SHORT FIC HBD : YANGYANG [#หยางเฟิง]

SHOT FIC HBD : YANGYANG [#หยางเฟิง]

ShotFic By : Essorhino

Warning : ฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับ ชายรักชาย และเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ไม่เกี่ยวข้องกับความจริงแต่อย่างใด

         พรุ่งนี้วันเกิดผม ซึ่งก็อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเที่ยงคืน ผมกำลังหวัง กำลังรอให้ใครคนนั้นอวยพรวันเกิดให้ ใครคนนั้นที่ผม ‘แอบรัก’

  ผมนั่งอยู่ในหอพักนักศึกษา เปิดไฟสว่างจ้า จอคอมพิวเตอร์เปิดค้างไว้ที่หน้ารายงานที่ผมไม่มีอารมณ์จะทำ ได้แต่ฟังเพลงเพื่อให้ห้องไม่เงียบจนเกินไป แต่สมองของผมกลับไม่รับรู้ถึงเพลงเหล่านั้น

ผมมองนาฬิกาบ่อยครั้ง เฝ้ามองเข็มวินาทีกำลังกระดิกไปเรื่อย ๆ ผมเข้าใจแล้ว ที่ใครพูดกันว่าเวลาเรากำลังรอคอยอะไรซักอย่าง เวลาจะผ่านไปเชื่องช้ายิ่งกว่าหอยทากคลานข้ามถนน นาทีแล้วนาทีเล่าที่ผ่านไป จากนาทีเป็นชั่วโมง ยาวนานราวกับเวลาผ่านไปครึ่งค่อนคืน อีกไม่กี่นาที จะย่างเข้าสู่วันใหม่แล้ว ผมกำลังเฝ้ารอ..

ตึ๊ง! เสียงโทรศัพท์ผมดังแจ้งเตือนว่ามีคนส่งข้อความมา ผมรีบหยิบมาดูอย่างตื่นเต้นและคาดหวัง 

           ‘สุขสันต์วันเกิด หยางหยาง มีความสุขมาก ๆ นะเว้ย’ ข้อความจากเฉินเสียง รูมเมทของผม ผมถอนหายใจ แล้ววางโทรศัทพ์กลับไปที่เดิม 

ตึ้ง! ตึ๊ง! อีกครั้ง ที่มีเสียงแจ้งเตือน คราวนี้มี 2 ข้อความ ผมยิ้มอย่างยินดี แล้วรีบหยิบโทรศัพท์มากดดูอีกครั้ง

‘Happy Birthday นะเสี่ยวหยาง แก่ขึ้นอีกปีแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ’ ข้อความจากพี่สาวผม พี่เยี่ยน ผมยิ้ม พี่สาวคนสวยคนนี้เป็นพี่รหัสของผม และเป็นเพื่อนคนสนิทกับคนที่ผมแอบรักเสียด้วย ผมนึก แล้วเปิดอีกข้อความขึ้นดู

‘HBD นะเกอ วันเกิดนี้อย่าลืมมาหานะ จะให้เลี้ยงขนม’ อีกข้อความจากน้องสาวอีกคน ปิงชิง ผมส่ายหัวอย่างเอ็นดู น้องคนนี้เป็นน้องเอกเดียวกับผม และอยู่ชมรมเต้นเหมือนกัน เด็กบ้า วันเกิดผมผมต้องเป็นคนเลี้ยงอีกหรอ 

ผมยิ้มอย่างสุขใจที่อย่างน้อย พี่  เพื่อน น้อง ก็ไม่ลืมวันเกิดผม แต่ผมก็ยังรอ อีกคน  รอถึงรู้ว่าไม่มีสิทธิ์รอ หวังทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ รุ่นพี่อี้เฟิงเห็นผมเป็นแค่น้อง ไม่ได้รู้จักหรือสนิทกันพอที่จะรู้ว่าวันนี้วันเกิดผม ผมได้แต่มองพี่เขา คนน่ารักของมหาลัย คนน่ารักของใคร ๆ 

