Fic: (AU) ถิงออล : นายพลหื่น #1
Fic: (AU) ถิงหยวน : นายพลหื่น
FIC: คนคุก Chapter 1
Paring: William
Chan Wai-Ting X --------
Rate: 18+ ตรวจบัตร
William Chan Wai-Ting นายพลเฉิน เหว่ยถิง
Wang Yuan พลทหารหวังหยวน
Yang Yang
รอง ผบ.
หยางหยาง
Qianxi
ผู้กองเชียนซี
ร่างสูงของชายหนุ่มที่สวมเครื่องแบบทหารเต็มยศ
กำลังนั่งหน้าเคร่งอยู่กับเอกสารมากมายบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่
ด้านหน้ามีนายทหารยศน้อยกว่ายืนตามระเบียบพักอย่างเคร่งครัดอยู่ตรงหน้า
“ไปเรียกพลทหารหวังหยวนมาสิ ผู้กองเชียนซี” คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเพียงเอ่ยสั่งการโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารกองใหญ่
แต่ผู้ที่อยู่ด้านหน้ามิได้สนใจ
เพียงรับคำสั่งอย่างเคร่งครัดแล้วทำการวันทยหัตถ์เคารพ รับคำแล้วเดินออกจากห้องไป
“ครับ ท่านนายพลเฉิน”
เพียงไม่นาน คนที่ถูกเรียก ก็มายืนอยู่ต่อหน้าร่างสูง ‘นายพลเฉินเหว่ยถิง’ พลางโบกมือไล่ผู้กองอี้หยางเชียนซีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
พลทหารหวังหยวนให้ออกไปจากห้องทำงานของเจ้าตัว
ดังนั้นตอนนี้จึงมีแค่ผู้บัญชาการและพลทหารตัวน้อยอยู่ในห้องกว้าง
“วันนี้เธอทำผิด รู้ใช่ไหม
การเถียงผู้บังคับบัญชาไม่ใช่เรื่องดี พลทหารหวังหยวน” ท่านนายพลพูดเสียงเรียบแต่ทว่าน้ำเสียงเย็นชา
“คะ ครับ”
เสียงคนตัวเล็กตรงหน้าสั่น ไม่เพียงแต่เสียงที่สั่น
ทั้งเนื้อทั้งตัวก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด
“เงยหน้าขึ้นมา!!” ร่างสูงสั่งเสียงดุจนร่างเล็ก
ๆ สะดุ้งเฮือก หวังหยวนเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตาใส ๆ เอ่อล้นดวงตาที่ตื่นราวกับลูกกวางน้อย
แก้มแดงก่ำ ริมฝีปากถูกกัดโดยเจ้าของเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น
พลทหารใหม่ที่เพิ่งถูกเกณฑ์เข้ามาคงไม่รู้กฎของกองทัพ แต่อย่างไรถ้าทำผิด
ก็ต้องถูกลงโทษ
“รู้สินะ ว่าต้องถูกทำโทษ”
“ครับ ทราบครับ ท่านนายพล ผมขอโทษครับ” หวังหยวนปาดน้ำตาที่กำลังไหลลงบนแก้มใส
ก่อนตอบเสียงชัดถ้อยชัดคำสมกับเป็นทหาร
ร่างแกร่งหันหลังให้กับพลทหารตัวเล็ก ก้าวเดินไปที่ชั้นหนังสือหลังโต๊ะทำงาน
กดหนังสือปกแข็งเล่มหนึ่งกลไกหลังชั้นหนังสือทำงานจนผนังชั้นหนังสือเลื่อนออกจนเห็นห้องลับด้านใน
ชั้นหนังสือถูกเลื่อนเก็บจนแทบดูไม่ออกว่าก่อนหน้านั้นมีชั้นหนังสืออยู่บนกำแพง
เฉินเหว่ยถิงเดินนำเข้าไปก่อน พอร่างเล็กเดินเข้ามาแล้วก็กดกลไกอีกครั้งจนชั้นหนังสือเลื่อนกลับมาปิดลงตามเดิม
ภายในห้องกว้างไม่เพียงมีโต๊ะ เก้าอี้ไม้ โซฟาบุนวมอย่างดี
เตียงสี่เสาหรูหราราวกับอยู่ในศตวรรษที่ 20 จากเกาะอังกฤษ เฟอร์นิเจอร์พวกลิ้นชักหลากหลายที่ตั้งเรียงกันอยู่ริมผนังห้อง
ตู้หลายหลังที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าข้างในบรรจุอะไรไว้
ภายในห้องยังบุนวมบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นห้องเก็บเสียง
พื้นพรมนุ่มบ่งบอกถึงราคาที่คงมากกว่าเงินเดือนพลทหารทั้งชีวิตรวมกัน
“ถอดเสื้อผ้าสิ” เสียงทุ้มเอ่ยพูดกับหวังหยวนที่ตอนนี้ยืนคว้างอยู่กลางห้องแบบคนทำอะไรไม่ถูก
“คะ ครับ?”
