Fic : พี่สาวครับ #เชียนหยาง
#Ficพี่สาวครับ
#เชียนหยาง
ฟังเพลงเพื่อเพิ่มอรรถรสนะคะ
https://www.youtube.com/watch?v=lQUYN16RJfU
Cr. เพลง พี่สาวครับ - จรัล มโนเพ็ชร
“เอี๊ยดดดดดด”
รถบัสเทียบที่ท่ารถ เสียงผู้คนจอแจ แม่ค้าเดินขายของ
ผู้คนเดินกันขวักไขว่เพื่อเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางของตัวเอง
บนรถคันใหม่ที่เพิ่งเข้ามาจอด เหล่าผู้โดยสารต่างทยอยลงจากรถ
ขนสัมภาระที่ติดตัวมาขึ้นบ่า แยกย้ายไปตามทางของตัวเอง เด็กหนุ่มคนหนึ่งลงจากรถเป็นคนสุดท้าย
ใบหน้าคมคายยิ้มกว้างจนตาหยี เขากระชับกระเป๋าสะพายบนไหล่กว้าง ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ
ไปขึ้นรถประจำทางที่จอดรออยู่หน้าสถานีขนส่ง อี้หยางเชียนซีเสียบหูฟังเข้ากับโทรศัพท์มือถือ
เปิดเพลงฟังอย่างอารมณ์ดี เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนรถไม่นานก็ถึงจุดหมายปลายทาง
ลัลลัลลัลล้า
ลาล้าลาลาลัลลัลลา......
“หยางหยางเจียเจีย ผมกลับมาแล้ว!”
“ก็บอกให้เรียกหยางเกอเกอไง
ไอ้เด็กแสบ!!”
ปี้สาวครับ.....สวัสดีครับปี้ครับ
จ๋ำน้องจายคนนี้ได้ก่
จ้ำได้บ่ได้ก่บอกมา....ล้า....ลา
“กิ๊งๆ กิ๊งๆ”
เสียงกริ่งรถจักรยานดังขึ้นเป็นจังหวะ โรงเรียนเลิกแล้ว
เด็กน้อยรีบเก็บของใส่กระเป๋า โบกมือบ๊ายบายเพื่อน ๆ
แล้ววิ่งลงมาหาจักรยานของตัวเอง เด็กชายอี้หยางเชียนซีปั่นจักรยานคันเก่งของตัวเองกลับบ้านอย่างร่าเริง
เขาอยากกลับมาเล่นเต็มทีแล้ว
“หยางหยางเจียเจีย
มาเล่นกันเถอะ”
เด็กน้อยที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียน
วางกระเป๋านักเรียนกองกับพื้นที่บ้าน ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ก็วิ่งออกมาข้างบ้าน
เรียกพี่สาว? คนสนิทของตัวเองออกมาเล่นด้วย
“บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกหยางเกอเกอ”
หยางหยางชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างชั้นสองของบ้าน
ก่อนจะตะโกนใส่เด็กน้อยข้างบ้านวัย 10 ปี ที่ทำตัวเหมือนเด็ก 5 ขวบ
“มาเล่นกันเถอะ”
เชียนซียังคนตะโกนเรียกหยางหยางอยู่หน้าบ้าน
แต่หยางหยางก็ไม่ยอมลงมาเสียที
“ต้องทำการบ้าน”
“ไม่ต้องทำหรอก
มาเล่นก่อน”
“ไม่เอา
เด็กนิสัยเสีย กลับบ้านไปเลยไป”
“ไม่กลับ
งั้นผมไปเล่นที่ห้องหยางหยางเจียเจียได้ไหม”
“ถ้ายังเรียกเจียเจียก็กลับบ้านไปเลย!!”
หยางหยางตะโกนคำสุดท้าย
ก่อนจะกลับเข้าไปในห้อง ไม่คุยกับเด็กน้อยอีก
ด้านเชียนซีที่รู้ว่าทำให้พี่สาวโกรธเสียแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
สวัสดีคุณแม่ของหยางหยาง แล้วขออนุญาตขึ้นไปบนห้องอีกฝ่ายอย่างคุ้นเคย
ก๊อกๆ
“หยางเกอเกอ
ไม่โกรธผมนะ ผมไม่เรียกว่าเจียเจียแล้ว สัญญาเลย”
เชียนซีวิ่งมาเคาะประตูห้องหยางหยาง
ก่อนจะพูดเสียงออดอ้อนให้อีกฝ่ายหายโกรธ แต่ไขว้นิ้วมือขวาซ่อนไว้ข้างหลัง
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก
“นะครับหยางเกอเกอสุดหล่อ
ไม่โกรธแล้วน๊า”
“ก็เข้ามาสิ
ประตูไม่ได้ล็อกเสียหน่อย”
อิอิ
เชียนซีซะอย่าง
“ขอบคุณครับหยางหยางเจียเจีย”
“ออกไปเลยนะไอ้เด็กแสบ”
หยางหยางฟาดหมอนใส่หน้าเด็กน้อยจนล้มไปบนเตียงกว้าง เชียนซีไม่ได้โกรธ
กลับหัวเราะอย่างร่าเริงที่ได้แกล้งอีกฝ่าย.....
