SF Fic #หยางเฟิงวีคลี่ : แว่นตา
#หยางเฟิงวีคลี่ : แว่นตา
พลั่ก!
ร่างของทั้งคนชนและคนถูกชนล้มไปกับพื้นทั้งคู่
ก่อนที่คนชนจะลุกขึ้นมาก่อน
แต่อารามรีบร้อนที่จะไปช่วยฉุดอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั้นกลับเหยียบอะไรบางอย่างที่ทำให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่าเดิม
กร๊อบบบบบ
“แว่นผม.....”
หยางหยางยังคงคลำหาของไปกับพื้น
หลังจากที่ล้มลง แว่นตาก็หลุดจากใบหน้า
แต่หลังจากที่ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแตกแล้วก็ได้แต่โอดครวญในใจ
แว่นแตกนี่ต้องเกิดปัญหาแน่ ๆ
เขาที่มีประชุมกับลูกค้าคนสำคัญในช่วงบ่ายวันนี้เสียด้วยสิ ต้องแย่สุด ๆ ไปเลยล่ะ
วันนี้มันวันอะไรเนี่ย
“คุณครับ ลุกไหวมั้ย” เสียงของคนที่เดินชนเขาดังขึ้นอยู่ข้างตัว
หยางหยางขมวดคิ้วเขม่นสายตามอง คือเขาไม่ได้โกรธหรืออะไรนะ ผมแค่มองไม่เห็น
“คุณไม่พอใจผมหรอครับ
ผมขอโทษนะ”
นั่นปะไร
เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว
“เปล่าครับ
คุณเห็นแว่นผมไหม เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงเหมือนของแตก ไม่ใช่ใครเหยียบแว่นผมไปแล้วหรอครับ”
“อ๋อ
เอ่อ ใช่อันนี้ไหมครับ” คนตรงหน้าหยิบซากแว่นตามาชูตรงหน้า ผมได้แต่ถอนหายใจ
ซวยกว่านี้ไม่มีแล้วหรือไงนะ ปกติเขาจะใส่คอนแทคเลนส์ แต่พอดีว่าคอนแทครายวันเพิ่งจะหมดไปและยังไม่ทันได้ซื้อ
ทำให้ต้องใส่แว่นออกมาก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ
ผมทราบว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ” ผมยังคงเพ่งสายตาก้มลงเก็บของที่หล่นจากกระเป๋า
ให้ตายสิ มองอะไรไม่ชัดนี่มันแย่จริง ๆ เลยนะ ผมอยากได้โลก HD ของผมกลับมาจัง
“แล้วนี่คุณพอมองเห็นไหมครับ”
ฝ่ายตรงข้ามช่วยผมเก็บของ จากสายตาอันเลือนรางของผม
เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาทีเดียวล่ะ แต่งกายดูดีเหมือนหลุดออกมาจากนิตยสาร
“ก็ลาง
ๆ ล่ะครับ พอจะเดินได้โดยไม่ชนอะไรเข้า” ผมเหน็บเขากลับไปเล็กน้อย
ก็ยังหงุดหงิดอยู่นิด ๆ ล่ะนะ ทำยังไงได้ล่ะ ผมต้องไปหาลูกค้านะ
“ฮ่าๆ
ท่าทางจะโกรธนะครับ ผมขอโทษจริง ๆ พอดีผมต้องไปประชุมต่อครับ ให้เขารอนาน ๆ
ก็ไม่ดีเท่าไหร่
“อ้อ
ผมก็มีประชุม นี่กี่โมงแล้ว” ผมยกนาฬิกาขึ้นมาใกล้ใบหน้าจนอีกฝ่ายขำเบา ๆ “แย่แล้ว
ผมจะสายแล้ว ขอโทษนะครับ ผมขอตัวก่อน”
“เอานามบัตรผมไปก่อนครับคุณ
เดี๋ยวผมชดใช้ค่าแว่นตาให้”
“ไม่เป็นไรครับ
ปกติผมไม่ได้ใส่แว่นเท่าไหร่”
ผมรีบขอตัวเดินจากมาโดยไม่ได้ฟังอะไรอีก
เขม้นสายตามองไปข้างหน้า เอาจริง ๆ คนเมื่อกี้ผมยังเห็นหน้าเขาไม่ชัดเท่าไหร่เลย แล้วเขาก็ไม่ได้ตั้งใจเหยียบแว่นผมนี่นา
เป็นอุบัติเหตุ และผมไม่อยากจะโทษเขาเท่าไหร่
กรี๊งงงงงงง
ผมหยุดเดิน
ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า เพ่งมองหน้าจอว่าใครโทรมา
