Fic: (AU) ถิงออล : นายพลหื่น #2
Fic: (AU) ถิงหยวน : นายพลหื่น
FIC: คนคุก Chapter 2
Paring: William Chan Wai-Ting X --------
Rate: 18+ ตรวจบัตร
William Chan Wai-Ting นายพลเฉิน เหว่ยถิง
Wang Yuan พลทหารหวังหยวน
Yang Yang รอง ผบ. หยางหยาง
Qianxi ผู้กองเชียนซี
รองผู้บัญชาการหยางหยางที่ออกมาจากห้องพยาบาล
เดินกลับไปที่สนามฝึกเพื่อดูความเรียบร้อยที่สั่งไว้ก็พบว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงสั่งให้ผู้ดูแลแต่ละหน่วยปล่อยให้พลทหารพักได้
ก่อนจะเรียกรวมเพื่อให้ผู้กองทุกหน่วยรายงานผลการฝึกประจำวัน
ซึ่งรายงานผลของทุกหน่วยเป็นไปอย่างน่าพอใจ ทหารทุกนายตั้งใจฝึก
และมีการพัฒนาร่างกายดีขึ้นจากตอนแรกที่ได้เกณฑ์เข้ามา
เขาพยักหน้าอย่างพอใจก่อนสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทุกนายไปพักได้
เมื่อทุกคนแยกย้ายไปพักตามอัธยาศัย หยางหยางจึงเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองเพื่อสะสางงานเพิ่มเติมก่อนที่สุดสัปดาห์นี้จะมีเรียกประชุมใหญ่ประจำเดือน
แถมทุก ๆ วันยังต้องทำรายงานประจำวันส่งท่านนายพลอีก
งานเอกสารที่น่าเบื่อหน่ายชวนเบ้ปากทุกครั้งที่ต้องหยิบจับ นี่ขนาดไม่ได้ทำเอง
เพราะสั่งให้นายกองทุกนายรวบรวมมาให้ แล้วสั่งให้ผู้กองเชียนชีสรุปมาอีกที
เขาแค่อ่าน แล้วก็หยิบปากกาขึ้นเซ็นยังหงุดหงิด
รองผู้บัญชาการอ่านรายงานของเมื่อวานจบลง
จึงหยิบปากกาออกมาเซ็นชื่อกำกับ
ก่อนหยิบรวบรายงานทั้งหมดเดินออกไปที่ห้องท่านนายพลเฉิน
ก๊อกๆ
“เข้ามาได้”
เสียงทุ้มของคนภายในห้องดังขึ้นเป็นสัญญาณอนุญาตให้ผู้มารายงานตัวเข้าไปด้านใน
รอง ผบ. ผลักประตูเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน
ก่อนยกมือวันทยหัตถ์ทำความเคารพร่างแกร่งที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน
“ผมเอารายงานประจำวันมาส่งครับ ผบ.”
ท่านนายพลเงยหน้าจากกองเอกสารในที่สุด เมื่อเห็นคนที่เข้ามาคือรองผู้บัญชาการที่มีอำนาจรองจากตัวเองก็ขมวดคิ้ว
มองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาห้าโมงเย็นพอดิบพอดี
“ท่านนายพล ไม่ได้อยากเจอผมหรอกหรือครับ วันนี้” หยางหยางเดินเข้ามาวางเอกสารลงที่โต๊ะทำงานอีกฝ่าย
ก่อนที่จะวางสะโพกลงหมิ่น ๆ ที่ขอบโต๊ะทำงาน
“รู้อะไรมาล่ะหยางหยาง” เฉินเหว่ยถิงลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานมาหยุดลงตรงหน้ารองผู้บังคับบัญชา
มือใหญ่ยกมือขึ้นมาลากไล้ที่กรอบหน้าของลูกน้องของตน
“รู้ถึงขนาดว่าหวานแค่ไหนเลยละครับท่านนายพล หึหึ”
ปัง!
“นายทำอะไรมา!”
