฮั่นเกอก็เป็นคนส่งผมเรียนจนตอนนี้ปีสุดท้ายแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็เรียนจบแล้วล่ะ
โอเค
เลิกพูดเรื่องเรียนของผมเถอะ วันนี้กลับมาบ้านได้แปปเดียว ก็ต้องไปทำโปรเจคบ้านเพื่อนอีก
แต่ก็ต้องบอกฮั่นเกอไว้ ไม่งั้นคงโวยวายว่าผมหายตัวจนบ้านพัง ก็นะ ผมหล่อไง
ฮั่นเกอก็ต้องห่วงผมเป็นธรรมดา
ว่าแต่
หลังจากวันนั้นที่ผมเจอไดอารี่ของฮั่นเกอ ผมก็ไม่ได้เห็นไอ้สมุดเล่มนั้นอีกเลย
ดูเหมือนฮั่นเกอจะหาที่เก็บใหม่ได้แล้ว แต่คุณเชื่อเถอะ ผมจะหามันให้เจอ
แล้วจะมาอ่านให้คุณฟังด้วยละกัน ดีไหมล่ะ
ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
ยังไม่เจอฮั่นเกอเลย สงสัยยังไม่กลับจากทำงาน ผมเตรียมอุปกรณ์ทำโปรเจค แล้วก็เขียนโน๊ตว่าผมไปค้างบ้านเพื่อนไว้ที่ตู้เย็น
ขี้เกียจโทรหา เดี๋ยวเรื่องจะยาว พอเสร็จเรียบร้อย ผมก็พร้อมออกจากบ้าน
แต่ก็ชะงักขาตัวเองไว้ก่อน ผมไปห้องฮั่นเกอก่อนดีกว่า
ตอนนี้โอกาสดีได้รื้อไดอารี่มาดู อะไรนะ ใครว่าผมนิสัยเสีย ไม่จริง
ลองถามฮั่นเกอก็ได้ว่าผมนิสัยเสียหรือเปล่า คุณเถอะ
ไม่อยากรู้หรอว่าฮั่นเกอเขียนอะไรลงไปในสมุดเล่มนั้นบ้าง ถึงได้หวงนัก
ผมเดินเข้าไปในห้องฮั่นเกอ
พี่ชายของผมไม่เคยล็อกห้อง เพราะว่ามีครั้งหนึ่งตอนยังเด็ก ผมทิ้งหนังสือเรียนไว้ในห้องตอนที่ให้ฮั่นเกอสอนการบ้าน
แล้ววันรุ่งขึ้น ผมลืมเอาการบ้านไปส่ง พักกลางวันเลยรีบกลับมาบ้านมาเอา
แต่ห้องล็อก ผมก็เลยไม่มีการบ้านส่งครู เย็นนั้นผมกลับมาหน้าบึ้งเพราะโดนครูตี
ฮั่นเกอโกรธตัวเองที่ผมโดนตี หลังจากนั้นก็ไม่เคยล็อกห้องอีกเลย
ผมเข้ามาในห้องของฮั่นเกอ
เดินสำรวจไปเรื่อย ๆ เปิดใต้หมอน เปิดตู้เสื้อผ้า จนไปถึงลิ้นชักที่คล้องกุญแจไว้ ต้องหมุนรหัสเพื่อปลดล็อก
ทำไมก่อนหน้านี้ไม่มี ฮั่นเกอต้องซ่อนไดอารี่ไว้นี่แน่เลย แล้วรหัสล่ะ
ผมว่าผมรู้นะ
ผมหมุนไปที่เลข
9991
กริ๊ก
เห็นไหม ผมบอกแล้วว่าผมรู้
ก็มันเป็นเลขวันเดือนปีเกิดผมไงล่ะ ผมถอดกุญแจออก แล้วก็เปิดลิ้นชัก บิงโก
ไดอารี่นอนอยู่ในนั้นล่ะ แต่เดี๋ยวนะ มันไม่ได้มีสมุดที่ผมเคยเห็นแค่เล่มเดียวนะสิ
มันมากกว่านั้น ผมหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็นเล่มเก่า ๆ ที่ฮั่นเกอเขียนไว้
ผมลองหยิบเล่มที่เขียนหน้าปกว่า 2001-2003 ตอนนั้นผมกี่ขวบกันนะ ขอนับก่อน
ผมเกิดปี 1991 ก็ราว ๆ 9-10 ขวบละมั้ง
ผมหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมา
ก่อนจะเดินไปนั่งปลายเตียง แล้วเปิดไดอารี่อ่าน
2/1/2001
วันนี้ตี๋น้อยได้เต้นงานปีใหม่ของโรงเรียนด้วย