ปี้สาวครับ......ตอนนี้ผมเป๋นหนุ่มแล้วครับ
มีแม่ญิงมาไล่จับ
จะยับเอาผมไปเป๋นแฟน....ล้า....ลา
เชียนซีเพิ่งเรียนจบมัธยมจากในเมือง เพิ่งได้กลับบ้านมาหลังจากไปอยู่หาในตัวเมืองมาพักใหญ่
หลังจากที่เข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
คุยกับพ่อแม่ตัวเองไม่นานก็เดินไปบ้านข้าง ๆ เจอกับหยางหยางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้านพอดี
“หยางเกอ
ผมเรียนจบแล้วนะ แต่อาจจะไปเรียนต่อมหาลัยที่กรุงเทพฯ”
“ก็ดีแล้ว เรียนสูง
ๆ จะได้สบาย”
“อะไรก็ดีอยู่หรอกครับ
แย่อย่างเดียวเลย”
“อะไร
เรียนยากหรอ”
“เปล่าครับ
คิดถึงหยางเกอ”
“เลิกเพ้อเจ้อน่า”
“อยู่ในเมืองมีแต่สาว
ๆ มาจีบผมนะ”
“แล้วมีแฟนกี่คนแล้วล่ะ”
“ไม่มีเลย ผมโสด”
“ไม่เห็นน่าเชื่อเลย”
“แล้วเกอล่ะ
มีคนมาจีบไหม”
“..................”
หยางหยางกำลังจะตอบ แต่มีเสียงคนตะโกนเรียกที่หน้าบ้านก่อน
ทั้งสองคนจึงเดินออกไปดูว่าใครมา
“อ้าว
สวัสดีครับ ถิงเกอ”
“หยางหยาง
พอดีพี่เข้าเมือง เลยซื้อขนมมาฝาก เอ้านั่นใครล่ะ”
“อ้อ
เชียนซี น้องชายข้างบ้านครับ เพิ่งเรียนจบกลับมา เชียนซีนี่ถิงเกอ
ครูใหญ่ในโรงเรียนประถมตรงโค้งโน้นแหน่ะ”
“สวัสดีครับครู”
เด็กหนุ่มหันมายกมือไหว้คนที่มาใหม่ก่อนทักทายตามมารยาท
“ไม่ต้องเรียกครูหรอก
เรียกพี่ก็ได้ ยังไม่ดูแก่ขนาดนั้นมั้ง” เฉินเหว่ยถิงรีบบอกกับเชียนซี
ก่อนหันไปหาหยางหยาง “พี่ไปก่อนนะ พรุ่งนี้มีประชุมครู
พอดีจะมีครูฝึกสอนมาที่โรงเรียน”
“อ้อ
ครับ ขอบคุณมากนะครับสำหรับขนม”
หลังจากที่แขกกลับไปแล้ว
เชียนซีก็แย่งขนมที่หยางหยางได้มาถือไว้เสียเอง
“เขามาจีบหยางเกอ!”