ท่านนายพลละมือจากกรอบหน้าท่านรองไปตบโต๊ะทำงานจนเกิดเสียงดัง แต่คนที่นั่งอิงโต๊ะทำงานตัวกว้างไม่ได้สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด
เพียงแต่ยิ้มมุมปาก นัยน์ตาไหวระริกอย่างชอบใจแล้วยกแขนขึ้นไปโอบรอบคอท่านนายพลหน้าดุที่ตอนนี้ราวกับมีไฟลุกไหม้ในแววตา
จุ๊บ
“แค่นี้ต้องโมโหหรือไงครับ” ท่านรองผู้บัญชาการยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตปลายคางของท่านนายพล
พูดพลางเลื่อนหน้าไปกระซิบเบา ๆ ที่ริมหูของร่างแกร่ง
“อย่ามายั่วโมโหฉัน หยางหยาง” ท่านนายพลที่ไม่ได้ตอบรับหรือปฎิเสธการกระทำของผู้ใต้บังคับบัญชายังเอ่ยเสียงแข็ง
แต่กลับเบียดตัวเองแนบชิดกับอีกฝ่ายจนหยางหยางต้องเลื่อนตัวเองขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ดีดี
“ไม่ได้ยั่วโมโห แต่ยั่ว....อย่างอื่น”
ไม่ทันที่จะต้องตอบอะไรอย่างอื่น
แต่ดูเหมือนว่าความอดทนของท่านนายพลจะหมดลง
ร่างแกร่งกวาดกองเอกสารที่วางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะลงกับพื้นห้องโดยไม่ใส่ใจใยดี
ดันร่างของรอง ผบ. ให้ขึ้นไปนั่งเต็มตัว มือใหญ่กระชากเสื้อของร่างเพรียวจนกระดุมขาดออกจากกัน
ริมฝีปากกดจูบอย่างรุนแรง ไม่มีความอ่อนโยน มีเพียงความความร้อนเร่ารุนแรงปลุกทุกประสาทสัมผัสให้ลุกโชน
เรียวลิ้นร้อนรุกเร้าเกี่ยวพันอย่างจาบจ้วงนอกริมฝีปากจนน้ำลายสีใสไหลเลอะมุมปาก
มือเรียวสวยเอื้อมมือไปปลดกระดุมชุดเครื่องแบบของนายพลตรงหน้าอย่างยั่วเย้า
นิ้วเรียวสวยกรีดไปตามหน้าอก ผ่านลอนกล้ามอย่างช้า ๆ
ก่อนจะช่วยปลดกางเกงที่บดบังความร้อนเร่าออกจากร่างแกร่ง คนด้านบนไม่ได้ใส่ใจกับมือที่ลูบไล้เนื้อตัวของเขา
เพียงแต่ขยับตัวออกเพื่ออำนวยความสะดวกเท่านั้น ริมฝีปากร้อนไม่ได้ละจากลำคอขาว
ดูดดึงขบกัดรุนแรงจนห้อเลือด
มือแกร่งขยี้ตุ่มไตสีหวานบนหน้าอกขาวไม่เบาแรงจนหยางหยางครางเสียงแหบพร่า
“อีกสิ แรงอีกสิ กัดเลย อึก”
“.....................” ท่านนายพลไม่ได้ตอบอะไร
เพียงแต่ไม่ได้หยุดริมฝีปากร้อน ๆ ที่ขบกัดตุ่มไตสีหวานและมือที่บดขยี้ยอดอกที่แข็งตึง
มืออีกข้างละไปกระชากกางเกงออกจากสะโพกสอบจนเกิดรอยแดง ๆ จากการครูดของกางเกง
มือใหญ่ดึงสายเข็มขัดออกมาจากกางเกงและรวบมือทั้งสองข้างที่ยังคงสัมผัสลอนกล้ามอย่างหลงใหลไปไพล่หลังและมัดไว้
หยางหยางเอนตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอนลงกับโต๊ะตัวใหญ่ ใช้มือที่ถูกมัดค้ำยันตัวเองไว้
ก่อนจะยกขาทั้งสองข้างแยกออกมาวางไว้กับขอบโต๊ะจนเผยให้เห็นกึ่งกลางลำตัวที่ตั้งชันและช่องทางรักที่ขมิบถี่