“อย่าให้ฉันต้องสั่งซ้ำ!” ท่านนายพลพูดเสียงดุอีกครั้ง
เดินไปนั่งที่โซฟานุ่ม ๆ เอนหลังนั่งดูคนตัวเล็กค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ๆ
ด้วยมืออันสั่นเทา พลางยิ้มมุมปาก หึหึ ยิ่งร้องไห้ ก็ยิ่งน่ารังแก ยิ่งตัวสั่น ๆ
ก็ยิ่งอยากย่ำยีความน่ารักตรงหน้าให้ช้ำด้วยมือของตัวเอง
“มานี่สิ” คนตัวใหญ่กว่าเรียก
เมื่อเห็นมือเล็ก ๆ
นั่นรูดกางเกงออกจากตัวจนเหลือแต่ชั้นในตัวจิ๋วที่ปิดบังเพียงกึ่งกลางลำตัวเอาไว้ พลทหารตัวน้อยไม่แม้แต่จะกล้าขัดคำสั่ง
เพราะถ้ากล้าขัดเพียงสักนิด โทษของเขาคงเพิ่มเป็นเงาตามตัว
“นั่งตรงนี้” ตรงนี้ที่ว่า
ก็คือตักของผู้บังคับบัญชาที่นั่งเอนหลังเอามือประสานไว้ตรงหน้า
พลางทอดสายตามองพลทหารตัวจ้อยให้รีบ นั่งลงเสียที
หวังหยวนทั้งอายทั้งกลัว ใจหนึ่งก็อยากวิ่งหนีไปให้ไกล
แต่อีกใจบอกกับเขาว่าเขาไม่มีทางหนีผู้ชายตรงหน้านี้พ้น
ผู้ชายที่เก่งขนาดที่อายุไม่ถึง 30 ก็ได้ขึ้นเป็นนายพลยศใหญ่โต เป็นที่ไว้วางใจแก่กองทัพ
เป็นเสาหลักของกองพันคุมทหารหลายร้อยนายใต้บังคับบัญชา
วันนี้เช้าเขาเพียงแค่สอดปากเถียงผู้กองแทนเพื่อนเท่านั้น
แต่บังเอิญเหลือเกินที่นายพลเข้ามาได้ยิน ถึงท่านนายพลจะไม่ได้เอ่ยอะไร
แต่แววตาที่มองมาทำให้เขาหยุดปาก กลืนคำพูดเผ็ดร้อนลงคอ ก้มหน้าลงต่ำ
จวบจนบรรยากาศหนัก ๆ นั้นหายไปเพราะท่านนายพลเดินจากไปเสียแล้ว
เขาก้มศีรษะขอโทษผู้กองเชียนซีอย่างสำนึกผิด
เพราะคิดว่าหลังจากนี้ผู้กองจะต้องโดนท่านนายพลดุข้อหาที่ไม่สามารถควบคุมทหารให้อยู่ในบังคับบัญชาได้
“บอกให้นั่งลง ไม่ได้ยินหรือไง”
พลทหารตัวจ้อยคงคิดตัดสินใจนานเกินไปหน่อยจนได้ยินเสียงดุดันที่ดังขึ้นจนสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง
รับรู้ถึงแรงกระชากที่แขนจนตัวลอยเข้าไปเกยอกท่านนายพลเฉิน
“ทะ ท่านนายพล--อุ๊บ”
ไม่ทันได้พูดอะไรจนจบคำ ริมฝีปากร้อน ๆ ก็กดลงมาแนบกับริมฝีปากบาง
เรียวลิ้นสอดแทรกแยกริมฝีปากออกจากกัน เกี่ยวพันเลาะไปตามไรฟัน
รุกไล่เก็บน้ำหวานในโพรงปากปลุกเร้ารุนแรง จูบเคล้าคลึงบดขยี้ริมฝีปากย้ำ ๆ ซ้ำไปซ้ำมา
มือใหญ่เลื่อนมือมาประกบที่ข้างแก้ม
ก่อนจะใช้ปลายนิ้วโป้งลากไปรอบริมฝีปากอย่างช้า ๆ จากบนลงล่าง จูบประทับสำรวจทุกซอกทุกมุมภายในปาก
สัมผัสไปทั่วเพดานปาก ลิ้นร้อนโลมเลียไปตามแนวฟันช้า ๆ แล้วเกี่ยวกระหวัดลิ้นเข้าหากันเพื่อดูดดึงอีกครั้ง
ก่อนถอนริมฝีปากให้คนตัวเล็กพักหายใจ แต่ไม่กี่วินาทีก็ประกบปากลงไปใหม่
เปลี่ยนมุมเพิ่มองศาให้ลึกซึ้งขึ้น ลิ้นร้อน ๆ เกี่ยวพันกับลิ้นเล็ก ๆ
ที่พยายามหนีราวกับวิ่งไล่จับ แต่ก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้
