Special Fic [Memory] : Chinese New Year Day of William Chan : Part 2

Chinese New Year Day of William Chan : Part 2
#วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์

กลับมาอีกครั้ง กันฟิค #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ คราวนี้หัวข้อ ตรุษจีนค่ะ เขียน 3 คนต่อกันคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ แล้วมาลุ้นต่อกันนะคะ


Part 1 : http://polaristh.blogspot.com/2016/01/chinese-new-year-day-of-william-chan.html?m=1 By @zpctxv 

พ่อค้าขายเกาลัดแห่งไชน่าทาวน์ ><"

            วันนี้ก็อีกแล้ว... ร่างสูงคิดพลางหยิบซองแดงที่เสียบอยู่ที่ประตูบ้าน คราวนี้ก็เป็นรูปเขาที่กำลังยิ้มแย้มขายเกาลัดให้กับลูกค้าสาวสวย ด้านหลังเป็นคำพูดกึ่งเย้ากึ่งแซวแบบที่มีประจำ

            “ขายดีจนสาว ๆ รุมตอม เกาลัดอร่อย หรือคนขายน่ากินกันนะ”

            เขาหัวเราะเบา ๆ หลังจากอ่านจบ เช้านี้เขาออกจากบ้านเช้ากว่าปกติ แต่ก็ยังเจอซองแดง ๆ นี่เสียบไว้อยู่ดี เขายกเกาลัดที่เตรียมไว้ แล้วออกไปที่ร้านเหมือนเคย

            เช้า ๆ บรรยากาศในไชน่าทาวน์ก็ยังเหมือนเดิม เสียงจอแจของผู้คนมีอยู่เสมอ เหว่ยถิงอยู่ที่นี่ตั้งแต่เล็ก ๆ บ้านใกล้เรือนเคียงกับอี้เฟิง เจ้าเหมียวน้อยลูกป้าขายบะหมี่ วิ่งเล่นกันมาจนเบื่อหน้ากัน

            เฉินเหว่ยถิงยกผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อที่ไหลมาตามกรอบหน้าคม ตามองไปที่ฝั่งตรงข้ามร้านขายเกาลัดของตัวเอง ร้านขายทองเชียนเชียนยังคงปิดอยู่ แน่ล่ะ ก็นี่เพิ่งจะ 6 โมงเช้า ร้านทองที่ไหนเขาจะเปิดกันล่ะ

            พ่อค้ารูปหล่อเริ่มต้นคั่วเกาลัดกระทะแรกของวันอย่างเคยชิน เช้าแบบนี่ผู้คนยังไม่มากมายเท่าไหร่ มอง ๆ ไปก็เห็นแต่บรรดาพ่อค้าแม่ค้าด้วยกันเอง คนคุ้นหน้าคุ้นตาทั้งนั้น

            “แหม วันนี้คั่วเกาลัดแต่เช้าเลยนะเฮียเหว่ยถิง” เสียงทักทายด้านข้างทำให้เจ้าตัวหันไปหาทั้ง ๆ ที่มือยังคงคั่วเกาลัดอยู่ในกระทะ มือเรียว ๆ ของคนทักยื่นน้ำทับทิมเย็นเฉียบมาให้ทำให้เฉินเหว่ยถิงต้องยื่นมืออีกข้างไปรับ

            “อ้าว หยางหยาง วันนี้ก็มาแต่เช้าเหมือนกันไม่ใช่หรอ กินเกาลัดไหม”

            “เฮียเหว่ยถิง ผมกินเกาลัดจนเบื่อแล้ว อยากกินอย่างอื่นบ้าง เฮียเอามาขายบ้างสิ”

            “เฮียคั่วเกาลัดมาทั้งชีวิต จะให้เปลี่ยนเป็นขายหูฉลามหรือไง หือ”

            “เฮียก็พูดไป ผมไปขายของดีกว่า เออจะแวะมาบอกว่า ตรุษจีนแม่บอกให้ไปหาด้วย สงสัยมีอั่งเปาจะให้ เหอะ ทีผมไม่เห็นรักงี้เลย”

            “ฮ่า ๆ เอาน่า อยากได้แต๊ะเอียเดี๋ยวเฮียให้ ไป ๆ ลูกค้ารอจนคอแห้งแล้วนั่น”

            “เฮียก็เหมือนกัน เกาลัดจะไหม้แล้ว!”