ท่านนายพลยืนมองร่างขาวโพลนตรงหน้าอย่างพึงพอใจ แต่คนช่างยั่วก็ยังเป็นคนช่างยั่ว
“จะพอใจแค่มองอยู่อย่างนั้นหรอครับ ท่านนายพลใหญ่”
“อ๊าาาาา”
หยางหยางได้รับการตอบสนองคำพูดยั่วยวนใจด้วยการถูกสอดแทรกตัวตนใหญ่โตร้อนรุ่มจนสุดช่องทางในคราวเดียวโดยที่ยังไม่ทันได้เบิกทาง
แต่ดูเหมือนคนด้านบนจะชอบใจกับความใหญ่โตร้อนรุ่มที่ได้รับ
ช่องทางด้านหลังตอดรัดรุนแรง ความฝืดทำให้ความเสียดเสียวมีมากขึ้น
สวบ สวบ
หยางหยางขยับเอวรับแก่นกายร้อนผ่าวเข้าไปในช่องทางคับแคบที่ขยับเข้าออก
เฉินเหว่ยถิงก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากอย่างรุนแรงเร่าร้อน เขาถอนตัวตนออกช้าช้า
แต่สอดใส่อย่างรวดเร็ว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นถี่รัว
สองมือรั้งเอวอีกฝ่ายไว้ ใบหน้าหล่อเหลาของรองผู้บังคับบัญชาแหงนเงยด้วยความเสียวซ่าน
ริมฝีปากเผยอออกหอบหายใจ เสียวซ่านจนแก่นกายสั่นระริก
น้ำใสใสไหลออกมาเคลือบส่วนปลายยอดจนแวววาวทั้งที่ไม่ได้รับการแตะต้อง
แรงกระแทกสอดใส่มากพอให้โต๊ะไม้เนื้อดีเคลื่อนออกจากตำแหน่ง
“อ๊า อ๊า ไม่ไหว
อ๊ะ อื้อ อีกนิด”
สวบ สวบ สวบ สวบ
หยางหยางครวญครางตามจังหวะที่สอดแทรกเข้ามาในร่าง
ความเสียวพุ่งวาบจนหัวสมองขาวโพลน ก่อนจะกระตุกกายอย่างแรง
ปลดปล่อยความปรารถนาออกมาจนเปียกไปหมดทั้งโต๊ะทำงาน ช่องทางสีหวานตอดรัดถี่ยิบ ท่านนายพลขยับตัวสอดใส่อย่างรุนแรงอีกสองสามครั้ง
แล้วถอนตัวตนออกมาอย่างรวดเร็ว กระชากตัวหยางหยางลงจากโต๊ะแล้วคุกเข่าหันหน้ามารับแก่นกายร้อนผ่าวเข้าไปในโพรงปากอุ่น
ร่างเพรียวรับแท่งร้อนเข้ามาจุดสุดลำคอ ดูดดึงรูดรั้งอีกเพียงไม่กี่ครั้ง
ร่างแกร่งก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาอย่างสุขสม น้ำกามร้อน ๆ ฉีดพ่นเข้าไปในปากของอีกฝ่าย
บางส่วนไหลลงลำคอจนร่างขาว ๆ สำลัก น้ำขาวขุ่นเยิ้มออกมาจากริมฝีปากแดงสดบวมช้ำที่ยังมีแก่นกายใหญ่คาอยู่
“กลืนลงไปสิ
ชอบไม่ใช่หรือไง”
“อ่าาา”
หยางหยางครางเสียงต่ำอยู่ในลำคอ ก่อนจะดูดรั้งจนหยาดความปรารถนาจากร่างใหญ่หมดลง
ก่อนยืนขึ้นอย่างพึงพอใจในรสรักที่อีกฝ่ายมอบให้
พลางสะบัดเข็มขัดที่รัดมือออกจนหลุด
ก่อนเดินไปแต่งตัวอย่างไม่เร่งรีบและไม่หันกลับมามองร่างสูงที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานทั้ง
ๆ ที่ยังไม่แต่งตัว
“ท่านนายพล กระดุมเสื้อผมหลุดหมดเลยนะครับ แล้วผมจะออกไปยังไงล่ะครับเนี่ย”
“นั่นก็เรื่องของนาย พอใจแล้วก็ออกไป