จูบร้อนแรงทำให้พลทหารตัวน้อยถึงกับหายใจหอบถี่ หน้าแดงก่ำไปหมด นายพลเฉินถอนจูบออกอีกครั้งแล้วดันคนตัวเล็กให้ยืนขึ้น
ก่อนจะออกคำสั่งให้อีกฝ่ายไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ที่อยู่อีกด้าน
ส่วนตัวเองเดินไปที่ลิ้นชักขนาดใหญ่ที่ติดฝาผนัง หยิบของหลายอย่าง
ออกมาจากลิ้นชักต่าง ๆ กัน แล้วเดินเข้ามาหาหวังหยวนที่นั่งรออยู่ตามคำสั่ง
คนตัวโตกว่าจับมือของร่างบางให้ไพล่หลังกับพนักเก้าอี้
แล้วเอากุญแจมือมาคล้องเอาไว้ หวังหยวนร้องประท้วงด้วยความตกใจพลางดิ้นรน
แต่ไม่สามารถสู้แรงของอีกฝ่ายได้ ชั้นในตัวจิ๋วถูกรูดออกไปจากเรียวขาขาว ๆ
อย่างรวดเร็ว ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะถูกพันธนาการด้วยเชือกซึ่งผูกขาทั้งสองข้างให้แยกออกจากกันโดยพาดไว้กับพนักเท้าแขนของเก้าอี้
มือใหญ่หยิบผ้าสีดำอีกเส้นนำมาปิดตาคนตัวเล็ก ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่ซอกคอขาว
ดูดดุนจนขึ้นรอยแดงก่ำ ขบกัดจนเป็นรอยฟันไปทั่วทั้งซอกคอ ลาดไหล่มน
มือแกร่งบดขยี้ตุ่มไตสีหวานบนยอดอกจนคนที่ไม่สามารถดิ้นรนขัดขืนได้ร้องครางเสียงเครือ
มืออีกข้างลากไล้ลงต่ำไปยังแก่นกายกลางตัวที่ค่อย ๆ
แข็งขืนขึ้นมาทีละน้อยตามแรงปลุกเร้าอย่างชำนิชำนาญ
ก่อนจะขยับมือรั้งรูดให้จนแข็งชัน นิ้วโป้งปัดป่ายปลายยอดจนน้ำใส ๆ เยิ้มออกมา
จากนั้นมือใหญ่ก็ขยับเลยไปถึงช่องทางสีหวานซึ่งปิดสนิท
ก่อนจะยืดตัวไปบดจูบคนบนเก้าอี้อีกครั้ง
แล้วละมือทั้งสองข้างออกมาบีบเจลหล่อลื่นแบบร้อนแล้วป้ายลงที่ช่องทางรัก
ก่อนสอดนิ้วเรียวเข้าไปทีละน้อย
“อึก ร้อน อ๊าา อุ๊บ”
ท่านนายพลที่สอดแทรกนิ้วเรียวเข้าไปบดคลึงจุดกระสันภายในดึงนิ้วออก
แล้วเอี้ยวตัวไปหยิบของเล่นชิ้นเล็กที่ติดมือจากในลิ้นชัก
สอดแทรกเข้าในไปช่องทางสีหวานแทนปลายนิ้ว ก่อนเปิดสวิตซ์ให้ความสั่นรุนแรงขึ้น
จากน้อยไปมาก
“อ๊ะ อ๊ะ อื้อ อ๊าาา ทะ ท่าน อ๊ะ ท่านนายพล”
คนที่ถูกเรียกชื่อเพียงหยิบของออกมาอีกครั้ง คราวนี้เป็นปลอกเล็ก ๆ
ทำมาจากหนังสัตว์ที่ดูหรูหรา
ใช้สำหรับครอบแก่นกายเพื่อทรมานอีกฝ่ายจนไม่สามารถหลั่งความปรารถนาออกมาได้ตามใจ
สวมเข้ากับแท่งร้อนกลางลำตัวของคนตัวเล็กทันที
จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนดูผลงานของตัวเอง
“อ๊า อื้ออ สะ เสียว อ๊าา ท่าน อ๊า นายพล อื้อ”
คนตัวเล็กยังคงครางเสียงกระเส่าเพราะความเสียวซ่านจากไวเบรเตอร์
และทรมานที่ไม่ได้รับการปลดปล่อย
การมองไม่เห็นกระตุ้นร่างกายให้มีความรู้สึกมากขึ้น
ท่านนายพลเฉินไม่เพียงถอยไปเพื่อดูผลงานเท่านั้น
แต่ยังมีเวลาพอสำหรับปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก
โชว์ร่างกายกำยำจากการออกกำลังกายและฝึกฝนอย่างหนัก
ลอนกล้ามหน้าท้องเรียงตัวกันอย่างสวยงาม
ช่วงขาที่แข็งแกร่งพาร่างกายอันสมบูรณ์แบบไปที่ตู้อีกใบ
มือใหญ่หยิบของในตู้ออกมาอีกครั้ง
แล้วเดินกลับมาหาร่างเล็กที่ยังคงร้องครางอยู่กลางห้อง เฉินเหว่ยถิงนั่งลงอีกครั้ง
กดจูบขบกัดไปตามเรียวขาจนเป็นร่องรอยฟัน จากนั้นเลื่อนมือไปกระตุกไวเบรเตอร์ออกจากช่องทางสีหวานอย่างรวดเร็วจนหวังหยวนสะดุ้งเฮือกด้วยความเสียวซ่าน
ก่อนมือใหญ่จะหยิบของเล่นชนิดใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เป็นลูกกลม ๆ
ที่ร้อยต่อกัน
แล้วจับของเล่นเหล่านั้นสอดใส่ช่องทางที่ขมิบถี่ราวกับต้องการการเติมเต็ม
“อ๊า อื้อ ฮึก ท่านนายพล อ๊า ผม อ๊า เสียว”
เฉินเหว่ยถิงยังคงทำโทษพลทหารตัวน้อยที่ริอ่านเถียงผู้บังคับบัญชาอย่างร้อนแรง
มือใหญ่เลื่อนเข้าไปบดขยี้แก่นกายน้อย ๆ ที่ชูชันจนน้ำใส ๆ
ไหลปริ่มที่ปลายยอดแต่ไม่อาจปลดปล่อยได้เพราะยังมีสายรัดครอบเอาไว้ ปากร้อน ๆ
เข้าครอบครองยอดอก ขบกัดไล้เลียดูดเม้มจนแข็งตึง ก่อนฝากรอยรักเอาไว้ทั่วแผ่นอกขาว
นิ้วมือเรียวสอดแทรกเข้าไปพร้อมกับของเล่นจนลึกเข้ากระทบจุดกระสันจนหวังหยวนต้องแอ่นตัวเสนอยอดอกให้อีกฝ่ายปรนเปรอ
มือใหญ่สนองตอบการกระทำนั้นด้วยการนำไวเบรเตอร์ขึ้นมาติดกับยอดอกทั้งสองข้างจนคนที่อยู่บนเก้าอี้ตัวสั่นระริก
น้ำตาที่ไหลออกมาเปียกชื้นผ้าปิดตาเป็นดวง ๆ ท่านนายพลกระแทกนิ้วเข้าไปอีกครั้ง
ก่อนที่จะถอดที่ครอบแก่นกายของคนตัวเล็กออกเพื่อปลดปล่อยพลทหารตัวน้อยออกจากความทรมาน
ซึ่งแทบจะในทันทีที่พันธนาการได้หลุดออกพร้อม ๆ กับนิ้วเรียวที่กระแทกลงที่จุดกระสัน
ร่างน้อยก็กระตุกตัวเกร็งปล่อยหยาดน้ำคาวขุ่นออกมาล้นละทักเปรอะเปื้อนไปที่หน้าท้องตัวเองและท่านนายพลตรงหน้า
เฉินเหว่ยถิงยืดตัวยืนอีกครั้ง
ก่อนจะสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทำความสะอาดคราบเลอะเทอะของตัวเองบนหน้าท้อง
หวังหยวนซึ่งมองไม่เห็นได้แต่แลบลิ้นเลียสะเปะสะปะ ลิ้นเล็ก ๆ
แลบเลียไปทั่วลอนท้องแกร่ง
มือหนาจับศีรษะอีกฝ่ายให้ครอบครองแก่นกายใหญ่ของเขาทันทีที่ร่างเล็กเลียหยาดหยดแห่งความปรารถนาจนหมด
หวังหยวนไล่เลียดูดดึงแก่นกายใหญ่ตรงหน้าอย่างไม่ประสา ใช้สัมผัสเอาจากริมฝีปากเป็นตัวกำหนด
รูดรั้งตามจังหวะที่ถูกชักจูงโดยมือใหญ่
จนบางครั้งก็เกือบสำลักเพราะแก่นกายใหญ่คับโพรงปากสอดแทรกเข้ามาลึกจนเกินไป
ความไม่เคยทำให้ฟันน้อยครูดกับแท่งร้อนไปบ้าง
รับรู้ถึงความร้อนระอุที่เข้าออกอยู่ในโพรงปาก ก่อนที่จังหวะการรูดรั้งจะหยุดลง
ท่านนายพลถอนตัวตนออกจากริมฝีปากของเขาจนน้ำหวานไหลออกมาด้วย จากนั้นจึงแก้เชือกที่พันธนาการขาของเขาเอาไว้