            หลังจากหยางหยาง พ่อค้าขายน้ำทับทิมร้านซอยถัดไปเดินกลับไปแล้ว บ้านของหยางหยางอยู่ตรงข้ามบ้านเขานี่เอง แม่ของเขาก็เอ็นดูผมมาก เพราะผมอยู่ตัวคนเดียว แม่ผมอยู่ที่ฮ่องกง ผมเอาเกาลัดที่เพิ่งคั่วไปฝากบ่อย ๆ บ้านนั้นก็ชอบเอาไก่เอาเป็ดมาให้เสมอ หลัง ๆ ที่หยางหยางออกมาขายน้ำทับทิม เขาก็เอามาเผื่อผมตลอด ผมมองตามไปก็อมยิ้มส่ายหน้าเบา ๆ  จากนั้นตั้งหน้าตั้งตาคั่วเกาลัดต่อไป

            “พ่อค้า เกาลัดขายยังไงคะ”

            “โลละ 200 บาทครับ หอม มัน อร่อยแน่นอน ชิมได้นะ” พ่อค้ารูปหล่อเงยหน้าขายของแก่ลูกค้าคนแรกของวัน มือใหญ่หยิบเกาลัดปอกเปลือกให้ลูกค้าตัวเล็ก ๆ ข้างหน้าได้ชิม  แต่ลูกค้าของเขาส่ายหน้าพลางยิ้มล้อ ๆ

            “แค่แต่งเป็นผู้หญิง เฮียเหว่ยถิงก็จำผมไม่ได้แล้วหรอ”

            “อ้าวเสี่ยวหยวน ใส่กี่เพ้า ใส่วิก จำไม่ได้เลย น่ารักเชียว เอากี่โล เดี๋ยวเฮียแถมให้”

            “เอาสองโลครับ ใส่ถุงแยกนะเฮีย ผมจะเอาไปฝากเพื่อนถุงนึง”

            “แน่ะ ๆ เพื่อนหรือแฟน แต่งตัวซะสวย ฮ่า ๆ เดี๋ยวแถมให้สองถุงเลย”

            “ขอบคุณครับ ขายดี ๆ นะครับ ผมไปละ”

            ผมอมยิ้มตามหลังเสี่ยวหยวน เจ้าเด็กน้อยเป็นเพื่อนกับเชียนซีลูกเจ้าของร้านทอง ผมเห็นบ่อย ๆ เพราะเสี่ยวหยวนมักจะมาหาเจ้าเด็กหน้าตายที่ร้านทองนี่ตลอด

            ผมคั่วเกาลัดไปเรื่อย ๆ ยิ่งเริ่มสาย คนก็ยิ่งทยอยมาไม่ขาดสาย บรรยากาศก็ยิ่งคึกคักไม่ต่างจากเมื่อวาน ผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาซื้อของผ่านหน้าไปเรื่อย ๆ อากาศยิ่งร้อนขึ้นทุกที ยิ่งยืนอยู่หน้ากระทะร้อน ๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าอากาศอบอ้าวขึ้นไปอีกจนเหงื่อเริ่มซึมจนเปียกแผ่นหลัง น้ำทับทิมที่หยางหยางเอามาให้หมดไปตั้งแต่ชั่วโมงก่อน เขาละมือจากตะหลิว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความถึงเจ้าแมวเหมียวที่ต้องเอาข้าวมาส่งให้ผมเพื่อฝากซื้อน้ำเย็น ๆ อีกสักขวดมาให้ด้วย

            “อี้เฟิง ฝากซื้อน้ำให้เกอหน่อย”

            “ออกมาแล้วนะ เดี๋ยวซื้อให้ก็ได้ เอาน้ำอะไร”

            “อะไรก็ได้ กินได้หมดล่ะ”

            “อื้อ”

            หลังจากที่อีกฝ่ายตอบรับ เขาก็เริ่มต้นคั่วเกาลัดต่อไปจนหอมกรุ่นส่งกลิ่นยั่วน้ำลาย ลูกค้าหลายคนเดินเข้ามาต่อคิวเพื่อซื้อเกาลัดร้อน ๆ พ่อค้ารูปหล่อขายของอย่างอารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใสจนลูกค้าสาว ๆ หลายรายพากันยิ้มค้าง ยิ่งตอนที่พ่อค้าแกะเกาลัดให้ลองชิม สาว ๆ นี่แทบจะหยิบจากมือใหญ่ไปกินเองเลยทีเดียว

            “แชะ”

            หือ เสียงกดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปดังอยู่ใกล้ ๆ ร่างใหญ่หันไปตามสัญชาติญาณ เผื่อว่าคนคนนั้นจะเป็นคนที่ส่งซองแดงให้เขา แต่คนที่เขามองเห็น กลับเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่ดูไม่เหมือนคนจีนเท่าไหร่ อีกอย่างเขาไม่รู้จักคนคนนั้นเสียด้วย เพราะงั้นก็ไม่น่าใช่

            “แชะ” เอ๋ ดังอีกแล้ว คราวนี้เป็นใครเป็นคนถ่ายกันนะ 

--------------------------------------------  TBC ------------------------------------------------------

**จะขอแก้ค่าเงินเป็นเงินบาทไทยนะคะ แล้วก็คำเรียก เพื่อความสมจริงค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ //โค้ง

เรามาลุ้นกันนะคะ ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง  คอมเม้นท์ได้ที่ #ตรุษจีนของเฉินเหว่ยถิง หรือ #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ก็ได้นะคะ 

ทวงตอนต่อไปได้ที่ @ConiCat_