แล้วก็ให้ใครไปตามคนที่นายไปเล่นด้วยไว้มาหาฉันเดี๋ยวนี้”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ทะ ท่านรอง”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อ้าว ผู้กองเชียนชี มายืนทำอะไรแถวหน้าห้องท่านนายพลล่ะ”
หยางหยางที่เพิ่งปิดประตูห้องท่านนายพลด้วยสภาพกางเกงหนึ่งตัวและเสื้อที่ไม่ได้ติดกระดุม
โชว์แผงอกขาวรำไรที่มีรอยรักสีแดงจ้ำประปราย
เอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นคนที่ไม่น่าจะมาอยู่แถวนี้ในเวลาที่ไม่ได้ถูกเรียก
“ผมมาตามหาท่านรองนั่นแหล่ะครับ เอ่อ...ผมจะส่งรายงานประจำวัน
แต่ไม่เจอ เลยคิดว่า ท่านรองน่าจะมาส่งรายงานที่ห้องท่านนายพล”
“หรอ งั้นก็ตามมาที่ห้องสิ”
“ท่านรองคิดจะเดินกลับห้องแบบนี้หรอครับ”
ผู้กองเชียนชีมองไปที่เสื้อของหยางหยางที่ตอนนี้ชายเสื้อแยกออกจากกันมากขึ้น
“ก็ติดกระดุมไม่ได้
งั้นนายก็เอาเสื้อของนายให้ฉันสิ”
ผู้กองหนุ่มไม่พูดอะไร
เพียงแต่ปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง
เผยให้เห็นกล้ามเนื้อได้รูปอย่างทหารที่ต้องดูแลสุขภาพให้ดีอยู่เสมอ
แล้วจึงถอดออกยื่นให้กับผู้บัญชาการตรงหน้าที่ยืนพิงกำแพงยิ้มมุมปากออกมาอย่างสมใจ
เมื่อได้รับเสื้อแล้ว หยางหยางจึงถอดเสื้อของตัวเองบ้าง ร่างกายขาว ๆ
ที่มีกล้ามเนื้อสมตัวเต็มไปด้วยรอยดูดรอยกัด ผู้กองเชียนชีหันหน้าหนีภาพตรงหน้า
มือทั้งสองข้างกำแน่นอย่างข่มอารมณ์
“เสร็จแล้ว ตามมาสิ”
“แล้วเสื้อท่านรอง”
เชียนชีที่หันกลับมามองพบว่า รองผู้บัญชาการแต่งตัวเรียบร้อย แต่เสื้อของเจ้าตัวกลับถูกทิ้งไว้ที่พื้น
ขณะที่หยางหยางเดินนำออกไปแล้ว
“เก็บมาด้วยแล้วกัน
แต่นายห้ามใส่เสื้อของฉัน”
หยางหยางและผู้กองเชียนชีเดินออกมาจากทางเดินหน้าห้องท่านนายพล
ผ่านลานฝึก รอง ผบ.ก็เอ่ยอย่างนึกขึ้นได้
“อ้อ ผู้กอง
ให้ใครไปตามพลทหารหวังหยวนที่ห้องพยาบาล ให้ไปรายงานตัวกับท่านนายพลด้วยล่ะ หรือผู้กองจะไปตามเองก็ได้
เสร็จแล้วมาหาฉันที่ห้องทำงาน”
“ผู้กองเชียนชีที่เดินตามหลังชะงักกึก
ร่างสูงสมส่วนอยู่ในชุดทหารที่มีเพียงกางเกงติดกายเพียงรับคำแล้วเดินจากไป
ส่วนหยางหยางยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างนึกสนุก ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องทำงานของตัวเอง
ก็อก ก็อก
“เข้ามาสิ”
“ท่านรองหยางหยาง”
“หืม มีอะไรหรือเปล่า
ผู้กอง หน้าเคร่งเชียวนะ” รองผู้บัญชาการที่นั่งรออยู่ที่โซฟาใหญ่ริมห้อง
ในมือมีแก้วชาร้อน ที่ส่งกลิ่นตลบอบอวลไปทั่ว
เอ่ยทักลูกน้องใต้บังคับบัญชากึ่งยั่วเย้า ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเจออะไรมา
“เปล่าครับ
นี่ครับรายงานของวันนี้”