“ไม่เอาน่า
ถิงเกอเข้าเมืองทีไรก็ซื้อของมาฝากตลอดแหล่ะ ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย”
“ก็นั่นแหล่ะ
เขามาจีบไง”
“ไป
ๆ พูดมากน่า กลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว”
** เจอกันเมื่อสองสามปี๋ก่อน
ผมยังหละอ่อนและซนแก่น
ฮักเป๋นปี้สาว
บ่ได้เมาเอาเป๋นแฟน
ปี้ก่ฮักผมเป็นน้องจาย
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายจากเด็ก
ๆ ที่ริมคลองทำให้หยางหยางที่เพิ่งกลับถึงบ้านต้องหันไปมอง ก่อนจะต้องรีบวิ่งไปหาเมื่อได้ยินเสียงเด็กคนหนึ่งตะโกนออกมา
“ช่วยด้วย
ๆ เชียนซีตกน้ำ”
ตู๊มมม
หยางหยางรีบสะบัดรองเท้าออก
ก่อนจะกระโดดลงไปในน้ำ รีบว่ายไปหาเชียนซีที่ยังตะเกียกตะกายผลุบ ๆ โผล่ ๆ พยายามเอาตัวรอดในน้ำทั้ง
ๆ ที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็น หยางหยางดำลงไปช่วยให้อีกฝ่ายโผล่พ้นน้ำ เอาแขนคล้องคอเด็กแสบที่ตอนนี้สลบไปแล้วลากขึ้นฝั่ง
เสียงตะโกนของเด็ก ๆ ริมคลองหายไปแล้ว หยางหยางถอนหายใจเฮือกใหญ่
ก่อนจะเริ่มปฐมพยาบาลเชียนซีที่นอนอยู่
แค่กๆ
ไม่นานคนจมน้ำก็ฟื้น
อี้หยางเชียนซีลืมตามองหยางหยาง ก่อนจะพึมพำขอบคุณ แล้วรีบวิ่งกลับบ้านตัวเองทันที
หยางหยางมองอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรจึงพาร่างเปียกโชกของตัวเองกลับบ้านเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยยังไม่ทันเห็นว่าเชียนซีไม่ได้วิ่งไปไกลอย่างที่คิด
เชียนซีหันกลับมามองหยางหยางที่เดินขึ้นบ้าน
เสื้อเชิ้ตขาว ๆ ที่เปียกลู่แนบลำตัวไปทุกสัดส่วนของหยางหยางทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกหายใจติดขัด
อย่างน้อยเขาก็เป็นเด็กอายุ 15 ที่อารมณ์กำลังพลุ่งพล่าน ตอนที่ลืมตาขึ้นมาเห็น
เขาได้แต่คิด ว่าทำไมหยางเกอถึงได้ดู... สวย
เด็กหนุ่มรีบวิ่งกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้ง
ๆ ที่มีแต่ภาพของหยางหยางเปียกน้ำแสนเซ็กซี่นั้นติดอยู่ในหัว หลังจากวันนั้น
เชียนซีก็มองหยางหยางเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ทุกวันเขาได้แต่คิดถึงอีกฝ่ายจนหัวระเบิด จนต้องเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนสนิท
“เฮ้
จุนไค ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
“มีอะไร”
“นายเคยคิดถึงใครมาก
ๆ คิดถึงว่าเค้าจะทำอะไร คิดถึงตลอดเวลา อะไรแบบนี้ไหม”
“นายไปแอบชอบใครมา?”
จุนไคที่ได้ฟังก็ถามขึ้นมาแทนโดยไม่ได้สนใจตอบคำถามของเชียนซี
“ฉันเปล่า
ฉันแค่คิดถึงเขา เป็นห่วงเขา แค่นี้เอง ชอบอะไรกัน”
“ก็เนี่ย
นายชอบเขา เอาง่ายๆ นะ นายใจเต้นแรงไหม เวลาอยู่กับเขา มีความสุขไหมที่อยู่ด้วยกัน”
“ก็.....
มีความสุขสิ” ใช่ อยู่กับหยางเกอมีความสุขจะตาย แกล้งหยางเกอก็สนุกด้วย
เวลาหยางเกอยิ้ม น่ารักมากจนหัวใจสะดุดเลย
“งั้นก็ไม่เห็นมีอะไรยากเลย
นายชอบเขา นายรักเขา”
“.............
ขอบใจมาก” เชียนซีนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขอบคุณเพื่อน แล้วเดินเลี่ยงออกมา
....................รักหรอ............................
ปี้สาวครับ......ต๋อนนี้ผมฮักปี้แล้วครับ
จะฮักปี้บ่มีหน่าย
*** บ่
อยากเป๋นน้องจายแล้วหละ
หลังจากเรียนจบมัธยมต้น
เชียนซีก็ถูกส่งไปเรียนต่อมัธยมปลายในเมือง พอเรียนจบก็รับกลับมาบ้าน
ไม่ได้โอ้เอ้ไปไหน เพราะยังไง หัวใจเขาก็อยู่ที่บ้าน
“หยางหยางเจียเจีย
ผมกลับมาแล้ว!”
“ก็บอกให้เรียกหยางเกอเกอไง
ไอ้เด็กแสบ!!”
“คอยดูเถอะ” เชียนซีบอกตัวเอง “จะเป็นผู้ชายเท่
ๆ คูล ๆ คอยปกป้องหยางเกอให้ได้ จะไม่ยกให้ใครแน่ ๆ
แม้แต่ไอ้ครูใหญ่นั่นที่มาจีบหยางเกอเกอของเขา”
ดึกแล้วที่เชียนซีลากบันไดยาวข้างบ้านมาพาดไว้ที่หน้าต่างชั้นสองห้องใครบางคนที่เปิดทิ้งไว้
เด็กหนุ่มปีนขึ้นไปอย่างชำนาญ ก่อนจะชะโงกหัวเข้าไปในห้อง แล้วเรียกคนในห้องเบา ๆ
“หยางหยางเจียเจีย......”