ก่อนจะปลดกุญแจมือออก แล้วยกตัวขึ้นจากเก้าอี้ อุ้มเขาไว้ด้วยลำแขนแข็งแรง
สองมือประคองไว้ที่บั้นท้าย
แล้วจ่อแท่งร้อนเข้าที่ช่องทางรักพร้อมสอดแทรกตัวตนเข้ามาทีเดียวจนสุด
“อ๊าา จะ เจ็บ อึก”
“อา แน่นดี”
เฉินเหว่ยถิงกระแทกตัวตนเข้าไปย้ำ ๆ ตามแรงโน้มถ่วงของโลก
ก่อนออกก้าวเดินไปตามความกว้างของห้องไปสุดอยู่ที่เตียง
ก่อนวางหวังหยวนลงโดยที่ไม่ได้ถอดถอนแก่นกายออก พลิกตัวอีกฝ่ายให้นอนคว่ำ
แล้วขยับเข้าออกด้วยแรงอารมณ์อีกครั้ง
“อึก อ๊าา อ๊ะ อื้ออ อ๊า อ๊า”
สวบ สวบ สวบ
เพียะ ! เพียะ !
เสียงฝ่ามือใหญ่ฟาดลงกับบั้นท้ายบอบบางตามแรงสอดแทรกตัวตนเข้าไป
มือร้อน ๆ เอื้อมมือเข้าไปที่ใบหน้าหวาน ก่อนสอดนิ้วร้อน ๆ เล่นกับลิ้นเล็ก ๆ นั้น
“อื้อ อะ อีก อ๊า”
ร่างบางยังคงส่งเสียงครางตามจังหวะการขยับตัวของคนด้านบนที่เน้นย้ำสอดแทรกอย่างหนักหน่วงจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังถี่ยิบ
จังหวะเร่งเร้ารวดเร็วหนักหน่วงขึ้นตามแรงแรงปรารถนาจนสิ้นสุดปลายทางแห่งอารมณ์
ร่างเล็กกระตุกตัวเกร็งปลดปล่อยออกมาพร้อม ๆ กับร่างสูงที่กระแทกเข้ามาแรง ๆ
อีกสี่ห้าครั้งก็กระตุกฝังตัวตนเข้ากับช่องทางรักแล้วปลดปล่อยความหฤหรรษ์ออกมาจนล้นช่องทาง
เฉินเหว่ยถิงถอนตัวตนออกมาจากร่างเล็กที่ตอนนี้เนื้อตัวแดงก่ำไปด้วยรอยมือเคล้นคลึง
และรอยดูดรอยกัดนับไม่ถ้วน เขาสอดนิ้วเรียวเข้าไปอีกครั้ง
งอครูดนิ้วกวาดต้อนน้ำรักให้ไหลย้อนออกจากช่องทางจนหมด ก่อนหยิบไวเบรเตอร์เข้ามาใส่ให้อีกครั้ง
แล้วแก้ปมเชือกผ้าผืนบางที่บดบังสายตาออกให้ร่างเล็ก
“อะ อึก ท่านนายพล”
“ใส่เอาไว้จนกว่าจะเย็นวันนี้ ห้ามถอดออก”
“แต่…”
“ไปใส่เสื้อผ้า แล้วเย็นนี้มารายงานตัวกับฉันอีกครั้ง
อย่าโดดการฝึกล่ะ”
“คะ ครับ อึก”
หวังหยวนเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองมาใส่อย่างช้าๆ
เพราะทุกย่างก้าวยิ่งเสียดสีกับของเล่นชิ้นเล็กที่โดนสั่งให้ใส่ไว้จนกว่าจนเลิกฝึก
‘อีกสามชั่วโมง’
เขามองนาฬิกา
“ผม อา ขอตัวครับ”
“หึหึ ห้าโมงตรงอย่าลืมมารายงานตัวกับฉัน
แล้วก็อย่าถอดมันออก จำไว้ให้ดีว่าอย่าปีนเกลียวผู้บังคับบัญชา”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พลทหารตรงนั้น ทำไมไม่ตั้งใจฝึก ก้าวออกมาด้านหน้า”
เสียงตวาดดังก้องลานฝึกของรองผู้บังคับบัญชาทำให้หวังหยวนสะดุ้งสุดตัว
ความเสียวยังคงแผ่ซ่านวิ่งเร่าอยู่ตามสันหลัง
เขาก้าวออกมาจากแถวด้วยเนื้อตัวอันสั่นเทา เหงื่อผุดพรายเต็มกรอบหน้า
ความร้อนพุ่งเข้ามาหาจากกลางลำตัวจนต้องเผยอปากหอบหายใจ
“รายงานตัว” เสียงของรองผู้บังคับบัญชาเอ่ยเสียงดังอยู่เหนือศีรษะพลทหารตัวน้อย
“อึก ผม พลทหารหวังหยวน คะ ครับ!”