“ไม่คิดจะถามหรือ
ว่าใครเป็นคนทำ” ผู้มีอำนาจสั่งการเอ่ยถามไปอีกเรื่อง
“ผมไม่อยากรู้หรอกครับ”
“แน่ใจหรือ
หน้านายไม่ได้บอกแบบนั้นนะผู้กอง” รองผู้บังคับบัญชาลุกขึ้นจากโซฟา
วางแก้วชาลงกับโต๊ะด้านหน้า แล้วเดินมาหาผู้กองที่ยังคงยืนตรงตามแบบทหารทั้ง ๆ
ที่สวมกางเกงอยู่ตัวเดียว
“ที่ผมไม่อยากรู้
ก็เพราะว่าผมรู้ไงละครับ” ผู้กองรูปหล่อยังคงยืนตรงอย่างไม่หวั่นไหว ทั้ง ๆ
ที่ตอนนี้มือเรียวของหยางหยางลูบไปตามหน้าอกและแผ่นท้องแกร่งที่เปล่าเปลือย
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปได้แล้ว”
หยางหยางละมือออกไปจากร่างของผู้กองเมื่อคนตรงหน้ายังคงยืนเฉยไม่มีปฏิกริยาใดใด
“เสื้อของผม”
เจ้าของเสื้อเอ่ยปากทวงก่อนที่รอง ผบ. จะกลับไปนั่งที่โซฟา
“อ้อ อยากได้คืนหรอ
ก็มาเอาสิ ปลดออกไปจากตัวฉันเองแล้วกัน” พูดจบ
เจ้าของร่างเพรียวก็กลับไปนั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟา รอคอยให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองได้เลือก
ว่าจะออกไปทั้งแบบนี้ หรือจะมาปลดเสื้อออกจากตัวเขาคืนไป
เชียนซีที่ตัดสินใจได้จึงหมุนตัวเดินสาวเท้าเข้ามาหาหยางหยางที่ยังคงนั่งอยู่
ก่อนทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าร่างเพรียว
มือทั้งสองข้างเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อของเขาที่อยู่บนตัวผู้บัญชาการ
เมื่อปลดกระดุมออกจนหมด
สาบเสื้อแหวกให้เห็นร่างกายขาว ๆ หยางหยางสะบัดเสื้อออกจากตัว ก่อนดึงให้คนที่นั่งคุกเข่ามานั่งบนโซฟาแล้วตัวเองพลิกตัวขึ้นไปนั่งบนตัก
บดเบียดตัวเองกับอีกฝ่าย จากนั้นกดจูบลงที่ซอกคอแกร่ง เชียนซีตอบรับการยั่วยวนด้วยการเชยคางมนขึ้นมาจูบรุกเร้าปรนเปรออีกฝ่ายจนหอบหายใจ
หยางหยางเบี่ยงริมฝีปากอีกครั้ง เปลี่ยนองศาการจูบให้แนบแน่นลึกซึ้งขึ้นอีก
แลกเปลี่ยนเกี่ยวพันเรียวลิ้นเข้าหากันอย่างดูดดื่ม มือใหญ่ ๆ
ดันแผ่นหลังของผู้บัญชาการจนแอ่นโค้ง ถอนริมฝีปากออกมาครอบครองตุ่มไตสีหวานที่แข็งตึง
“อื้อ ดูดแรง ๆ สิผู้กอง
อ๊า กัด อึก”
เชียนซีทำตามที่ถูกร้องขอ
ก่อนพลิกตัวสลับตำแหน่งให้หยางหยางลงไปนั่งกับโซฟา มือใหญ่ลากไล้ลงไปทั่วตัว
ดึงรั้งกางเกงทหารของอีกฝ่ายให้หลุดออกจากตัว
กอบกุมความร้อนผ่าวไว้ในมือแล้วรูดรั้งจนแข็งชัน ปากร้อน ๆ ละเรื่อยลงมาตามแผ่นท้อง
กดจูบลงตรงหน้าขาเรียวขาวก่อนขบเม้มจนเกิดรอยรักอีกที่ ร่างแกร่งคุกเข่าแทรกกลางระหว่างเรียวขาของท่านรองผู้บังคับบัญชา
ก่อนจับยกขาทั้งสองข้างให้พาดไหล่ของตัวเอง