“ดึก ๆ แบบนี้
ปีนห้องฉันทำไมเนี่ย ลงไปนะ! เดี๋ยวตกลงไปคอหักตายอีก” หยางหยางกระซิบตอบกลับเพราะไม่อยากให้คนที่บ้านตื่นขึ้นมาแล้วคิดว่ามีขโมยขึ้นบ้าน
“อยากนอนกับหยางหยางเจียเจียนี่นา”
“โตขนาดนี้แล้วจะมานอนอะไรเล่า
ไปหาสาว ๆ ของนายเซ่”
“ไม่ได้อยากนอนกับสาว
อยากนอนกับคนนี้ ไม่งั้นจะมาปีนห้องทำไม!”
“โอ๊ย
ทำไมดื้อแบบนี้ ลงไปเข้าทางข้างหน้าดีดีเลย ตกลงไปแล้วจะยุ่ง” หยางหยางดุอีกฝ่าย
แต่ก็ยอมลุกมาจับบันไดที่พาดหน้าต่างอยู่ให้มั่นคงพอที่เด็กหนุ่มจะปีนลงไปง่าย ๆ
ไม่ตก ก่อนจะเดินออกจากห้อง ไปเปิดประตูบ้านรับเด็กหนุ่มเข้ามา
หมับ!
“มากอดทำไมเนี่ย
ร้อนจะตาย”
“ก็ผมคิดถึงไง
คิดถึงเจียเจีย”
“บอกกี่หนแล้วว่าให้เรียกเกอเกอ
ฉันเป็นผู้ชายนะ มาเรียกพี่สาวอยู่ได้”
“ผมติดตั้งแต่เด็กนี่นา
เจีย.. อ๊ะ หยางเกอตอนเด็ก ๆ เหมือนผู้หญิง น่ารักจะตาย ผมก็นึกว่าพี่สาวน่ะสิ
เรียกตอนนั้นก็ไม่เห็นท้วงเลยนี่นา”
“ก็ตอนนั้นคิดว่านายยังเด็ก
สอนไปก็เท่านั้น เดี๋ยวก็ลืมนี่นา โอ๊ย ปล่อยได้แล้ว ร้อน จะนอน”
หยางหยางสะบัดตัวออกจากอ้อมกอด
ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างของตัวเอง เชียนซีรีบลงไปนอนข้าง ๆ
เอาหัวซุกไหล่อีกฝ่ายอย่างอ้อน ๆ
ก่อนจะรีบแกล้งหลับเมื่อเห็นหยางหยางมองค้อนจนตาคว่ำ
แต่ก็ไม่ได้ผลักให้เชียนซีออกไปนอนห่าง ๆ ก่อนจะหลับไปจริง ๆ ด้วยความง่วงเป็นทุน
เชียนซีเห็นหยางหยางหลับก็ลุกขึ้นมานั่งมองอีกฝ่ายที่นอนอย่างเป็นสุข
ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่ริมฝีปากบางแผ่วเบา ก่อนจะล้มตัวลงนอน
แล้วดึงหยางหยางเข้าสู่อ้อมกอดตัวเองแล้วหลับไปพร้อม ๆ กัน
“ผมรักพี่นะ
หยางหยางเจียเจีย”
บ่ อยากเป๋นน้องจายแล้วหละ…..
บ่ อยากเป๋นน้องจายแล้วหละ…..
----------------------------The End-------------------------------
โอ๊สสสสสส สวัสดีอีกครั้งค่าาาาา คราวนี้มากาวไปกับเรา น้องเชียนซีจาก TFBoy ที่โตมาเลอค่าพรีเมียมกับหยางเจีย เอ๊ย หยางหยางเกอเกอคนน่ารักของเรา คู่นี้เราว่าเราชอบความน่ารักของทั้งคู่น่ะค่ะ จริง ๆ เราคิดว่าน้องเชียนตัวจริงไม่ได้เป็นคนขรึม? อย่างที่น้องบอกว่าตัวเองเป็น ฮาาา คาร์แรคเตอร์น้องเลยออกมาเป็นแบบนี้ หวังว่าจะชอบกันนะคะ อ้อ อย่าลืมฟังเพลงเพื่อเพิ่มอรรถรสนะคะ
ส่วนใครที่อ่านแล้วงง ๆ เรื่อง Timing ตัวละคร ว่าตอนไหนอายุเท่าไหร่ก็ถามมาได้นะคะ หรือบรรยากาศของเรื่อง จะบอกว่ามันไม่ใช่ที่จีนนะคะ เราวางเรื่องสมมุติไว้ที่ภาคเหนือของไทยค่ะ เหมือนพ่อแม่ของเจ้าพวกนี้คนจีนย้ายถิ่นฐานมาอยู่ไทยล่ะค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ จุ๊บๆ
ฝากคอมเม้นท์ด้วยนะคะที่ #Ficพี่สาวครับ ค่ะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น