“แล้วนี่เป็นอะไร หน้าแดงก่ำ
ไม่สบายทำไมไม่แจ้งหัวหน้าหน่วย”
“ผมไม่ได้เป็น อึก อะไรมากครับ ท่านรองหยางหยาง”
รองผู้บัญชาการหยางหยาง
หรี่ตาลงอย่างจับผิดก่อนสั่งการให้ทหารคนอื่นทำการฝึกต่อไป
“พลทหาร ตามผมมาที่ห้องพัก คนอื่น ฝึกต่อไป
ผู้กองเชียนซี ผมฝากคุณคุมแถวตรงนี้ด้วย” รองผู้บัญชาการสั่งการกับทหารเสร็จจึงฝากฝังหน้าที่ควบคุมทหารให้ผู้กองคนสนิทดูแล
ส่วนตัวเองเดินนำหวังหยวนเข้าไปในห้องพักแพทย์สนามที่อยู่อีกด้านของลานฝึก
ในเวลาบ่ายสามโมงกว่า ๆ เกือบสี่โมงเย็นทำให้ห้องพยาบาลร้างผู้คน แม้แต่แพทย์สนามซึ่งควรอยู่ประจำก็ไม่อยู่
รองผู้บัญชาการหยางหยางถอนหายใจอย่างระอา
ก่อนสั่งให้พลทหารที่เดินตามมานั่งลงกับเตียงที่ตั้งอยู่ในห้อง
พลางสังเกตใบหน้าหวาน ๆ ที่ยังมีเหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ผุดพรายขึ้นมาตามไรผม
ดวงตาเยิ้มฉ่ำไปด้วยน้ำตาเหมือนคนเป็นไข้อย่างหนัก
ตัวสั่นเหมือนอากาศหนาวเสียเต็มประดา
หยางหยางเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสหน้าผากเพื่อวัดไข้
แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อคนตรงหน้าไม่ได้ตัวร้อนอะไรมากมาย หวังหยวนหอบหายใจถี่
ริมฝีปากแดง ๆ เผยอออกหายใจ ลำตัวขยับกระสับกระส่ายราวกับไม่สบายตัว
คนตำแหน่งสูงกว่าจึงสั่งให้ปลดกระดุมเม็ดบนออกเพื่อให้อีกฝ่ายหายใจได้สะดวก
แต่กลับเห็นร่องรอยรักสีกุหลาบที่ลำคอขาว ๆ แทน
“หึหึ
แบบนี้เองสินะ” รองผู้บังคับบัญชาหยางหยางยิ้มมุมปากออกอย่างเข้าใจสถานการณ์
ก่อนจะหมุนตัวไปที่ประตู แล้วกดล็อกห้องพยาบาล ปิดมู่ลี่ที่ริมหน้าต่างลง
แล้วหันมาพิจารณาคนที่ยังนั่งหอบหายใจบนเตียงอีกครั้ง
มือเรียวสวยปลดกระดุมชุดเครื่องแบบของตัวเอง แล้วยกยิ้มร้าย
“คำสั่งใครฉันไม่สนใจหรอกนะ
แต่ตอนนี้ นายอยู่ใต้บังคับบัญชาของฉัน!”