ก่อนจะรีบกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นหัวหน้าตัวเอง
“ครับ
หยางหยางครับ”
“หยางหยาง
ถึงไหนแล้วฮะ”
“ฮะ ฮั่นเกอ
ผมอยู่ไม่ไกลจากร้านที่นัดแล้วครับ พอดีแว่นผมแตก เลยมองอะไรไม่เห็นนิดหน่อย”
“อ๋อ
เออ ไม่ต้องรีบ ลูกค้าขอเลื่อนนัดไปอีก ชม. นึง นายไปหาทางทำให้โลก HD ของนายกลับมาก็ได้นะ
แล้วเจอกัน”
“โอเคครับ
ขอบคุณมากครับฮั่นเกอ”
เหมือนโลกจะยังเข้าข้างผมนะ
ผมเดินเข้าไปในห้างที่นัดหมายกับลูกค้า เดินผ่านร้านอาหารจนไปถึงร้านแว่นตา
“ขอโทษนะครับ
มีคอนแทครายวันค่าสายตา.... นี้ไหมครับ”
หลังจากที่ขอใช้กระจกกับน้ำยาล้างคอนแทคของทางร้าน
โลกอันสว่างไสวของผมก็กลับมา ผมเดินเล่นไปเรื่อย ๆ จนใกล้ถึงเวลานัด
จึงโทรหาเจ้านายและเข้าไปรอที่ร้านที่นัดไว้
“หยางหยาง
นายนั่งข้างในแล้วใช่ไหม เกอกับลูกค้าถึงแล้ว เดี๋ยวเดินเข้าไปพร้อมกันนะ”
หลังจากที่ฮั่นเกอเดินเข้ามาพร้อมลูกค้า
ผมลุกขึ้นต้อนรับ
“อ้าว
คุณ” เสียงของคนที่มากับเจ้านายผมดังขึ้น ผมมองเลยไป รู้สึกคุ้น ๆ
คนตรงหน้าอยู่ไม่น้อย
“อ่า
ครับ”
“ผมที่ชนคุณล้มแล้วเหยียบแว่นคุณไง
จำไม่ได้หรอ” ชายคนนั้นยิ้มนิด ๆ
แววตากลมโตเป็นประกาย
“อ๋อ
ผมมองคุณไม่ค่อยชัดน่ะครับ” ผมตอบกลับไป
เพราะผมเห็นเขาแบบลาง ๆ จริง ๆ ในตอนนั้น
“แล้วนี่มองเห็นหรือยังครับ”
“อ๋อ
ครับ ผมใส่คอนแทคแล้ว” ผมตอบกลับ ก่อนเขยิบที่ให้ผู้มาใหม่ทั้งสองคน
จางฮั่นหันมองลูกค้าของเขาที
แล้วหันไปมองลูกน้องตัวเองอีกทีอย่างงง ๆ
ก่อนที่หลี่อี้เฟิงลูกค้าของเขาจะหันมาเฉลย
“จางฮั่น
นี่ที่ผมบอกว่าผมไปชนคนแล้วไปหยียบแว่นเขาแตกจนเขาเหวี่ยงผมไง”
“ผมเปล่าเหวี่ยงนะครับฮั่นเกอ
ผมเปล่า”
“ครับ
ๆ ไม่เหวี่ยง แค่แขวะประมาณว่าผมเดินไม่ดูทางเอง”
จางฮั่นหันไปหาส่งสายตาดุมาที่ผม
ผมส่ายหน้าอ้อน ๆ จนเจ้านายละสายตาไป
ผมหันไปสบตากับคุณหลี่อี้เฟิงแล้วก็เห็นแววขบขำอยู่ในนั้น ผมแอบขบกรามในใจ
เห็นว่าเป็นลูกค้าหรอกนะ
“คุณหลี่อี้เฟิง
นี่หยางหยางครับ คนที่ดูแลโปรเจกต์นี้ให้คุณโดยตรง
หลังจากนี้ติดต่อกับหยางหยางได้เลยนะครับ หยางหยาง นี่คุณหลี่อี้เฟิง
ลูกค้าที่นายต้องดูแล”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ
หยางหยาง”
“ครับ
ขอบคุณที่ไว้วางใจครับ ผมจะตั้งใจทำงานนะครับ” ครับ ตั้งใจสุด ๆ
เป็นพิเศษเลยละครับ คุณหลี่อี้เฟิง
“แต่ว่านะครับ
ผมว่า หยางหยางใส่แว่นแล้วน่ารักกว่านะครับ”
“.........ผมเป็นผู้ชายนะครับ”
แมน ๆ ด้วยจะบอกให้
“ครับ
แต่น่ารักจริง ๆ นะ”
ผมว่า
เราผมคงต้องปวดหัวกับลูกค้าคนนี้ไปอีกนานแน่ ๆ เลยละครับ.....
-------------------------------------------------------------------------------------------
สงสารเจ้าลูกแกะนะคะ นี่หยางเฟิงนะคะ เขียนไปเขียนมาเหมือนเฟิงหยางจัง เจ้าหยางเค้าหมาป่าห่มหนังแกะนะคะจะว่าไป
ฝากคอมเม้นท์ด้วยนะคะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น