เปิดเผยช่องทางด้านหลังที่แดงก่ำจากสมรภูมิที่แล้ว เชียนซีก้มหน้าลงไปครอบครองแก่นกายร้อนจนหมด
ลิ้นหนาตวัดเข้าที่ส่วนปลายยอดจนคนด้านบนแอ่นตัวด้วยความเสียวซ่าน มือใหญ่ ๆ
ละไปลูบที่ปากทางเข้าก่อนจะสอดแทรกนิ้วเรียวเข้าไปช้า ๆ
“อ๊า ผู้กอง เอาเข้าไปเลยสิ
อ๊า อย่า ช้า อ๊าาาาา”
ผู้กองเชียนซีทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด
กระแทกกระทั้นนิ้วเรียวเข้าไปในช่องทางคับแคบที่ตอดรัดถี่ ขยับเข้าออกเน้นย้ำพร้อม
ๆ กับริมฝีปากที่รูดรั้งตามจังหวะที่ถูกมือของหยางหยางบังคับ
ริมฝีปากร้อนห่อเข้าหากันครูดไปตามแท่งเนื้อร้อน นิ้วทั้งสามสอดแทรกกระแทกย้ำ ๆ
ที่จุดกระสันจนผู้บัญชาการแอ่นตัวลอยไม่ติดโซฟา
“อึก ผู้กอง ย้ำอีก อ๊า อีก
แรง ๆ อื้อ ดูด อื้อ อีก อ๊ะ อ๊าาา”
หยางหยางเกร็งตัวฉีดพุ่งความร้อนแรงเข้าไปในโพรงปากร้อนของผู้กองหนุ่ม
ก่อนทิ้งตัวลงพิงกับโซฟา ผู้กองเชียนซีถอนนิ้วออกจากช่องทางแกร่งพร้อม ๆ กับที่ถูกสั่งให้ยืนขึ้น
หยางหยางเลื่อนมือเข้าไปเกาะกุมความร้อนผ่าวแข็งตึงที่กลางลำตัวของผู้กองหนุ่มส่งผ่านออกมาผ่านเนื้อผ้า
เขาปลดกระดุมกางเกงของผู้ใต้บังคับบัญชาเร็วเกินกว่าจะห้ามไว้ทัน
“ท่านรอง!”
“จะต้องปิดบังทำไม
ในเมื่อเป็นขนาดนี้ หึหึ แต่อย่าคิดนะผู้กอง ว่าฉันจะทำให้ ทำเองสิ
ทำให้ฉันดูเดี๋ยวนี้”
สั่งเสร็จก็ไม่ได้รั้งรอ
หยางหยางเพียงแต่ทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม ร่างกายขาว ๆ
ประดับด้วยรอยรักประปรายวางขาเรียวของตัวเองไว้กับโต๊ะด้านหน้า
มองไปที่ร่างแกร่งที่ตอนนี้ยืนเปล่าเปลือย แก่นกายใหญ่เริ่มชูชันตามความยั่วเย้าและอารมณ์รักที่มากขึ้น
มือใหญ่ ๆ เลื่อนมือไปที่แก่นกายของตัวเอง
รูดรั้งจนแข็งชัน น้ำใสใสไหลปริ่มตรงส่วนปลาย ตามองไปที่ร่างกายขาว ๆ
ที่นั่งอยู่ที่โซฟา เขาเลียริมฝีปากของตัวเอง รูดรั้งมือเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนมองก็พอรู้ว่าใกล้สิ้นสุดปลายทางแห่งอารมณ์
“หยุด” หยางหยางสั่งให้ร่างแกร่งหยุดมือที่รูดรั้งแก่นกาย
พลางลุกขึ้นไปชิดตัวก่อนผลักอีกฝ่ายจนชิดกำแพง
ขยับตัวเข้าไปชิดแล้วประกบริมฝีปากเข้าหาผู้กองที่ตอบรับด้วยความร้อนแรงพอกัน
ผู้กองเชียนซีถอนจูบออกมาก่อนจะจับพลิกให้รองผู้บัญชาการหันหน้าเข้าชิดติดผนัง
ประทับรอยจูบไปตามลาดไหล่ ขบกัดจนเป็นรอยฟัน ก่อนจูบละเรื่อยลงมาตามแผ่นหลัง ดูดดึงหนักขึ้นจนแทบไม่มีที่ไหนที่ริมฝีปากร้อน
ๆ ไม่ได้ลากผ่าน มือใหญ่ลากมือผ่านช่องทางสีสวย นิ้วเรียวเย้าแหย่หยอกล้อสอดแทรกเข้าไปช้า
ๆ แล้วกดจูบลงบนบั้นท้ายหนันแน่น ขบกัดรุนแรงด้วยความหมั่นเขี้ยว นิ้วร้อน ๆ