หยางหยางเดินเข้าไปหาหวังหยวนที่ตอนนี้นั่งหอบหายใจถี่อยู่บนเตียงพยาบาล
ก่อนก้มลงไปบดจูบรุกเร้ารุนแรงราวกับคนเอาแต่ใจ พลทหารตัวน้อยที่เนื้อตัวร้อนเร่าจากของเล่นชิ้นเล็กที่อยู่ในกายตัวสั่นระริก
การถูกปลุกปั่นอารมณ์ในช่วงเวลาที่อ่อนไหวกับสิ่งเร้าภายนอกช่างแสนวาบหวามทรมาณ
เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายขึ้นตามกรอบใบหน้าหวาน ลิ้นเล็ก ๆ ตอบรับจูบร้อนแรงตามที่อีกฝ่ายเสนอ
แลกเปลี่ยนความหวานจนน้ำลายเกี่ยวพันไม่รู้ของใครเป็นของใคร
มือเรียวของผู้บัญชาการแหวกลงไปตามเนื้อตัวขาว ๆ ของร่างเล็ก หยอกเย้าลูบไล้หนักมือ
ก่อนถอนจูบออกมาแล้วใช้นิ้วโป้งปัดป่ายไปตามริมฝีปากของพลทหารตรงหน้า ฉุดรั้งให้ร่างเล็กยืนขึ้นแล้วปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจนร่างกายขาวเปล่าเปลือย
หยางหยางมองไปที่ช่องทางสีหวานที่ยังมีไวเบรเตอร์สอดใส่อยู่ก็หมายจะเอื้อมมือมาดึงออกไป
แต่มือเล็ก ๆ รั้งไว้พร้อมเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเสียวซ่าน
หน้าหวาน ๆ แดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาจนน่ารังแกมากกว่าเดิม
“อย่าดึงออกนะครับ
อึก ทะ ท่านสั่งไว้ อะ ว่าห้ามเอาออก”
“.........”
“ขะ
ขอร้องละครับ ผมไม่อยากถูกลงโทษซ้ำอีก”
“หึหึ
แค่ไม่เอาออกก็ได้ใช่ไหมล่ะ”
หยางหยางกระชากตัวหวังหยวนเข้ามาประกบริมฝีปากอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
จูบดุดันร้อนแรงเอาแต่ใจจนเจ้าของหน้าหวาน ๆ หายใจแทบไม่ทัน
แต่ก็จูบกลับไปเท่าที่ทำได้ รองผู้บังคับบัญชารูปหล่อบดจูบลงอีกครั้ง
ดูดดึงริมฝีปาก กัดเบา ๆ
ก่อนสอดลิ้นเข้าเก็บเกี่ยวน้ำหวานในโพรงปากอย่างรุกเร้าเอาแต่ใจ มือร้อน ๆ
ลูบไล้เนื้อตัวอีกฝ่าย บดเบียดเนื้อตัวเสียดสีกันจนร่างกายร้อนผ่าว หวังหยวนเสียวสะท้านไปหมด
แรงสั่นสะเทือนในกายไม่ได้ลดลง แก่นกายถูกเสียดสีจากมือเรียวที่รูดรั้งขึ้นลง ริมฝีปากยังถูกครอบครองจนบวมเจ่อ พลทหารตัวน้อยจำเป็นต้องคล้องแขนทั้งสองข้างไว้กับอีกฝ่ายเพื่อทรงตัว
ก่อนจะสะดุ้งอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ถึงมือเรียว ๆ สอดลึกเข้าไปในช่องทางสีหวาน
ดันเจ้าของเล่นที่กำลังสั่นอย่างบ้าคลั่งให้เข้าไปลึกจนเสียดสีกับจุดกระสันจนไม่อาจกลั้นเสียงครางได้อีกต่อไป
“อ๊า อ๊าาาาา พะ
พอเถอะครับ”
หยางหยางไม่พูดอะไร
กลับเอามืออีกข้างลูบไล้แก่นกายหนักมือขึ้นจนน้ำใสใสเอ่อล้นออกมา กอบกุมรูดรั้งเพียงนิดให้อีกฝ่ายทรมานมากขึ้น
ใช้นิ้วโป้งปัดที่ปลายยอดจนน้ำใสติดมือมาเป็นสาย
ก่อนจะส่งลิ้นออกมาแลบเลียชิมรสชาติ
“หวานแบบนี้เองสินะ
หึ”
หยางหยางเอ่ยพลางนั่งลงข้าง ๆ กับร่างบางที่ตอนนี้แทบจะไม่มีสติ ก่อนฉุดรั้งให้อีกฝ่ายคร่อมทับลงบนตักของตัวเอง
จับบั้นท้ายเล็กให้เข้าครอบครองแก่นกายคับพองที่ขยายขนาดพรักพร้อมในเดียวจนสุด
“อึก! อ๊า”
เสียงครางหวานดังขึ้นอย่างอดกลั้นไม่ได้
ทั้งร่างกายที่รับความร้อนผ่าวจนคับแน่น