ใส่ชุดลูกแกะตัวขาว ๆ น่ารักมาก วันก่อนมาซ้อมให้ดู เต้นดุ๊กดิ๊ก ๆ น่าฟัดมาก
เดี๋ยวต้องไปเตรียมกล้องแล้ว ทั้งเมม ทั้งแบต อ๊ะ ต้องมีป้ายไฟไหมเนี่ย
กลับมาตอนเย็น ตี๋น้อยก็คอพับอยู่บนไหล่แล้ว
ได้อุ้มน้องด้วยวันนี้ น้องอ้อนด้วยแหล่ะ ทำไมน่ารักแบบนี้ก็ไม่รู้
อยากฟัดให้แก้มช้ำเลย
ผมเปิดอ่านหน้าแรกก็ต้องตะลึงตัวแข็ง
ไอ้เฮียโรคจิต ลวนลามผมตั้งแต่เด็ก แต่ว่าผมน่ารักนี่นา ใคร ๆ
ก็อยากกอดอยากหอมทั้งนั้นแหล่ะ ให้อภัย ๆ เห็นว่ารักน้องหรอกนะ
ผมนึกไปถึงวันนั้น
ตอนนั้นผมอยู่ประถมมั้ง ผมได้รับเลือกจากเพื่อน ๆ และครูประจำชั้นให้ใส่ชุดลูกแกะ
และเพื่อนอีกคนเป็นหมาป่า อีกคนเป็นเสือ เป็นกระต่าย มีแมวด้วย แต่เชื่อไหม
ผมหล่อที่สุดอยู่แล้ว สาว ๆ ห้องอื่นยังชมเลย แต่ตอนนั้นเหนื่อยมาก
ก่อนวันงานก็ต้องไปซ้อมเต้น ตอนนั้นผมตัวเล็ก ได้อยู่แถวหน้า เลยต้องเต้นสวย ๆ
แต่เต้นเพลงอะไรผมจำไม่ได้แล้ว นานมากแล้วล่ะ แต่พอวันงานเต้นจริงสนุกมาก
ผมจำได้ว่าผมได้ทิปด้วยนะ เอาไปซื้อขนมกินหมดแล้ว ใช่
วันนั้นฮั่นเกอมาเชียร์ผมด้วย แม่ผมก็มานะ แต่ไม่เห็นตื่นเต้นเท่าฮั่นเกอเลย
นี่แอบมานินทาผมในไดอารี่อีก แหม ผมเปิดอ่านหน้าถัดไป
ไดอารี่ของฮั่นเกอไม่ได้เขียนทุกวัน เพราะวันต่อมาที่เห็น ก็เป็นวันที่ 25 มกรา
เกือบ ๆ สิ้นเดือน ไหน ดูสิว่าเขียนอะไร
25/1/2001
วันนี้ตี๋น้อยมานอนที่บ้าน คุณน้าจะไปต่างจังหวัด
ก็เลยพามาฝากไว้ น้องกินขนมทั้งวัน ตี๋น้อยชอบกินช็อกโกแลต ชอบจูปาจุ๊บรสโคล่า
ชอบกินทุเรียนด้วย ร้องจะกิน แต่หน้านี้ไม่ใช่หน้าทุเรียน
ผมจะไปหามาให้น้องได้ยังไงล่ะ ตี๋น้อยร้องไห้เลยที่ไม่มีทุเรียนกิน แต่พอมีเค้กก็หยุดร้อง
ตี๋น้อยเลี้ยงง่ายจะตาย
ตกกลางคืนเราได้นอนด้วยกัน วันนี้ได้นอนกอดน้อง
น้องตัวนุ่มมาก ห้อมหอม นี่นอนไม่หลับ ก็เลยลุกมาเขียนไดอารี่ก่อน
แต่เดี๋ยวไปนอนต่อดีกว่า ไปกอดน้อง ไปฟัดแก้มให้จมเขี้ยวเลย
นั่นไง ผมเริ่มจับประเด็นได้แล้ว
ฮั่นเกอจะเขียนไดอารี่เกี่ยวกับผมนี่เอง โรคจิตชัด ๆ ผมคิด ตอนนั้นฮั่นเกอคงอายุ
17-18 แหม กำลังวัยรุ่นเชียว ลวนลามตลอด ต่อไปนี้ผมจะหวงตัวแล้วนะ เมื่อก่อน
ผมยังอยู่กับแม่ที่บ้าน แต่พอวันหยุด หรือเลิกเรียน ผมจะมาเล่นที่บ้านฮั่นเกอบ่อย
ๆ เพราะฮั่นเกอตามใจผมที่สุดแล้ว ผมอยากกินอะไรก็ได้กิน อยากเล่นอะไรก็ได้เล่น
ไม่เคยโดนดุเลยด้วย แล้วทำไมผมถึงจะไม่ชอบมาหาฮั่นเกอล่ะ
ผมกำลังจะเปิดไปที่หน้าถัดไป
ถ้าไม่ได้ยินเสียงรถฮั่นเกอเลี้ยวเข้าบ้านมาก่อน ผมรีบลุกจากเตียง
เอาไดอารี่ไปเก็บที่เดิมพร้อมล็อกกุญแจคืนที่ ปัด ๆ เตียงให้เรียบ ๆ