ยังคงไม่หยุดกระตุ้นให้ช่องทางหวานขยายตัวเพื่อรองรับตัวตนแข็งแกร่ง หยางหยางร้องครางอย่างสุขสม
หยางหยางถูกหมุนตัวให้มาเผชิญหน้าก่อนจะยกขาทั้งสองข้างเกี่ยวเข้ากับเอวสอบ
เพื่อให้อีกฝ่ายสอดแทรกตัวตนแข็งขืนเร่าร้อนเข้ามาในร่าง
“ดี แรง ๆ อืม”
เชียนซีสอดตัวตนเข้าไปจนสุด
เนื้อตัวกระแทกทระทั้นกระทบผนังจนหยางหยางต้องโอบรอบคออีกฝ่ายไว้ ก่อนจะกรีดเล็บไปตามแผ่นหลังคนตัวสูงจนเป็นรอยเล็บไปทั่ว
ผู้กองหนุ่มปรับจังหวะเร็วขึ้นจนเสียงลมหายใจหอบแรงดังก้องไปทั่วห้อง
เชียนซีถอนตัวตนออกมาก่อนจะหมุนตัวอีกครั้งให้ผู้บัญชาการหันหน้าเข้ากับผนังห้อง
กดตัวจนช่องทางสีหวานลอยเด่น ก่อนจะกระแทกแก่นกายร้อนผ่าวเข้าไปอีกครั้งและเร่งเร้าแก่นกายด้วยความรวดเร็วหนักแน่น
สวบ สวบ สวบ สวบ
“อึก อึก แรง แรง เร็วอีกสิ
อ๊ะ อื้อ ผู้กอง”
เชียนซียังคงเร่งเร้าสอดแทรกแก่นกายอย่างหนักหน่วง
มือใหญ่ ๆ ละจากบั้นเอวที่ประคองไว้ ก่อนสอดนิ้วเรียวเข้าไปพร้อม ๆ
กับแก่นกายของตัวเอง
“อ๊าา ผู้กอง อึก ย้ำเลย
อ๊า แรง ๆ”
มือใหญ่ที่ยังคงขยับสอดแทรกเป็นจังหวะเดียวกับแท่งร้อนที่ผลุบเข้าออกช่องทางจนตอดรัดถี่บ่งบอกว่าไม่นานที่อีกฝ่ายจะถึงปลายทางแห่งอารมณ์
ปากร้อน ๆ ยังคงขบกัดอยู่ที่ริมหู มืออีกข้างละไปรูดรั้งแก่นกายให้จนน้ำใสไหลปริ่มเต็มที
รูดรั้งรุนแรงเข้ากับกับการเข้าออกที่ช่องทางหวาน
เขาขยับตัวอีกไม่กี่ครั้งท่านรองผู้บัญชาการก็กระตุกตัวปลดปล่อยน้ำรักออกมาเต็มมือ
บางส่วนกระเด็นไปจนเลอะฝาผนัง ผู้กองขยับตัวกระแทกเข้าออกอีก 2-3 ครั้งก็เกร็งหยัดปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางด้านหลังจนไหลย้อนออกมาตามเรียวขา
ผู้กองหนุ่มถอนตัวตนออกมาจากอีกฝ่าย
ก่อนจะอุ้มร่างเพรียวที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยรักมาวางไว้บนโซฟา นิ้วเรียว ๆ สอดแทรกเข้าที่ช่องทางหวานอีกครั้ง
กวาดต้อนหยาดหยดความรักออกมาจนหมด ก่อนลุกขึ้นไปหยิบทิชชู่บนโต๊ะมาทำความสะอาดให้หยางหยางจนหมดจด
ก่อนถอยหลังออกไปแต่งตัวจนเรียบร้อย ยืนขึ้นทำความเคารพ
แล้วเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมล็อกประตู
หมดพลังค่ะที่รัก ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ กราบท่านรอง โอ๊ยยยยยยย เลือดกำเดาแตก พลังปราณแตกซ่านมากค่ะ นอนตายอย่างสงบ
ยังไงก็ สกรีมหรือเลือกทีมได้ที่ #นายพลหื่น นะคะ
สตรองนะคะ คุกๆๆๆๆๆ ><"
ยังไงก็ สกรีมหรือเลือกทีมได้ที่ #นายพลหื่น นะคะ
สตรองนะคะ คุกๆๆๆๆๆ ><"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น