ผมไม่รู้ว่าพี่อี้เฟิงจะคิดอย่างไรกับผม แต่ผมรู้แค่ว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมสบตาคนคนนั้น ผมก็ไม่สามารถรักใครได้อีก ผมเคยพยายามเอาตัวไปใกล้ชิดกับพี่อี้เฟิง ไม่ว่าจะวิ่งไปหาเจ๊เยี่ยน เอาขนมไปให้เจ๊และเผื่อแผ่ไปให้อีกคนที่เป็นเป้าหมายตัวจริงของผม แต่ก็ไม่สำเร็จ ทุก ๆ ครั้งที่ผมเดินเข้าไป แทบจะทุกครั้ง พี่อี้เฟิงจะยืนอยู่ตรงนั้นไม่ถึงนาที แล้วรีบเดินออกไป พี่เขาเป็นแบบนี้ พี่อี้เฟิงไม่เคยสนใจผม แล้วผมจะรอเขามาอวยพรทำไมกันนะ

หลังจากรอจนเผลอหลับไป รุ่งเช้าผมไปโรงเรียนด้วยอาการซึมเซาจนเพื่อนหลาย ๆ คนออกปากทักว่าผมเหมือนซอมบี้ ผมยิ้มรับพลางบอกแต่ว่าเมื่อคืนนอนน้อยเพราะอ่านหนังสือ อ่านหนังสือบ้าอะไรล่ะ มัวแต่ฟุ้งซ่านสิไม่ว่า

ผมเดินเลี้ยวเข้าไปในโรงอาหารที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน ผมกำลังจะเดินไปหาที่นั่งว่าง ๆ เพื่อวางกระเป๋าและไปหาอะไรกิน แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีแรงอะไรบางอย่างมากระตุกที่ขากางเกง ผมมองลงไป ก็พบสาวน้อยคนหนึ่ง อายุราว 7 ขวบ กำลังกำขากางเกงผมอยู่ ผมย่อตัวลงไปหาเด็กน้อย แปลกใจนิดหน่อยว่าทำไมมีเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่ในมหาลัย หรือว่าหลงทางกัพ่อแม่หรือเปล่านะ

“ว่าไงครับสาวน้อย มาจากไหน หลงทางหรือเปล่า มีอะไรให้เกอช่วยไหมครับ” เด็กน้อยได้ยินคำถามส่ายหน้า พลางยื่นบางอย่างให้ผม

“พี่ชายที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาฝากไอ้นี่มาให้ บอกว่า สุขสันต์วันเกิด วันนี้วันเกิดพี่ชายหรอคะ มีความสุขมาก ๆ นะคะ หยาหยาไปละ” สาวน้อยหยาหยาพูดจบก็วิ่งไปไม่รอเสียงตอบรับจากผม ผมแบมือดูสิ่งที่มีคนฝากมาให้ เป็นอมยิ้มจูปาจุ๊บรสสตอร์เบอร์รี่นมแท่งหนึ่ง พร้อมพันก้านติดโน๊ตเล็ก ๆ ว่า Happy birthday

ผมยิ้ม ยิ้มกว้างเหมือนปากจะฉีกถึงรูหู จริง ๆ ผมไม่รู้หรอก ว่าใครส่งอมยิ้มแท่งนี้มาให้ ผมรู้แต่ว่าอมยิ้มรสนี้เป็นรสโปรดของรุ่นพี่อี้เฟิงที่จะมีติดตัวเป็นประจำทุกวัน

เอาเป็นว่า ผมถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดจากพี่อี้เฟิงได้ไหม อมยิ้มหวาน ๆ แทนใบหน้าหวาน ๆ คงได้ใช่ไหมครับ จะกินก็เสียดายจัง ผมเก็บอมยิ้มใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเดินออกไปพร้อมโลกที่สว่างไสวกว่าเดิม

—————————————

แถมอีกนิด

ผมมองเจ้าของวันเกิดที่เดินยิ้มร่าออกไปอย่างหมั่นไส้ แล้วก้มลงไปลูบหัวกามเทพอย่างอ่อนโยน 

“ขอบคุณครับ หยาหยา เดี๋ยวพี่พาไปหาคุณแม่นะ”

เจ้าแกะนั่น เห็นเดินหน้าเศร้าก็อดไม่ได้ กะจะแกล้งเสียหน่อย วัน ๆ ชอบมาป่วนเขาจนหัวใจจะวายตาย ไม่รู้เลยหรือไงว่าตัวเองหล่อเป็นบ้าเป็นหลัง มาวิ่งป่วน ๆ แอบเอาขนมมาฝากผ่านถังเยี่ยนแล้วคิดว่าจะไม่รู้หรือไงล่ะ 

ไม่รู้ล่ะ หล่อทำร้ายหัวใจผมนัก เป็นบ้าเพราะผมซะบ้างแล้วกัน......................................