แถมยังไม่ได้เอาของเล่นที่ยังคงสั่นบดขยี้จุดกระสันออกมาอีก
ความเสียวที่ทบทวีคุณทำให้ร่าง ๆ เล็ก ๆ แทบจะสิ้นสติ แต่ไม่สามารถทำได้เพราะแรงกระแทกกระทั้นจากรองผู้บังคับบัญชารูปหล่อที่ยังคงสอดใส่แก่นกายเข้าออกตามแรงอารมณ์ยิ่งทำให้ของเล่นชิ้นน้อยสอดลึกเข้าไปกว่าเดิม
และยังบังคับให้ร่างเล็ก ๆ นั้น ขยับจังหวะด้วยตัวเอง หยางหยางดันแผ่นหลังคนด้านบนให้แอ่นโค้งเสนอแผ่นอกที่ประดับด้วยตุ่มไตแข็งชันยั่วเย้า
ฉกริมฝีปากเข้าไปดูดดึงขบกัดยอดอกอย่างรุนแรง รอยรักที่มีอยู่มากมายถูกทำเพิ่มขึ้นจนแทบไม่มีที่ว่าง
หวังหยวนที่ต้องขยับกายขึ้นลงเงยหน้าเปล่งเสียงครางหวาน ๆ ด้วยความเสียวซ่าน
มือร้อน ๆ ปากร้าย ๆ วนเวียนอยู่กับการฟ้อนเฟ้นยอดอกแข็งตึงและบั้นท้ายขาว หวังหยวนขยับตัวด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นเมื่อใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง
หยางหยางที่รับรู้ก็หยัดสะโพกสวนขึ้นไปจนเกิดเสียงน่าอาย ช่องทางหวานตอดรัดรุนแรงเจียนบ้าคลั่ง
“อ๊ะ
อ๊า ท่านรอง อ๊า อ๊า!!!”
พลทหารร่างเล็กครางเสียงพร่า ปลดปล่อยความปรารถนาออกมาพร้อม ๆ กับร่างสูงที่ฉีดพุ่งน้ำขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางรักจนชุ่ม
ก่อนจะถอนตัวตนออกมาจนน้ำรักไหลย้อนออกมาเป็นสาย รองผู้บัญชาการลุกขึ้นจากสมรภูมิ
เดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดตัวเอง แต่งตัวจนเรียบร้อยแล้วหันไปมองหวังหยวนที่ยังคงนอนอยู่ที่เตียงพยาบาลอย่างอ่อนแรง
“แต่งตัวซะ
แล้วจะนอนอยู่ที่นี่ก่อนจะไปรายงานตัวตามที่สั่งไว้กับใครก็ไป อ้อ แล้วที่ค้าง ๆ
อยู่ในตัว อยู่อย่างไร ก็ให้อยู่อย่างนั้นแล้วกันนะ หึ ..... คงจะคลั่งน่าดูเชียวล่ะ”
ประโยคท้ายดูเหมือนคนยศใหญ่กว่าจะพูดกับตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพยาบาล
ปิดประตูไล่หลังตัวเองดังปัง ไม่ได้สนใจคนที่นอนอยู่บนเตียงอีกเลย
หวังหยวนพยุงร่างของตัวเองไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้องมาใส่อย่างเชื่องช้าเพราะไร้เรี่ยวแรง
อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มีเวลานอนพักร่างกายอีกเกือบชั่วโมงก่อนจะต้องไปพบกับท่านนายพล
ร่างกายช่วงล่างที่ยังชื้นแฉะจากน้ำกามของคนที่เพิ่งออกไป ประกอบกับไวเบรเตอร์ที่ตอนนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนยิ่งสร้างความเสี่ยวซ่านจนขาสั่นแทบจะเดินกลับไปไม่ถึงเตียง
พอร่างกายได้สัมผัสกับเตียงพยาบาลซึ่งแม้จะไม่นุ่มนวล แต่ตอนนี้ร่างกายเล็ก ๆ
ต้องการการพักผ่อนเต็มที จึงผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว
-----------------------------------------------------------TBC------------------------------------------------------------------
นอนจมกองเลือดตาย แม่ ๆ น้องหยวนอย่าเพิ่งเอาแส้มาฟาดเรานะคะ T^T ไปลงทัณฑ์ได้ที่ #นายพลหื่น ค่ะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น