แล้วเดินออกจากห้องหล่อ ๆ ลงไปข้างล่าง ฮั่นเกอก็เดินเข้าบ้านมาพอดี
“ตี๋น้อย
ทำไมกลับบ้านไวล่ะ หิวหรือยัง”
“ไม่อ่ะเฮีย
เดี๋ยวผมออกไปทำงานบ้านเพื่อน”
“เพื่อนคนไหน
ให้เฮียขับรถไปส่งไหม จะได้ไม่เหนื่อย” เห็นมั้ย
ถ้าผมโทรบอกแต่แรกก็โดนถามแบบนี้ล่ะ เลยขี้เกียจโทรไง
“ไปบ้านจอนนี่
ไม่ไกลหรอก เฮียไม่ต้องไปส่งก็ได้” เชื่อผมไหม ว่ายังไงผมก็ไม่ได้ไปเอง
“จอนนี่ไหน
ทำไมเฮียไม่รู้จัก มา เฮียไปส่งเอง แล้วเดี๋ยวเสร็จงานเฮียไปรับ”
“โอ๊ยไม่ต้องหรอกเฮีย
เดี๋ยวผมนอนบ้านเพื่อนได้ บอกไว้แล้ว”
“ไม่ได้
ตี๋น้อยจะไปนอนบ้านคนอื่นทำไม ดึกแค่ไหนก็ไม่เป็นไร โทรหาเฮีย เดี๋ยวจะไปรับ
โอเคนะ” พี่ชายผมพูดจบก็ลากผมขึ้นรถ จนผมต้องท้วงว่ายังไม่ได้ปิดบ้าน
ฮั่นเกอก็จับผมยัดใส่รถ แล้วก็วิ่งมาปิดบ้านอย่างไว ผมกระพริบตา เฮีย
ไม่ต้องรีบขนาดนั้น ผมไม่หนีไปไหนหรอก
ว่าแต่
แล้วทำไมผมนอนบ้านจอนนี่ไม่ได้ล่ะเนี่ย แบบนี้ผมจะทำงานทันได้ยังไง
งั้นผมทำงานเสร็จตอนเช้าดีกว่า ฮั่นเกอจะได้ว่าไม่ได้ว่าผมไม่บอกให้ไปรับ แต่ยังไง
ฮั่นเกอก็ไม่ดุผมอยู่ดีนี่นา
ฮั่นเกอขับรถมาส่งผมถึงบ้านเพื่อน
จอนนี่ออกมารับผมที่หน้าบ้าน พอเจอฮั่นเกอก็ยืนนิ่ง คงงงว่าใครมาส่ง
ผมไม่ได้สนใจเพื่อนเท่าไหร่ ได้แต่บอกให้พี่ชายกลับบ้าน แล้วรับปาก
(โดยเอานิ้วไขว้ไว้ข้างหลัง) ว่า ถ้างานเสร็จแล้วจะโทรบอกให้อีกฝ่ายมารับ
ซึ่งพอฮั่นเกอเห็นผมรับปากก็ยิ้ม แล้วก็ขับรถจากไปทันที
ผมยิ้มมุมปาก
ก่อนจะกอดคอเพื่อนเดินเข้าบ้าน
กรี๊งงงงง
ผมหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียง
ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อคนที่เพิ่งจากไปเป็นฝ่ายโทรมา
“ตี๋น้อย
เดินเข้าบ้านดีดี ทำไมต้องกอดคอเพื่อนเข้าไปด้วย ถ้าหิวก็อย่าลืมหาอะไรกินนะ
เสร็จแล้วรับโทรหาเฮีย”
ติ๊ด!
เสียงโทรศัพท์ตัดไปแล้ว
ส่วนผมยังยืนงงทั้ง ๆ ที่มือยังพาดไหล่เพื่อนอยู่...
....ฮั่นเกอเห็นได้ไงวะ.....
------------------------------ TBC----------------------------------
มาแล้วค่าาาาาา ไดอารี่ของฮั่นเกอ เจ้าหยางหยางตัวแสบแอบไปอ่านไดอารี่ลับของฮั่นเกอแล้วล่ะ ร้ายจริง ๆ เลยนะตี๋น้อย
คราวนี้ฮั่นเกอกลับมาเร็ว รอคราวหน้า อยากรู้ว่าเจ้าแสบของเราจะได้อ่านไดอารี่แห่งความลับอีกเมื่อไหร่ ฝากด้วยนะคะ #ฮั่นเกอไดอารี่ ค่ะ
-จุ๊บ-
คราวนี้ฮั่นเกอกลับมาเร็ว รอคราวหน้า อยากรู้ว่าเจ้าแสบของเราจะได้อ่านไดอารี่แห่งความลับอีกเมื่อไหร่ ฝากด้วยนะคะ #ฮั่นเกอไดอารี่ ค่ะ
-จุ๊บ-
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น